Το σύστημα ευνοείται από τους χουλιγκανικούς οπαδικούς στρατούς

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, με την φρικτή και άδικη δολοφονία του οπαδού της ΑΕΚ θα πρέπει να μας θλίβουν αλλά όχι να εκπλήσσουν, πολλώ δε μάλλον τα κροκοδείλια δάκρυα των κυβερνώντων και το ντεμαράζ καρατομήσεων πολιτικού κατευνασμού και αποπροσανατολισμου .

Το φαινόμενο του χουλιγκανισμού επεξετάθη στα Βαλκάνια την δεκαετία του 1980 όποτε και συνδέθηκε άρρηκτα με τα πολιτικά και στρατιωτικά δρώμενα αλλά και με μεγάλη συνεισφορά στο οργανωμένο έγκλημα .Στην Ελλάδα, ο κατάλογος των θυμάτων είναι τεράστιος με κοινή συνιστώσα σε πλειοψηφία τον φανατισμό, (βλέπε υποθέσεις Αριστείδη Δημητριάδη(1983) ,Ευθυμίου Λιάκα και Κώστα Ντόλια(1991) φτάνοντας στο σήμερα του Άλκη ,του Μιχάλη και των πολλών υπολοίπων). Την δεύτερη θέση στο οπαδικό αιματοκύλισμα κερδίζει η νύχτα ,το εμπόριο παρανόμων καυσίμων αλλά και άλλων εκνόμων ενεργειών στις οποίες ο οπαδισμός λειτουργεί με μορφή στρατολόγησης παρανόμων με τις απαραίτητες συστάσεις. Έτσι, καταλήγουμε στην πολιτική όψη του ιδίου νομίσματος όπου οι χούλιγκανς λειτουργούν ως μοχλός πιέσεως των εκάστοτε συμφερόντων, πολιτικών και παρανόμων, διαλύοντας την κοινωνική συνοχή ,προωθώντας συγκεκριμένες ατζέντες και συμφέροντα, λειτουργώντας ως κομματικοί στρατοί, παίρνοντας ιδεολογικές αποχρώσεις και μορφές.

Αν εστιάσουμε στην ταυτότητα του μέσου οπαδού που δεν αποσκοπεί στην οικονομική βελτίωση ή κοινωνική αποδοχή , μοναδικό του κίνητρο και αυτοσκοπός είναι η υποστύλωση της ομάδος του.Φαίνεται πως η παρθενική ενασχόληση ξεκινάει σε νεαρή ηλικία ενώ και γενικότερα αυτό το ηλικιακό σύνολο πλειοψηφεί στις τάξεις του φαινομένου.

Το κράτος, από την άλλη, αρνείται να προσφέρει ερεθίσματα στην αναπτυξιακή πορεία του πολίτη την περίοδο που μπορεί να θωρακίσει και να διευρύνει το πνεύμα του και την εθνική του συνείδησή, καταλείποντας άλυτο το πραγματικό πρόβλημα που δεν είναι άλλο από την έλλειψη παιδείας και προτύπων. Σύμπλεξη με το παραπάνω συμπέρασμα αποτελεί η περιορισμένη κρατική ετοιμότητα όπως και στο πρόσφατο γεγονός με την ολιγωρία της ΕΛΑΣ, η νομοθετιμένη ατιμωρησία ενώ από το παζλ της παράκρουσης δεν λείπει και η σύμπραξη σχέσεων του κρατικού ή και κυβερνητικού μηχανισμού με πρόσωπα που έχουν άμεσο συμφέρον και αποτελούν στέγαστρο των παρανόμων.

Μπορούμε εύλογα να εξαγάγουμε το συμπέρασμα πως το κράτος ποτέ δεν θέλησε να περιορίσει τον χουλιγκανισμό, έχει αρκεστεί αλλά και ευνοηθεί από την αποχαύνωση και το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στην κοινωνία αδιαφορώντας για το ανθρώπινο “κόστος”.

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο