Τα εκτρώματα της Αντίχριστης Πινακοθήκης

Γράφει ο Ανδρέας Συναδινός, Υποστράτηγος ε.α. του Νομικού Σώματος 

«Καὶ βγῆκαν κάτι δικοί μας κυβερνῆτες, Ἕλληνες, σπορὰ τῆς ἑβραιουργίας, ποὺ εἶπαν νὰ μᾶς σβήσουν τὴν Ἁγίαν Πίστην, τὴν Ὀρθόδοξην, διότι ἡ Φραγκιὰ δὲν μᾶς θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ὀρθόδοξον. Καὶ ἐκάθησα καὶ ἔκλαιγα γιὰ τὰ νέα παθήματα.» Στρατηγός Μακρυγιάννης

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης, θεσμικός ρόλος του ιδρύματος «είναι η … έκθεση έργων τέχνης, με σκοπό την αισθητική καλλιέργεια του κοινού, την δια βίου εκπαίδευση μέσα από την τέχνη … αλλά και την αυτογνωσία των Ελλήνων με τη βοήθεια της ιστορίας της τέχνης, η οποία εκφράζει σε συμβολικό επίπεδο τον εθνικό βίο».

Η αισθητική καλλιέργεια δεν επιτυγχάνεται με ακαλαίσθητα σκουπίδια.

Η δια βίου εκπαίδευση του λαού δεν πραγματοποιείται με βλάσφημες εικόνες, αλλά μόνον η διά βίου αποκτήνωση. 

Η αυτογνωσία των Ελλήνων έχει επιτευχθεί με το νιώσιμο της Παναγίας στη ζωή του, στο εικονοστάσι του, στην παρουσία Της από τα θεοφρούρητα τείχη της Βασιλεύουσας, στον αγώνα του Κολοκοτρώνη και στα βουνά της Πίνδου το 1940. Την αποδεικνύει δε κάθε χρόνο ο λαός μας στο σκαλιά της Μεγαλόχαρης στην Τήνο.

Η έκφραση της αυτογνωσίας του ελληνικού Έθνους γιορτάστηκε μόλις χθες Κυριακή της Ορθοδοξίας, όταν πανηγυρικά η Ελλάς συνήντησε τον Χριστιανισμό και «τα πάντα πεπλήρωται φωτός». Είναι η μυστηριακή αυτή δύναμη, η ειδοποιός διαφορά της Ορθοδοξίας, η οποία ταυτίζεται με τον λαό και μετέχει στις αγωνίες του. Η παράδοση του ορθοδόξου ελληνικού Κλήρου του «συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῡ Θεοῡ». Η ψυχοσύνθεση του ορθοδόξου Έλληνος και το ‘’δέσιμο’’ στην ψυχή του, της Πατρίδος με την Θρησκεία του, τις οποίες αδυνατούν να καταλάβουν οι εξ Εσπερίας σκοταδιστές. Κάποτε ένας ξένος συνομιλητής ρώτησε τον Γιώργο Σεφέρη το εξής:

«Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;»

Και η απάντηση του νομπελίστα ποιητή μας:

«Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας,

που μας μίλησε ελληνικά,

που προσευχήθηκε ελληνικά,

που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή,

τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα,

και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει τη Μεγάλη Παρασκευή

μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου.»

Βλέπετε ο μεγάλος ΕΛΛΗΝΑΣ ποιητής δεν είχε φθάσει στα διανοητικά ύψη του ζωγράφου τερατουργημάτων της σήμερον. Στην «Εθνική» Πινακοθήκη προσέβαλαν την ψυχή του Έλληνα, βλασφήμησαν ό,τι όσιο και ιερό έχουμε ονομάζοντάς το ψευδεπίγραφα «τέχνη», για να τύχουν έτσι ασυλίας οι δειλοί.

Και βρέθηκε ένας βουλευτής, ο Νικόλαος Παπαδόπουλος, να διαμαρτυρηθεί, να κάνει πράξη την παρακαταθήκη του Μακρυγιάννη «Ὅταν μοῦ πειράξουν τὴν Πατρίδα καὶ τὴν θρησκείαν μου, θὰ μιλήσω, θὰ ἐνεργήσω καὶ ὅ,τι θέλουν ἂς μοῦ κάνουν.»

Αυτό είναι το όριο που οι πρόγονοί μας έθεσαν. Εκεί σταματούν οι ψεύτικες ανεκτικότητες και θεσμικότητες, έστω κι αν διαφωνεί το ίδιο του το κόμμα, το «Δημοκρατικό Πατριωτικό Λαϊκό Κίνημα ΝΙΚΗ», το οποίο άδειασε τον βουλευτή της ανακοινώνοντας ότι : «ο βουλευτής κ. Παπαδόπουλος έδρασε αυτοβούλως. Αρχή του Κινήματός μας είναι ότι απέναντι σε πράξεις βλασφημίας πάντα πρέπει να εκφραζόμαστε σε θεσμικό πλαίσιο και δη κοινοβουλευτικά και με κάθε νόμιμο μέσο και όχι με αυτοδικίες.»

Μήπως, δάσκαλε και πρόεδρε, θα έπρεπε να προτάξεις το «Πατριωτικό» του «Δημοκρατικού» στον τίτλο του κόμματος και στον τρόπο που σκέφτεσθε και ενεργείτε, γιατί η Ελλάδα χάνεται και οι αγώνες δεν κερδίζονται όταν αφήνουμε μόνους, στα μετερίζια τους, όσους τολμούν να αγωνιστούν;