Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών
Ίσως έχουν κουραστεί πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις ταπεινές αράδες της εμής ελαχιστότητος να ακούτε κατ’ επανάληψιν από τους πέριξ ημών ότι μέσο αντιδράσεως απέναντι στην καθεστηκυία τάξη δεν υπάρχει, ότι όλα ελέγχονται άνωθεν από τα πανίσχυρα διευθυντήρια, τα οποία υπερσυγκεντρώνουν τα ηνία πηδαλιουχήσεως και διοικήσεως της ζωής των πολιτών, και ότι κάθε προσπάθεια εκφοράς αντιθέτου γνώμης προς τους ολιγάρχες, τις πρεσβείες και τις διεθνείς συσσωματώσεις, οι οποίες έχουν υποκαταστήσει τις εθνικές ηγεσίες εδώ και δεκαετίες, αποβαίνει εις μάτην. Ένα διάχυτο αίσθημα παραιτήσεως, συμβιβασμού και συνθηκολογήσεως διαπερνά την κοινωνία των πληβείων, οι οποίοι εθισμένοι στην οσφυοκαμψία και την κλίση της σφετέρας κάρας έμπροσθεν των δυναστών εκλαμβάνουν κάθε αντίρροπη δύναμη προς τους άρχοντες ως άκαρπη απόπειρα. Γι’ αυτό και στον σύγχρονο νεοέλληνα θα μπορούσαμε με σχετική βεβαιότητα να πούμε ότι ταιριάζει γάντι ο εμπαιγμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η ψευδαίσθηση δηλαδή ότι συμμετέχει στη διαμόρφωση του συλλογικού βίου μέσω ενός εκλογικού φιάσκου, χωρίς φυσικά να λαμβάνει μέρος ουσιαστικά, χωρίς να του καλλιεργείται καμμία αίσθηση ευθύνης για τα κοινά, χωρίς να αποκτά πεποίθηση καθορισμού του μέλλοντος της Πατρίδος του. Ως εκ τούτου, δεν εκπαιδεύεται στη νοοτροπία ότι φέρει καθήκοντα και χρέος λογοδοσίας για τις πράξεις και παραλείψεις του κι άρα δεν διδάσκεται από πουθενά ότι είναι υποκείμενο υποχρεώσεων στη δημόσια σφαίρα.
Απαξιωθείσης της αντιλήψεως ότι ο μέσος Έλληνας έχει την ισχύ να πάει κόντρα στο ρεύμα των κυβερνώντων και των αποφάσεών τους, περιφρονήθηκε κατ’ ελάσσονα λόγο το ίδιο το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, όπως απορρέει από τον συνταγματικό καταστατικό χάρτη της πολιτείας. Οι δημόσιες συναθροίσεις προσέλαβαν την μορφή ενός πεδίου προνομιακού και αποκλειστικού για την εκδήλωση αριστερών ιδεών. Εθνικιστικά σχήματα, τα οποία απηρνήθησαν την Ορθοδοξία, θέτοντάς την όχι απλώς σε δεύτερη μοίρα, αλλά στην γωνία της εύκολης κερδοσκοπικής συνθηματολογίας κι όχι στο επίκεντρο της μεταφυσικής-πνευματικής διαστάσεως που πρωτίστως οφείλει να έχει ο Εθνικός αγώνας με βίωμα για τα στελέχη του, είτε εξανεμίστηκαν είτε παραπαίουν είτε εθελοτυφλούν με ονειρώξεις από αδόξως περατωμένα κεφάλαια της πολιτικής ιστορίας. Ως συνέπεια των ανωτέρω, παρατηρείται όλο και εντονότερα η αλλαγή του τρόπου με τον οποίον ασκείται πολιτική πίεση στις ημέρες μας. Πλέον ο κάθε ανύπαρκτος στις κοινωνικές μάχες στους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές, στις πόλεις και τα χωριά, που δεν έχει προβεί σε μία ελάχιστη θυσία, ώστε να εκτεθεί δημόσια, για να υπερασπιστεί την Πατρίδα, την Φυλή και της παραδοσιακές αξίες, μπορεί να νομίζει ότι μετέχει στη δημόσια ζωή σχολιάζοντας στο διαδίκτυο, δημιουργώντας βίντεο και πλοηγούμενος ανέξοδα στα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως, χωρίς να έχει προσφέρει τίποτα στην εθνική προσπάθεια για αντίσταση. Σ’ αυτό το πνεύμα εντάχθηκαν επιτυχώς και τα διαρκώς ανακυκλούμενα κόμματα των ευκαιριακών εμφανίσεων. Σπεύδουν υποκριτικώς ή μή να δηλώσουν τη συμπαράστασή τους σ’ αυτούς που αγωνίζονται στον δρόμο, διώκονται από το καθεστώς με κάθε προσωπικό, οικογενειακό και οικονομικό τίμημα, αλλά παράλληλα απέχουν τα ίδια από τις μαζικές παλλαϊκές κινητοποιήσεις με το επιχείρημα πολλές φορές πως αδυνατούν να βγούν μπροστά. Όποιος δεν μπορεί να αφυπνίσει τον κόσμο, να εγείρει ξανά το πατριωτικό αίσθημα και να συσπειρώσει τους Έλληνες, δεν είναι ανάγκη να εκζητεί ψήφους, να μάς ζαλίζει και να μάς κοροϊδεύει. Θα ήταν απείρως προτιμότερη, σεβαστότερη και πολύ πιο κατανοητή η επιλογή της επιστροφής από μέρους του στην μίζερη ιδιωτικότητά του. Η κοινωνία δεν χρειάζεται άλλους πολιτικούς του tiktok, των τηλεοράσεων και της μεγάλης οθόνης, αλλά μάχιμους άνδρες και γυναίκες με σθένος και αντισυστημική πολιτική σκέψη, οι οποίοι δεν διστάζουν να οργανώσουν, να κινητοποιήσουν, να τεθούν στην προμετωπίδα των αγωνιστικών παρεμβάσεων. Η διατύπωση κριτικής απέναντι στην υπερφίαλη, βίαιη και αλαζονική συμπεριφορά του κάθε Αυγενάκη, ήτοι του κάθε υπουργίσκου της εγχωρίου ελιτοκρατίας, για την οποία γίνεται προσφάτως πολύς λόγος, προς ημάς τους ασήμους παρίες του μεροκάματου, δεν κομίζει απολύτως τίποτε στα κοινά, αν δεν συνδυαστεί με την έμπρακτη απαίτηση για καθαίρεση, παραδειγματική τιμωρία και αποστολή εις το πύρ το εξώτερον κάθε καθιζήματος που νέμεται θώκους, αξιώματα, πλούτη και ασυλίες εις βάρος του λαού και υπολαμβάνει ότι μπορεί να αντιμετωπίζει τον καθένα μας ωσάν σκύβαλον των κατωτέρων στρωμάτων, τα οποία έχουμε γεννηθεί, για να υπηρετούμε την μπουρζουαζία των υποδείξεων, των διαταγών και της κληρονομικής διαδοχής στα Μέγαρα της εξουσίας.
Οι αναρτήσεις, οι δημοσιεύσεις, τα δελτία τύπου και τυχοδιωκτικές παρουσίες σε μείζονα κοινωνικά γεγονότα χάριν διαφημίσεως και προβολής δεν αποφέρουν αποτέλεσμα στον Αγώνα, αν δεν λάβει χώρα υποστατή και υπολογίσιμη πολιτική δράση, η οποία, όμως, με τη σειρά της απαιτεί θάρρος, τόλμη και αποφασιστικότητα. Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-Ε.Ο.Ν. ως ένα ανιδιοτελές νεανικό κίνημα που πρωτοστατεί αναγνωρισμένα με υποδειγματική σοβαρότητα στους αγώνες ειδικά για την παραδοσιακή οικογένεια το τελευταίο διάστημα, όταν άλλοι απολείπονται εκκωφαντικώς, θα συνεχίζει να βρίσκεται στους δρόμους, θυμίζοντας ότι δεν υπάρχει πιά καμμία δικαιολογία για απάθεια, όταν ένιοι έχουν αναλάβει με το αντίστοιχο κόστος την ευθύνη της πρωτοβουλίας για αντεπίθεση.
Ευλογημένε Αγωνιστή Πέτρο, γνωρίζεις πολύ καλά ότι τα γραφόμενά σου όχι μόνο δεν κουράζουν αλλά αντιθέτως, ξεκουράζουν, αναπαύουν και ενισχύουν όλους εμάς στον καθημερινό μας αγώνα.
Όποιος έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα αυτήν την Χάρις του Αγίου Πνεύματος μεταδίδει.
Το ίδιο συμβαίνει και όποιος έχει μέσα του τον σατανά, το μόνο που μεταδίδει είναι: φόβο, ψεύδος, ταραχή και δειλία.
Πολύ ωραίος ο τίτλος του άρθρου σου:
Τα Συλλαλητήρια και οι Ανύπαρκτοι..
Είχα την ευλογία στο Δικαστήριο να δω από κοντά και τον Αγωνιστή Νεκτάριο.
Σημασία δεν έχει πόσοι ήμασταν…
Σημασία έχει ότι ήμασταν εκεί!
Δεν ήμασταν λίγοι αλλά μην ξεχνάμε ότι ήταν μία εργάσιμη ημέρα και οι περισσότεροι ήταν στις εργασίες τους, γιατί είμαστε όλοι βιοπαλαιστές.
Δυστυχώς ο Κλήρος είναι απών.
Πρώτα ο Θεός αύριο οι συνέχεια για τους Ανύπαρκτους..
Συνέχισε τον Καλόν Αγώνα.
Πριν ξεκινήσω για τους Ανύπαρκτους..
Να κάνω μία παρένθεση.
Βλέποντας την φωτογραφία στο άρθρο του ευλογημένου Αγωνιστή Πέτρου.
Ανεβάζω και ένα βίντεο από την συγκέντρωση που έγινε για την οικογένεια.
https://ixthis3.blogspot.com/2024/07/family-pride.html?m=0
Λέγεται ότι οι άνθρωποι πιστεύουν περισσότερο στα μάτια τους, παρά στα αυτιά τους.
Όχι τι λες, αλλά πώς ζεις!
Ο κοσμάκης έχει μπουχτίσει από παχιά λόγια, έργα ζητάει να δει.
Δόξα το Θεό η Ε.Ο.Ν. τα λόγια τα κάνει πράξη.
Και όταν ο άλλος το βλέπει με τα μάτια του θα φιλοτιμηθεί και αυτός.
Δεν πολεμούν όλοι στα σύνορα ενός κράτους.
Είναι και τα μετόπισθεν. Είναι η τροφοδοσία. Είναι ο εφοδιασμός.
Είναι όλα εκείνα που θα βοηθήσουν τους πολεμούντας εις την πρώτην γραμμήν.
Η Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.
Φυσικά και δεν μπορούν όλοι να είναι στην πρώτη γραμμή.
Δεν μπορείς να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή;
Στάσου εις τα μετόπισθεν. Και αυτά το ίδιο απαραίτητα είναι.
Δεν είμαι…τέκνον υποστολής, που λέει στην Προς Εβραίους ο Απόστολος Παύλος.
Σιωπώ, και η σιωπή μου είναι προδοσία.
Η σιωπή μου… γιατί σιωπώ;
Κινείται από ανθρωπαρέσκεια και να μην εκτεθώ σε κινδύνους.
Για να μην πουν για μένα ότι…να, ότι…να.
Προτιμώ να αρέσω εις τους ανθρώπους, παρά εις τον Θεόν.
Αλήθεια, αδελφέ μου, αν σου ‘βριζαν τον πατέρα, τη γυναίκα ή τον άνδρα ή το παιδί σου, θα σιωπούσες;
Αν έλεγαν το παιδί σου ότι είναι νόθο, θα σιωπούσες;
Αν έλεγαν ότι ο Χριστός δεν είναι ο Υιός του Θεού, αλλά κτίσμα, ίδια είναι βλασφημία, μόνο εξαιρετικά μεγεθυμένη, επειδή δεν αναφέρεται στο παιδί σου αλλά αναφέρεται εις τον Υιόν του Θεού;
Θα σιωπούσες;
Και τότε η σιωπή σου δεν είναι προδοσία;
Και είδαμε σε αυτήν την (παρέλαση) του αίσχους πως
βεβηλώνουν τα Ιερά και τα Όσια μας.
Κλείνει η παρένθεση και θα συνεχίσω με τους Ανύπαρκτους.
Αν δεν αγαπάς τον Χριστό, είναι αδύνατον, αδύνατον να Τον ομολογήσεις.
Η αγάπη υπερνικά ακόμη και αυτόν τον θάνατον· εξ ου και το Μαρτύριον.
Η αγάπη θα δώσει το θάρρος, αλλά και το άοκνον, το ατεμπέλιαστο, το άοκνον της Ομολογίας του Χριστού ισοβίως.
Εδώ είναι και το κλειδί για τους Ανύπαρκτους.
Αν η αγάπη σου για τον τον εαυτούλη σου και τον κόσμο, υπερτερή από την αγάπη σου για τον Χριστό, τότε γίνεσαι Ανύπαρκτος.
Και η ιεραποστολή απαιτεί πολλές θυσίες. Ακόμη και αυτής της ζωής την θυσίαν.
Όταν ο Χριστός, υποτιμάται και βλασφημείται πρέπει να μιλήσουμε γι’ Αυτόν ή να διορθώσουμε αν δεν υπάρχει κακή προαίρεσις ή να επιτιμήσουμε εάν υπάρχει κακή προαίρεσις, κακοπιστία, θα επιτιμήσομε, θα επιπλήξομε.
Όλα αυτά σημαίνουν Ομολογώ τον Χριστόν.
Δεν ντρέπομαι. Δεν υποστέλλω την αλήθειαν. Δεν συρρικνούμαι.
Αμφιβάλλω αν και κατά πόσο στην Πατρίδα μας αυτή τη στιγμή, έξω από μεμονωμένες περιπτώσεις, αν ζούμε με ορθοπραξία.
Γι’αυτό διαμαρτύρεται ο Θεός και λέγει: «Δι᾿ ὑμῶν βλασφημεῖται τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι».
Ναι Αδέρφια μου ήμασταν ο λίχνος της Ορθοδοξίας και καταντήσαμε το περίγελο της Ευρώπης.
Ανύπαρκτοι είναι πλέον όλοι οι μητροπολίτες, γιατί όποιος αγαπάει τον κόσμο είναι εχθρός του Θεού.
Και εννοούμε φυσικά τον αμαρτωλό κόσμο.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός έτρωγε κι έπινε με τους αμαρτωλούς, αλλά τους μετανοούντες αμαρτωλούς.
Όταν θεράπευσε τον παράλυτο που ήταν 38 χρόνια κατάκοιτος, όταν τον συνάντησε ιδιαιτέρως στο Ναό του είπε:
Πρόσεχε από δω και πέρα μην ξαναμαρτήσεις γιατί θα σε βρουν ακόμα χειρότερα.
Δεν χάιδευε αυτιά ο Κύριος μας.
Ομολογητής και Μάρτυρας πάνε πλάι πλάι. Το ένα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς το άλλο.
Όλοι οι Μάρτυρες είχαν την Ομολογία. Αλλιώτικα δεν θα ήσαν Μάρτυρες.
Και ο Κύριος μας είπε ότι όταν Τον ομολογήσουμε μπροστά στους ανθρώπους, με την όποια στάση τους, τότε κι Εκείνος θα μας ομολογήσει ως δικούς Του εν Ημέρα Κρίσεως, ενώπιον του Πατρός Του, ενώπιον των Αγίων Αγγέλων και των Αγίων.
Αγαπητοί, είναι θέμα αγάπης η Ομολογία. Ας αναπτύξουμε την αγάπη και τότε θα έλθει και η Ομολογία.
Υ.Γ. τα γραφόμενά μου είναι αποσπάσματα από ομιλία του Μακαριστού πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου.
Πώς ομολογούμε το Χριστό.
Και δυστυχώς αυτοί που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες και ομολογητές οι Επίσκοποι, αυτοί όχι μόνο δεν ομολογούν Χριστό αλλά ταχθήκανε και με τον αντίχριστο Καίσαρα.
Δόξα το Θεό όσο υπάρχει Νεολαία και άνθρωποι που ομολογούν Χριστό και Πατρίδα δεν θα μας αφήσει ο Χριστός και η Παναγία μας.
Πραγματικά καμαρώνω και θαυμάζω αυτά τα Νιάτα.
Αυτά τα Νιάτα μπορούν να ξανακάνουν την Πατρίδα μας λίχνο της Ορθοδοξίας.
Να μείνετε εδώ στην Πατρίδα μας και να αγωνιστείτε.
Δεν πρέπει να φεύγουν από την Χώρα μας οι Πατριώτες αλλά οι προδότες.