Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, Ασκούμενος Δικηγόρος, Νομική ΕΚΠΑ
Αν δεν αντικρίσουμε την πραγματικότητα κατάματα, δεν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της τραγικότητός της και δεν εμπεδώσουμε ότι το αυτεξούσιο δεν μάς δόθηκε, για να μεμψιμοιρούμε αδιακόπτως για την καθορισθείσα υπ’ άλλων μοίρα μας, αλλά για να καταστούμε κύριοι των επιλογών και της βιοτικής μας πορείας, είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε όχι όπως επέταξε η βούλησή μας, αλλά όπως επέτρεψε η αδράνεια μας. Τοιουτοτρόπως η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς σε μίαν χώρα όπου ηττήθηκε εν όπλοις ο όφις του σταλινικού ολοκληρωτισμού υποταχθείς κάτωθεν της μπότας του Εθνικού στρατού από κακόγουστη φάρσα κατέληξε βιουμένη φρίκη, ζώσα παράνοια. Έτσι, κάθε τι που εκφέρεται, διατυπώνεται και διοχετεύεται στον δημόσιο διάλογο, την επιστήμη και τον πολιτισμό διέρχεται πρώτα από την χοάνη της νεομαρξιστικής υστερίας, η οποία διαπερνά ωσάν λεπίδα ξίφους όλο το φάσμα της ελληνώνυμης δυσωπούσης κοινωνίας, ήτοι αυτού του κακεχτύπου μιάς μεσογειακής δικτατορίας του προλεταριάτου. Ενώ η νομιμότητα της λειτουργίας του έπρεπε να είχε εξεταστεί και αφαιρεθεί πρό πολλού από την πολιτεία, το ΚΚΕ, εκείνη η αδίστακτη εγκληματική συμμορία του Ζαχαριάδη και του Μπελογιάννη, οι αντάρτες της οποίας ήραν τα όπλα της προδοσίας κατά της μάνας Πατρίδος, βάφοντας τα χέρια τους με το αίμα χιλιάδων Ελλήνων, καταλαμβάνει την ακατάσχετη θέση της ιεράς αγελός της τρίτης κυνοβολευτικής δημοκρατίας, οργανώνοντας έναν από τους ισχυροτέρους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς διαδόσεως ιδεών και κουλτούρας.
Μπορεί η εφησυχάζουσα πλειοψηφία των μικροαστών βολεψίων να υποτίμησε εξ υπαρχής και να αρνήθηκε να γνωρίσει το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, το οποίο πραγματοποιείται ενιαυσίως την διανυομένη περίοδο αδιαλείπτως από το 1975 έως του νύν, αλλά δεν έπαυσε ποτέ να αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες διοργανώσεις στελεχών πολιτικής νεολαίας. Χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και νέοι εργαζόμενοι τόσο στην Αθήνα όσο και σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας επιστρατεύονται μαζικά και συντεταγμένα για την διενέργεια μιάς σειράς δραστηριοτήτων τέχνης, πολιτισμού, πολιτικής κατηχήσεως και πνευματικής επιμορφώσεως μέσα από τις οποίες ο μαρξισμός ανέρχεται από το επίπεδο της απλής θεωρητικής συλλήψεως στο βάθρο του ζωντανού κοινωνικού γεγονότος. Από πολιτική άποψη γίνεται κοινότητα, συγχρωτισμός ανθρώπων, πρόταση και στάση ζωής. Συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις και παρουσιάσεις βιβλίων, μουσικοχορευτικά πανηγύρια, θεματικά σεμινάρια και ημερίδες με αναφορά στον έρωτα, την ποίηση, τις ανθρώπινες σχέσεις, την εργασία, την εκμετάλλευση, την ιστορία, την αισθητική και τα ναρκωτικά, ήτοι ζητήματα που προβληματίζουν τον μέσο νεανία, μέχρι και παιδικά παιχνίδια για τις μικρότερες ηλικίες απαρτίζουν τα πλούσια προγράμματα μιάς κοινωνικής εκδηλώσεως, η οποία σφυρηλατεί στους νέους δεσμούς συντροφικής αλληλεγγύης, τούς μυεί σε μία αυστηρά προσδιορισμένη κουλτούρα και τους εμφυτεύει δια της εμπειρίας και της επαφής με τον κόσμο του στρατευμένου οπαδού του υπαρκτού σοσιαλισμού όλο το ιδεολογικό πλέγμα του κόμματος, το οποίο χορηγεί αφειδώς αυτήν την καμπάνια με επίκεντρο τις επόμενες γενεές. Το ΚΚΕ ίσως να ήταν και το πρώτο που επενέδυσε σ’ αυτήν ακριβώς την διεύρυνση των κομματικών εφεδρειών του για την εξασφάλιση της επιβιώσεως και της συνεχείας του. Κατάφερε να σφυγμομετρήσει αρκούντως επιτυχημένα, θα λέγαμε, τις επιθυμίες, την ψυχολογία και τις τάσεις της σύγχρονης νεολαίας, η οποία αποζητεί το γλέντι, την διασκέδαση, την ομαδοποίηση, αλλά και απαντήσεις θρησκευτικής βεβαιότητος στα μεγάλα διλήμματα του σήμερα μπροστά στον πόνο, τον πόλεμο και την αδικία.
Κι ενώ οι εκστρατείες του κόμματος των μειοδοτών καίτοι βουτηγμένες στο ψέμα, την παραχάραξη της αληθείας και την υπέρμετρη παραπληροφόρηση λειτουργούν βαθέως εκπαιδευτικά στην καρδιά και τον νού της νεολαίας, η οποία συνάπτει εξαρτησιογόνες σχέσεις μακράς διαρκείας και πλειστάκις άχρι τελευτήσεως με τους συντρόφους της, τους αγώνες της και τον σοσιαλιστικό τρόπο θεάσεως του κόσμου, στο μικρό γαλατικό χωριό του Εθνικιστικού Χώρου όλα αυτά μοιάζουν αχαρτογράφητα ύδατα και ανούσια καραγκιοζιλίκια, για να παρέρχεται άσκοπα η ώρα, τα οποία χωρίς καμμία συνείδηση της μεγίστης ωφελιμότητός τους και του σημαντικού πρακτικού αντικτύπου τους στην διαμόρφωση της ταυτότητος του νέου αντιμετωπίζονται εχθρικά μόνο και μόνο επειδή εγκαινιάστηκαν ως παράδοση από το αντίπαλο στρατόπεδο. Καθώς οι φορείς του διεθνισμού ανοίγονται στοχευμένα, έξυπνα και δημιουργικά στην κοινωνία με συγκεντρώσεις μαζικότητος και διαχρονικές εκδηλώσεις δράσεων, εθελοντισμού και πολιτισμικής διαπαιδαγωγήσεως, οι γκρούπες των επαιρομένων υπερπατριωτών βεβυθισμένες σ’ έναν ρόγχο ατέρμονο συνεχίζουν με συνέπεια και σταθερότητα μιά αυτοκτονική πορεία εσωστρεφείας προσκολλημένες στο περιθώριο, το σκοτάδι, τις μαύρες κουκούλες, τις νεκροκεφαλές και μία αέναη σύγκρουση με τον αντεξουσιαστικό χώρο στο πεζοδρόμιο, χωρίς καμμία ειλικρινή επιθυμία για επιβολή, αλλά μονάχα για απόκρυψη της αδυναμίας και της οκνηρίας τους να παραγάγουν ουσιαστικό αποτέλεσμα υπέρ του Εθνικού Αγώνος. Ο σατανισμός και ο παγγερμανισμός που συγκρότησαν τον ιδεολογικό πυρήνα πολλών ομάδων που ευαγγελίζονταν παραδόξως την υπεράσπιση της Ελλάδος από το Ισλάμ, την παρακμή της Δύσεως και την παγκοσμιοποίηση εξακολουθούν και σήμερα ως εναπομείνασες νοσηρές αγκυλώσεις να εμποδίζουν την Ορθοδοξία ως Πίστη, μεταφυσική, βίωμα εκκλησιαστικό και την παραδοσιοκρατία ως εναλλακτική πρόταση βιοτική να εμποτίσουν την ιδέα του Εθνικισμού.
Θα πρέπει να παρέλθουν πολλά έτη εισέτι μέχρι μία νέα γενεά Ελλήνων διδαγμένη από τα πάθη και τα λάθη των προηγουμένων και απηλλαγμένη από τα σύνδρομα του χθές θα επιχειρήσει να συγκροτήσει ένα δραστήριο μέτωπο νεολαίας με βαθειά Εθνικά φρονήματα, το οποίο θα αναλάβει τις δικές του καμπάνιες πολιτισμού, για να διαδώσει το δικό του πολιτικό μήνυμα στα νεανικά λαϊκά στρώματα της πλειοψηφίας.
Δημοσιευθέν στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ την Κυριακή στις 19/09/2022
