Γράφει ο Δρ. Νικόλαος Ιακ. Μαρκοζάνης, Εκπαιδευτικός
Καθώς πλησιάζει η εορταστική περίοδος των Χριστουγέννων, γινόμαστε κάθε χρόνο αποδέκτες εμμέσων και αμέσων μηνυμάτων, που περισσότερο μας αποπροσανατολίζουν παρά μας προετοιμάζουν για το πραγματικό «πνεύμα» των ημερών. Δεκαετίες τώρα τεκταίνεται, με σταθερά και μεθοδευμένα βήματα, η αποδόμηση της συγκεκριμένης εορτής, την οποία διάφορα κέντρα προσπαθούν να μεταλλάξουν και να την μετατρέψουν, από αμιγώς θρησκευτική σε φιέστα ακόρεστου καταναλωτικού ζήλου, ξενοιασιάς και αχαλίνωτης ηδυπάθειας.
Το εκκλησιαστικό πνεύμα των Χριστουγέννων με την εγκράτεια, την πνευματική προετοιμασία και την προσμονή της σωτηριώδους Ενανθρωπήσεως του Χριστού σαρώνεται πλέον από το πέρασμα του πληθωρισμού και του καλοθρεμμένου Σάντα Κλάους της Coca Cola (καμμία σχέση με τον Άγιο Βασίλειο ή τον Άγιο Νικόλαο των Δυτικών) με το βροντερό γέλιο και τα «καλούδια» στον σάκο του. Με την μόνη διαφορά ότι τα καλούδια αυτά δεν εξασφαλίζουν την μέθεξη στη Θεία Χάρη και την σωτηρία της ψυχής, αντιθέτως την υποθηκεύουν, διότι εγκλωβίζουν το υπερουράνιο στο επίγειο και το αιώνιο στο πρόσκαιρο και παροδικό.
Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, έχει προστεθεί και ο συρμός της «πολιτικής ορθότητας». Η τάση αυτή είναι επηρεασμένη και διαμορφωμένη από το καινοφανές πνεύμα της συμπεριληπτικότητας και της ανεκτικότητας στην διαφορετικότητα, στο όνομα των οποίων μπορεί να δικαιολογηθεί κάθε παρέκκλιση και να υιοθετηθεί κάθε παραδοξολογία. Μάλιστα, η συγκεκριμένη αντίληψη έχει πάρει στις ημέρες μας τέτοιες διαστάσεις, που τείνει να εξελιχθεί σε ακραίο φονταμενταλισμό, μέσα από έναν πιεστικό και υποκριτικό δικαιωματισμό, περί δήθεν ξενοφοβίας, ομοφοβίας και πολλών άλλων υποτιθεμένων φόβων.
Για παράδειγμα, η «πολιτική ορθότης» έχει αντικαταστήσει την ευχή «Καλά Χριστούγεννα» με το «Καλές Γιορτές» και το «Merry Christmas» με το «Happy Holidays» ή με -το χειρότερο όλων- «Merry Xmas». Για το τελευταίο μάλιστα σύνθημα/ευχή διερωτάμαι αν έχουμε καθόλου προβληματιστεί τι μπορεί να σημαίνει ή και αυτό το έχουμε «καταπιεί αμάσητο», όπως και πάρα πολλά άλλα; Τι υπονοεί το «Xmas» και τι σχέση μπορεί να έχει με τον Ιησού Χριστό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου; Μα, απολύτως καμμία.
Και μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Η πονηρία και η εξαπάτηση κρύβεται στην υποτιθέμενη σχέση που δημιουργεί σημειολογικά η λέξη «Χριστούγεννα» (Christmas) με το Xmas, που φαντάζει ως συντομογραφία του Christmas και που δυστυχώς στις ημέρες μας κοσμεί, ως λογότυπο, κάθε είδους στολίδι, παιγνίδι και διακοσμητική σύνθεση.
Σε μία από πολλές ερμηνείες που θα μπορούσαν να διατυπωθούν για το συγκεκριμένο σύμβολο (X), είναι και το ότι όχι μόνο δεν παραπέμπει στον Χριστό, αντιθέτως τον καταργεί, οδηγώντας μας, εν αγνοία, να πανηγυρίζουμε την διαγραφή του ιστορικού Του προσώπου, καθώς και της Θείας υποστάσεώς Του μέσα στην ζωή μας. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία, αλλά απότοκα ενός εκκοσμικευμένου και απόλυτε υλιστικού δυτικού πολιτισμού, όπου ο άνθρωπος αγωνιωδώς αναζητά, μετά την αποχριστιανοποίησή του, μία νέα υπαρξιακή ταυτότητα, χωρίς αναφορά στον Θεό.
Αυτό το πνεύμα της εκκοσμίκευσης υπήρξε η γενεσιουργός αιτία της νοθεύσεως της οικουμενικής προοπτικής του Χριστιανισμού, καθώς και της στρεβλώσεως της αγαπητικής σχέσεως μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ ανθρώπου και Θεού, με αποτέλεσμα να απολεσθεί το οντολογικό μας «είναι». Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η μεν έννοια της οικουμενικής προοπτικής έχει αντικατασταθεί, σε επιδίωξη μιας παγκοσμιοποιημένης και ομογενοποιημένης κοινωνίας, η δε έννοια της αγαπητικής σχέσεως έχει μεταμορφωθεί σε άκριτη ανοχή και συμπεριληπτικότητα των διαφοροτήτων.
Έτσι, λοιπόν, αφού άκοπα και αβίαστα αποδεχόμαστε το κάθε τι, μία μετανεωτερική πραγματικότητα, με αποθεωμένο τον άνθρωπο και καθηρημένο τον Θεό επελαύνει σαρωτικά, εκμεταλλευόμενη την παθητικότητά μας και επιβάλλει στανικά την νέα εποχή του μετανθρώπου.
Εν τέλει, είναι βέβαιον, ότι δεν επαρκούν τα πολύχρωμα λαμπιόνια, οι προβολείς και τα λογιών πυροτεχνήματα, που έχουν αντικαταστήσει το καταυγάζον φως του Χριστού, που «φαίνει πᾶσι», να φωτίσουν, όση ένταση και αν έχουν, τις σκοτεινές γωνιές της ψυχής μας και να ζεστάνουν τις παγωμένες μας καρδιές.
Σε μία Ορθόδοξη χώρα, που ακόμα θέλω να πιστεύω ότι είμαστε (κατ’ ουσίαν και όχι κατ’ επίφασιν, όπως κάποιοι θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε), η επιλογή είναι δική μας, αν δηλαδή θα ξυπνήσουμε από την πνευματική ας νάρκη, την αδράνεια και την απραξία και αν θα επιστρέψουμε στον εαυτό μας, για μία φορά ακόμα, να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα με Χριστό ή χωρίς Αυτόν.
*Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ στις 22/12/2024.
