Ή στον δρόμο ή στην σκλαβιά

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Την περασμένη Τετάρτη 17-09-2025 έλαβε χώρα μία σπουδαία συγκέντρωση διαμαρτυρίας που διοργανώθηκε από μία σειρά σοβαρών και δραστήριων χριστιανικών σωματείων, έξω από την μηδενιστική Πινακοθήκη, η οποία κατ’ αδείαν της θείτσας Μενδώνης, η οποία με τη σειρά της τηρεί απαρασάλευτα την προοδευτική πολιτική γραμμή των μασώνων που εγκαθίστανται στους θώκους του Μαξίμου, επανατοποθέτησε με έπαρση, θράσος και αλαζονεία τα αισχρά και βέβηλα έργα κακοτεχνίας μιάς άπλυτης αριστερής μαϊμούς που μυήθηκε στον σατανισμό και περιφέρεται στα Εξάρχεια παριστάνοντας τον καλλιτέχνη χωρίς όρια. Δεν είναι μυστικό να πούμε ότι λίγο έως πολύ έχουμε συνηθίσει σ’ όλες τις σημαντικές κινητοποιήσεις που άπτονται της προστασίας των θεμελιωδών συνταγματικών δικαιωμάτων θρησκευτικής ελευθερίας και συνειδήσεως των Χριστιανών Ορθοδόξων να είμαστε πάντα ολιγάριθμοι όσοι λαμβάνουμε την πρωτοβουλία να εξέλθουμε της οικίας μας, να θυσιάσουμε τον ελεύθερο χρόνο μας και να ιεραρχήσουμε σε πρώτη βαθμίδα έναντι άλλων μας υποχρεώσεων το καθήκον μας να διαδηλώσουμε για όσα μας ορίζουν ως εκκλησιαστική κοινωνία που δεν είναι άλλα από την ίδια μας την Πίστη στον Χριστό.

Οι περισσότεροι πέραν από προσκυνημένοι, εκ προοιμίου συμβιβασμένοι θα έλεγε κανείς, είναι και ανέκαθεν απασχολημένοι με την εφεύρεση, παραγωγή και διάδοση δικαιολογιών όπισθεν των οποίων ωσάν μύρμηγκες οχυρώνονται, κοιμώμενοι με την ψευδαίσθηση ότι γίνονται πιστευτοί. Ωστόσο, αείποτε και συνεχώς το μικρό ποίμνιο ήταν εκείνο που ίστατο στυλοβάτης, τοίχος και πύργος αντιστάσεως έμπροσθεν της αδιαφορίας του κοπαδιού των πλειοψηφούντων. Αυτό το μικρό ποίμνιο, όπως έλεγε ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ούτε έλυσε όλα τα προβλήματα του ούτε σταμάτησε να εργάζεται ούτε έπαυσε να το κυνηγάνε οι λογαριασμοί, τα χρέη, τα δάνεια, τα παιδιά ούτε κάθεται και το πληρώνουν ούτε έχει περισσότερο χρόνο απ’ ό,τι έχει η πλειονότητα όλων όσοι απέχουν συνειδητώς από τους αγώνες του δρόμου. Το μικρό ποίμνιο δεν αποτελείται παρά από απλούς καθημερινούς ανθρώπους της βιοπάλης εκ των οποίων σε συντριπτικό ποσοστό δεν έχουν να βγάλουν τον μήνα, τους διώκουν οι εισπρακτικές, δουλεύουν όλη μέρα σαν τα σκυλιά και παλεύουν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν με μεροκάματα και πλειστάκις όχι με ένα αλλά με τρία-τέσσερα ή και πλείονα τέκνα. Τι έχει, λοιπόν, αυτή η χούφτα των ελαχίστων, αυτή η ομάς των τρελών που δεν έχουν όλοι οι άλλοι με τους οποίους ομοιάζουν κατά τ’ άλλα; Ψυχή και Χριστό, όπως φώναζε στεντορείως ο Πατροκοσμάς. Έχει τη λεβεντιά των προγόνων μας, το φρόνημα των ηρώων μας και την εμπιστοσύνη των αγίων μας στον Θεό. Στο στήθος τούτου του ποιμνίου τύπτει σταθερά η καρδιά μιάςΕλλάδος που δεν γονατίζει, δεν υποκύπτει και δεν παραδίδει τα όπλα σε εκείνους που αποπειρώνται να εκριζώσουν από το Έθνος μας την ταυτότητά του και την ιερά προσήλωσή του στους πνευματικούς νόμους. Χρειάζεται ολοκληρωτική παράδοση στο θέλημα του Θεού, για να μεστώσει κανείς από αυτό τον ευλογημένο πόθο να μαρτυρεί την Πίστη του όπου συναντά ευθεία προσβολή, ανοσιουργήματα και ασχημονίες σε βάρος της Ορθοδοξίας. Η εκκοσμίκευση της συνειδήσεως του λαού μας, η αναγωγή των υλικών αναγκών σε αποκλειστική προτεραιότητα και η έλλειψη μιάς ουσιαστικής βιωματικής επαφής των επομένων γενεών με την μυστηριακή ζωή μάς ήγαγον στη σφαίρα της ιδιωτείας, του μικροαστισμού και της στενής εγωτικής ενασχολήσεως μόνο με όσα δεν ξεπερνάνε την ντεραυλή του σπιτιού μας, όπως λέμε και στα Μεσόγεια. Από τις προσευχές, την μετάνοια, την εξομολόγηση και τις παρακλήσεις αυτού του μικρού ποιμνίου που συνεχίζει ακόμα να ελπίζει στις μεσιτείες της Θεομάνας μας, η οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε τον Ελληνισμό, και δίνει μάχες, για να συντηρηθεί ζωντανή η ορθόδοξη ιδιοπροσωπία μας,παραμένει στέρεα όλη μας η φυλή, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται σε ενίους δυσπίστους που προσπαθούν όλα να τα ερμηνεύσουν με την πεπερασμένη δύναμη της ασθενούς λογικής τους. Τι μέγα έλεος έχει επιδείξει ο Θεός μπροστά σ’ ένα λαό που ενώ άλλοτε επαναστατούσε για την Πίστη του τώρα ντρέπεται, φοβάται και αδιαφορεί γι’ αυτήν.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ορθόδοξοι με ζήλο, αποφασιστικότητα και αληθινή εμπιστοσύνη στον Θεό αποτελούν την αιχμή του δόρατος για την μετωπική ρήξη και σύγκρουση μ’ ένα ανηλεές καθεστώς που απεργάζεται όχι μόνο την δαιμονική αντιστροφή και παραχάραξη των ιερών προσώπων της Εκκλησίας μας, όπως έπραξε ο ακούρευτος τσαρλατάνος της Πινακοθήκης, αλλά μηχανεύεται το ηλεκτρονικό φακέλωμα των πολιτών, το ξέπλυμα των απατεώνων της εξουσίας που εμπαίζουν και ληστεύουν ημάς από τα σκάνδαλα στα οποία εμπλέκονται και φυσικά την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, η οποία συνεχίζεται κανονικά, μεθοδικά και κάτω από τα ραντάρ, λές και έχουν να κάνουν με το αμπέλι του παππού τους. Σε μία εποχή που όλα μαθαίνονται κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια μπροστά στη θέα της κάθε προδοσίας. Μόνο με το παράδειγμά της, τη συστηματική κάθοδο στους αγώνες του δρόμου και την αταλάντευτη επιμονή μας στις κοινωνικές διεκδικήσεις έχουμε πιθανότητες να πολλαπλασιάσουμε τους Έλληνες που κάνουν αντίσταση για όσα πιστεύουν.