Δημοσιεύτηκε πριν 3 χρόνια στο blog του Συλλόγου μας στις 30/12/2019
Μέσα στην καθημερινότητά μας κάποια πρόσωπα τα θεωρούμε δεδομένα. Μέσα σε αυτά είναι οι γονείς κι οι παππούδες μας. Όταν μεγαλώνει ο γονέας γίνεται βάρος. Ένας ηλικιωμένος που απλά τον βλέπουμε ως ανεπιθύμητο… Σε πόσα διαμερίσματα είναι μόνοι τους άρρωστοι, ακόμη και κατάκοιτοι ηλικιωμένοι; Πόσοι εκατοντάδες χιλιάδες τώρα στις γιορτές τρώνε μόνοι τους σε ένα σπίτι στο χωριό ή σε ένα γηροκομείο; Ξεχνάμε εμείς οι νεώτεροι, δυστυχώς, πολλές φορές τους ηλικιωμένους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες της Πατρίδας μας.
Εκείνοι που πολέμησαν το ΄40 για να είμαστε ελεύθεροι, εκείνοι που κρατάνε την Πίστη μας ζωντανή και προσεύχονται για πάρτη μας κάθε μέρα. Ο πατέρας ή παππούς που επειδή έφτασε 80 και 90 είναι <<άχρηστος>>, ενώ σε αυτόν χρωστάμε τις αξίες που πήραμε. Την μάνα ή γιαγιά που χρειάζεται τη φροντίδα μας και εμείς <<δεν μπορούμε>> να την προσφέρουμε, ξεχνώντας ότι κι αυτή μας μεγάλωσε με φροντίδα και θυσιάζοντας τη δική της ζωή και καλοπέραση στα νιάτα της. Όταν μας έδιναν λεφτά, φαγητό, παιδεία, αρχές δεν ήταν βάρος. Στα 90 είναι;
Ίσως… Αλλά τους χρωστάμε τόσα που πρέπει να το βλέπουμε ελαφρύ… Μέσα στη ρουτίνα, στις διασκεδάσεις, στις δυσκολίες μας, τη νέα χρονιά ας δείξουμε λίγο περισσότερο ενδιαφέρον για τους ηλικιωμένους και αρρώστους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από τον Θεό σε αυτόν που τους φροντίζει!
Δημήτρης Τσότρας
