Υπάρχει woke ατζέντα στην Ελλάδα τελικά;

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

 

Ακούμε με προσοχή στον δημόσιο διάλογο το πώς αλλάζουν γνώμη τηλεπερσόνες, δικολάβοι και λοιποί πολιτικάντηδες ανάλογα με τις συγκυρίες. Το ότι η δημόσια σφαίρα μαστίζεται, όζει και μονοπωλείται από γλοιώδη ερπετά που προσαρμόζουν το χρώμα παράλλαγής τους σύμφωνα πάντα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να γίνονται αρεστοί, να μένουν ες αεί στην επιφάνεια και να μην απολέσουν την θέση προβολής τους από τα μέσα μαζικής παραπληροφορήσεως δεν το ξεχνάμε. Το να ανεχόμαστε, όμως, τα καθιζήματα της πολιτικής και δημοσιογραφικής αγυρτείας, τα οποία ψήφισαν με πόδια και με χέρια τον γάμο και την υιοθεσία από κάθε διεταραγμένο με βίτσια, γούστα και παρά φύσιν ροπές, να μάς λένε με απύθμενο θράσος και αμίμητη απάθεια ότι δεν υπάρχει woke ατζέντα στην Ελλάδα προσκρούει στους φραγμούς στοιχειώδους αυτοσέβασμού μας.

Αν δεν υπάρχει woke ατζέντα στην χώρα μας, τότε οι ξέφρενες παρελάσεις ανωμαλίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κατά τις οποίες απαγορεύεται οιαδήποτε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, διώκονται ποινικώς οικογενειάρχες για την ελευθερία του λόγου τους και οι πόλεις μετά των επιχειρήσεων σημαιοστολίζονται τα δαιμονικά σύμβολα της σεξουαλικής διαστροφής σε ποιά ατζέντα ακριβώς εντάσσονται; Οι ποσοστώσεις ΛΟΑΤΚΙ ατόμων εργαζομένων και η διαμόρφωση εμπορευμάτων με «άφυλη» ταυτότητα ή άλλως στις προδιαγραφές της ψευδοκοινότητος των πορνικώς βαρεμένων σε μεγάλες εταιρίες με προοπτική για επέκταση και σε μικρομεσαία καταστήματα στην αγορά εξαιρούνται του προγράμματος βιαίας εξοικειώσεως της κοινωνίας με πρότυπα κιναιδισμού και ερωτικών αποκλίσεων ή μήπως όχι; Δεν είναι σίγουρο δε κατά πόσο ο Πατέλης, ο Σκέρτσος και τα λοιπά χαρούμενα αγόρια της υπουργικής συμμορίας με τα μαλακά χεράκια, τα οποία εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, ήτοι συνταγματικώς την εκτελεστική εξουσία, έχουν μετανοιώσει για τις εμφανίσεις τους στις συνάξεις των παρενδυτικών και των εν άρμασι φτερούδων με τους στύλους εν τη οπισθία οπή και για την δια την παρουσία τους εκεί αναγνώριση και νομιμοποίηση που παρείχαν σ’ όλον αυτόν τον συρφετό ως όργανα της πολιτείας. Τα τραπεζώματα, τα φιλιά και οι αγκαλιές και όλες οι εκδηλώσεις αγάπης, στοργής και αλληλεγγύης προς τράνς, διεμφυλικούς και ευρυπρώκτους από την Πρόεδρο της Ελληνώνυμης Κλεπτοκρατίας, επενδύουμε πως μόνο ως οφθαλμαπάτη μπορεί να εκληφθεί. Από την άλλη, η δυνατότητα αλλαγής φύλου σε παιδιά δεκαπέντε ετών μόνο με μία απλή δήλωση βουλήσεως πρέπει κάπου να χάθηκε στην ανάγνωση, για να μην θυμόμαστε τα εγκλήματα που έχουν συντελεσθεί σε βάρος της νέας γενεάς, η οποία απειλείται να εκφυλιστεί συθέμελα από την επιθετική έκθεσή της σε μαζικά μηνύματα ομοφυλόφιλης συνεύρεσης, στον κινηματογράφο, στο διαδίκτυο, στην τέχνη, στα βιβλία, παντού. Το δε μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγωγήσεως στα σχολεία εν τω οποίω ολόκληρες σειρές νέων παιδιών διδάσκονται από το νηπιαγωγείο, από drag queens και άλλες αηδιαστικές φιγούρες βγαλμένες απ’ ευθείας από την κόλαση, ότι τα φύλα είναι κοινωνική κατασκευή, ότι υφίστανται διάφορα είδη οικογενειών, με δύο μπαμπάδες και με δύο μαμάδες ή και με αλληλοδιασταυρούμενες εκδοχές και ότι μόνος σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η εκζήτηση της σαρκικής ηδονής με κάθε κόστος, απενοχοποιώντας ροπές από τα πιο σκοτεινά σημεία του ορμεμφύτου, μάλλον δεν φαίνεται να έχει καμμία σχέση επίσης με όλη αυτή την προπαγάνδα απόλυτης πλύσεως εγκεφάλου γύρω από το σέξ και τις εκτροπές του. Εν άλλοις λόγοις, δεν χρειάζεται να παρακολουθεί κανείς μανιωδώς την επικαιρότητα, για να προσλαμβάνει, επεξεργάζεται και εμπεδώνει τα σημεία των καιρών, όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας μας. Κοινός νούς χρειάζεται και ελεύθερο πνεύμα, το οποίο ομολογουμένως είναι ακόμα πιο σπάνιο σε σύγκριση με το πρώτο.

Το βραβείο, όμως, κορυφαίας αστειότητος, ανακολουθίας και υποκρισίας στην όλη ιστορία που έχει ξεκινήσει γύρω από την κατάληξη που θα έχει η woke ατζέντα, μετά την εκλογή Τράμπ, δεν καταλαμβάνεται προφανώς από όλους όσοι κυκλοφορούσαν μέχρι πρότινος με την κονκάρδα pride στο πέτο του σακακίου και σήμερα αρνούνται δήθεν ότι ελλοχεύει κίνδυνος από επέλαση του κύματος ανωμαλίας στην κοινωνία μας, αλλά από τους υποδυομένους τους «ελευθέρους πολιορκημένους» του υπερχρεωμένου κόμματος στο οποίο εμπιστεύθηκε τις τύχες του ο μονίμως άμοιρος ευθυνών λαός της βολής και της κραιπάλης. Στρέφουν όλοι το ενδιαφέρον τους προς τον Σαμαρά, ελπίζοντας στη σωτηρία τους από τις επιλογές ενός πρώην πρωθυπουργού που ενώ είχε πλείστες όσες αφορμές να αποσύρει την εμπιστοσύνη του από την μαφία που μάς καταδυναστεύει ανέμενε την ηρωϊκή διάγραφή του, για να κατασκευάσει το ηθικό πλεονέκτημα της ιδεολόγικής του καθαρότητος. Τα Ζάππεια, οι συγκυβερνήσεις με τα ορφανά του Σημίτη, οι διώξεις εθνικιστών, η παράδοση της Ελλάδος στην Μέρκελ, οι αντιρατσιστικοί νόμοι, η σιγή στην εφαρμογή της προδοσίας των Πρεσπών και οι σκληρές μνημονιακές πολιτικές όσο κι αν αντιδιαστέλλονται με σημέρινές του δηλώσεις για τους ΛΟΑΤΚΙ και την ενδοτική εξωτερική πολιτική δεν μπορούν να διαγραφούν από τη συλλογική μνήμη και βέβαια δεν καταδεικνύουν έναν ανόθευτο πατριωτισμό, αλλά μία ευκαιριακή αντίθεση σε επίκαιρα ζητήματα με εγωϊστικά κίνητρα. Αλλοίμονο αν αναμένουμε από την εξωνημένη Δεξιά του τεκτονισμού να ασκήσει επιρροή προς άρση των νομοθετικών προβλέψεων που διέλυσαν την παραδοσιακή οικογένεια.

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Μία άποψη για το “Υπάρχει woke ατζέντα στην Ελλάδα τελικά;”

  1. Χρήστος

    Χαίρε ευλογημένε Μάχιμε Αγωνιστή Πέτρο.

    Τελικά βλέπω ότι είναι μεγάλη έως και ατελείωτη η λίστα με τα (κατορθώματα) τους.

    Οποιοσδήποτε να τα διαβάσει όλα αυτά, ακόμα και από άλλο πλανήτη αν βρίσκεται, είναι φυσικό να αναρωτηθεί σε αυτό που γράφεις:

    Αν δεν υπάρχει woke ατζέντα στην χώρα μας, τότε οι ξέφρενες παρελάσεις ανωμαλίας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη κατά τις οποίες απαγορεύεται οιαδήποτε συγκέντρωση διαμαρτυρίας, διώκονται ποινικώς οικογενειάρχες για την ελευθερία του λόγου τους (και όταν λέμε διώκονται, μπαίνουν κανονικά στην στενή).

    Τότε όλα αυτά τι είναι;

    Και όσο για όλα αυτά που μας λένε τώρα…

    «Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

    Είναι η έκφραση που χρησιμοποιούμε για να δηλώσουμε ότι κάποιος δεν αλλάζει αλλά παραμένει ίδιος.

    «Άλλαξε η Αθήνα όψη, σαν μαχαίρι δίχως κόψη,
    πήρε κάτι απ’ την Ευρώπη και ξεφούσκωσε σαν τόπι.
    Άλλαξαν χαζοί και κούφοι και μας κάναν κλωτσοσκούφι.
    Άλλαξε κι ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».

    μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία.

    Μή στηρίζετε τις ελπίδες σας σε ανθρώπους ατελείς, αμαρτωλούς, γεμάτους ελαττώματα.
    Ελπίζετε μονάχα στον Κύριο.
    Θά εκλέξει η ανθρωπότης, Ιησούν τόν Ναζαραίον;
    Άν τον εκλέξουμε, χαρά και ευτυχία.
    Δεν τον εκλέγουμε;
    «ΑΞΙΑ ΩΝ ΕΠΡΑΞΑΜΕΝ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝ» (ΛΟΥΚ. 23,41).
    Και η μεγαλύτερή μας τιμωρία θα είνε ο αντίχριστος, ο οποίος έρχεται.

    Κανένας άρχοντας δεν έκανε ποτέ καλό στο λαό του, διότι δεν έχει ελπίδα στο Θεό.
    Οι άρχοντες καταδυναστεύουν τους λαούς, λέει ο Κύριος.
    Οι άρχοντες μην πιστεύοντες στην Μέλλουσα Κρίση είναι υποχείριοι του Πονηρού.

    Καμιά εξουσία δε θέλει το Χριστό.
    Οι άρχοντες δεν αγαπούν το Χριστό, θα αγαπήσουν το λαό;

Αφήστε ένα σχόλιο