Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος της Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
23 Σεπτεμβρίου 2025, 204 χρόνια από την Άλωση της Τριπολιτσάς, της Άλωσης που μέχρι σήμερα οι Τούρκοι δεν μπορούν να ξεπεράσουν, που μέχρι σήμερα τους στοιχειώνει, γιατί εκεί ο Ραγιάς εκδικήθηκε για όσα πέρασε και διεκδίκησε τα όσα του πρέπουν. Όπως λέει και στο ποίημα του ο Ιωάννης Πολέμης αναφερόμενος στο κρυφό σχολειό: «τι έχασε, τι έχει, τι του πρέπει».
Σ’ αυτήν την μάχη ήταν που οι Έλληνες ένιωσαν τον πόνο της σκλαβιάς να τους καίει τις ψυχές, εκεί η σταγόνα ξεχείλισε, εκεί και ο πιο δειλός γίνηκε ανδρείος. Γι’ αυτό η Άλωση της Τριπολιτσάς είναι η μάχη που μας υπενθυμίζει πως ο αγώνας δεν τελείωσε, πως το όραμα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη δεν ολοκληρώθηκε και πως η ελευθερία δεν έχει ακόμη έρθει.
Πολλοί Έλληνες την έχουν ολότελα ξεχάσει, άλλοι δεν θέλουν να την θυμούνται για αυτό και την έβγαλαν από τα σχολικά βιβλία νομίζοντας πως έτσι θα ξεχαστεί, και πώς το έργο δεν θα συνεχιστεί, όμως για τον Θεό, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει.
23 Σεπτεμβρίου 1821 λοιπόν έπειτα από 6 μήνες πολιορκίας, με μια ασήμαντη αφορμή και επωφελημένοι από την απουσία του Μόρα Βαλεσί, οι Έλληνες αγωνιστές μπήκαν ένδοξα εντός των τειχών της πόλης, βρίσκοντας τους Τούρκους εξασθενημένους από την δίψα και την πείνα και απροστάτευτους χωρίς την υποστήριξη των Αλβανών, οι οποίοι είχαν συμφωνήσει με τον Κολοκοτρώνη να μην πολεμήσουν για να σωθούν. Και υπό αυτές τις συνθήκες, οι Έλληνες έσφαξαν 32.000 Τούρκους και Εβραίους όπως ο ίδιος ο Γέρος του Μοριά εξιστορεί στα Απομνημονεύματά του, το άλογο του δεν μπορούσε να πατήσει γη, ενώ αμέσως μετά την είσοδο του ως θριαμβευτής όπως από μικρό παιδί ονειρεύτηκε και υποσχέθηκε στη μάνα του, διέταξε να κόψουν τον πλάτανο στον οποίο βασάνιζαν τους Έλληνες. Ο ίδιος ομολογεί ότι του ήταν αδύνατο να χαλιναγωγήσει τα παλληκάρια του που ένιωθαν την σκλαβιά των 400 ετών να τους πνίγει.
Οι μόνοι που γλίτωσαν ήταν οι παλλακίδες του Χουρσίτ Πασά (Μόρα Βαλεσί) οι οποίες σώθηκαν χάρις την Μπουμπουλίνα και ανταλλάχθηκαν με Έλληνες αιχμαλώτους μεταξύ αυτών και η οικογένεια του Μάρκου Μπότσαρη. Στα γεγονότα της Άλωσης, εντάσσεται και η λαϊκή παράδοση που θέλει τον Παναγιώτη Κεφάλα και τον Παπαφλέσσα να δημιουργούν την ελληνική σημαία, σύμφωνα με την παράδοση ο Κεφάλας έσκισε ένα κομμάτι από την φουστανέλα του, ενώ ο Παπαφλέσσας έσκισε ένα κομμάτι από το εσώρασό του, ώστε να δημιουργηθεί Σταυρός.
Η Άλωση της Τριπολιτσάς, του κέντρου του Μοριά, είναι ένα άκρως σημαντικό γεγονός όχι μόνο για την στρατηγική και τη νίκη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, αλλά και για όσα φωνάζει εδώ και αιώνες και για όσα απέδειξε ο ίδιος. Δηλαδή την πίστη, την ανδρεία, την γενναιότητα, την πνευματικότητα, την δυναμικότητα, το πόθο για λευτεριά, για δικαίωση, τόσες αρετές όλες συγκεντρωμένες σε μια μάχη, σε μια άλωση, αρετές που τόσο λείπουν από την Ελλάδα σήμερα.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Νικηταράς, η Μπουμπουλίνα, ο Παπαφλέσσας και όλοι ανώνυμοι και επώνυμοι αγωνιστές μέσω αυτής της τεράστιας νίκης εναντίον των Τούρκων, μάς υποδεικνύουν τον δρόμο της ελευθερίας, των ιδανικών και της αρετής, τον δρόμο που έχει μπροστάρη τον Χριστό και την Ελλάδα. Τον δρόμο που λίγοι και μόνο τρελοί μπορούν να ακολουθήσουν, αλλά μας καλούν να προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε, αψηφώντας εμπόδια, κοσμικότητες, απολαύσεις, ηδονές και αμαρτίες, ταγμένοι στον ιερό αγώνα μέχρι τελικής πτώσης.
Ας απαντήσουμε αδέλφια στο κάλεσμά τους. Ας τοποθετήσουμε ως τρόπο ζωής υψηλά πρότυπα και ας έχουμε τα ιδανικά και την πίστη μας υπεράνω όλων. Ας βάλουμε και εμείς το λιθαράκι μας για αυτή την αιματοβαμμένη πατρίδα και κλείνοντας τα αυτιά μας στις σειρήνες της παγκοσμιοποίησης, θα αφοσιωθούμε στην συνέχιση του αγώνα εκείνων των ανθρώπων που τα θυσίασαν όλα για την πίστη και την πατρίδα. Ας παλέψουμε για μια Ελλάδα ορθόδοξη και ελληνική, όπως της αξίζει.
ΥΓ. Την Τριπολιτσά την ελευθερώσαμε, σειρά έχει η Κωνσταντινούπολη. Η Επανάσταση συνεχίζεται αδέλφια!
