Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Η ελληνική κοινή γνώμη διακατέχεται από την εν είδει φωτιάς στα σπαρτά εξαπλουμένη συνήθεια, να μην χάνει λεπτό άμα τω πρώτω ακούσματι της φήμης, ότι πρόσωπο της δημοσίας σφαίρας φέρεται να προέβη εις αξιόποινες πράξεις, όχι μόνο να υιοθετεί ακρίτως την άρτι κυκλοφορηθείσα είδηση, αλλά πολλώ δε μάλλον να στήνει από μόνη της δίκες μιάς παράλληλης πρός την κανονική Θέμιδος με σκοπό την εκδίκηση και την καταδίκη. Κανείς, βέβαια, δεν έχει την απαίτηση από έναν κόσμο απλό, λαϊκό, σφοδρώς βασανισμένο μετά από μία δεκαετία αλλεπαλλήλων κρίσεων με μνημόνια, πενία, Πρέσπες, χούντες, οριζόντια περιστολή ατομικών ελευθεριών και εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας, να σκέφτεται δικονομικές εγγυήσεις ορθοδικίας και τεκμήρια της αθωότητος, όπως οι κοινωνοί του Δικαίου, οι οποίοι καλούμαστε κατ’ ουσίαν να το υπερασπιστούμε και εφαρμόσουμε. Ωστόσο, μέσα σ’ όλο αυτό το χάος που βρήκε πάλι χώρο να κυριαρχήσει μετά τις καταγγελίες για τον ευειδή ευρωβουλευτή της τηλοψίας, θα τολμήσει να πεί κανείς πως ακόμα προξενεί ευχάριστη εντύπωση, ότι ο κόσμος, δείχνοντας ευαισθησία, αντιδρά απέναντι στο καθολικό φαινόμενο της ασκήσεως βίας και καταχρήσεως εξουσίας από μέρους των πολιτικών αλητών της αστικής κυνοβολευτικής δημιοκρατίας, οι οποίοι παρανομούν σκανδαλωδώς υπό καθεστώς κραυγαλέα προστατευμένης ασυδοσίας.
Ο περι ου ο λόγος αντικειμενικώς ομολογουμένως εύσχημος ηθοποιός, γιατί όπως είχε πεί ο Όσκαρντ Ουάϊλντ, η ομορφιά ως αυταπόδεικτη είναι ανώτερη από την ευφυΐα, και νύν αιρετός κόπρος του Στρασβούργου του οποίου τον εγκληματικώς ακόλαστο βίο ανεκάλυψε λίγο πρίν τις εκλογές -ω του θαύματος!- η εγχωρία μιντιακή αστυνομία, δεν αποτελεί παρά μέρος μιάς βαθέως διεφθαρμένης ελίτ, η οποία από την μεταπολίτευση και εφεξής έχει καθίσει σαν τσιμπούρι στο σβέρκο των Ελλήνων, ρουφώντας ακόρεστα τις φλέβες του Έθνους, με παχυλούς μισθούς, ασυλίες, προνόμια και πολυτέλειες αποκλειστικά για πάρτυ της, επιβεβαιώνοντας αυτό που η σοφία των Αρχαίων είχε ήδη μετουσιώσει έκτοτε σε αλάνθαστο συμπυκνωμένο βίωμα, ότι ο πλούτος σήπει τον άνθρωπο, μεταμορφώνοντάς τον σε θηρίο ανήμερο. Μία φιλήδονη κάστα κατ’ επάγγελμα αγυρτών της δημοσίας ζωής, από την όζουσα αφρόκρεμα του πολιτικού, ακαδημαϊκού, δικαστικού, καλλιτεχνικού και επιχειρηματικού κόσμου, απύθμενα βεβυθισμένων σ’ έναν ατέρμονο υπόνομο των πιο αηδιαστικών παθών που έχει γνωρίσει η ανθρώπινη ανωμαλία, κυβερνά κληρονομικώ δικαίω αυτόν τον τόπο, εισάγοντας στρατευμένα δια της νοσηράς δικαιωματιστικής ατζέντας που προωθούν τον πολιτισμικό φροϋδισμό στην ίδια την κοινωνία. Στο σιχαμερά έκλυτο σύμπαν τους, ένα σύμπαν χωρίς Θεό, χωρίς κανόνες, περιορισμούς και ηθικούς φραγμούς, τα πάντα περιστρέφονται γύρω από την παντί τρόπω σεξουαλική ικανοποίηση. Ακόμα και η ίδια η αναρρίχηση στην επιφάνεια του λαμπερού δημοσίου βίου κατορθώνεται πλειστάκις μέσα από την κλίμακα των αμαρτιών, κατ’ αντιδιαστολήν εκείνης των αρετών του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, ήτοι μέσα από το ανενδοίαστο και ευλύγιστο πέρασμα από κλίνη σε κλίνη υψηλά ισταμένων που εγγυώνται ως ευχαριστημένοι επιβήτορες στα ένσαρκα αντικείμενα της πράξεως εύκολες και γρήγορες καταλήψεις δημοσίων αξιωμάτων. Βοά η πιάτσα από τις ατέρμονες ουρές εκδιδομένων αρρένων και θηλέων της πολιτικής που είδαμε να πρωταγωνιστούν σε άλματα επί κοντώ εν λευκαίς σινδόσι για μία θέση στη νομή της εξουσίας.
Ο σαδομαζοχισμός, οι παραφιλικές σχέσεις και οι αναρίθμητες διαταραχές που έχει φυτεύσει ο διάβολος στις ψυχές των ανθρώπων, πλείω δε εις εκείνους που η ψευδαίσθηση της ισχύος, του χρήματος και της ανεξέλεγκτης ελευθερίας τούς έχει κυριεύσει, καταδεικνύουν καταλυτικά την αχανή πνευματική απόσταση αυτών των υπάρξεων από το θέλημα του Θεού. Η ηθική εκπορεύεται από την μεταφυσική. Άνθρωπος, χωρίς Θεό, χωρίς αληθή Πίστη στον Χριστό, όχι μόνο δεν μπορεί να είναι φορεύς ηθικών αξιών εδραιωμένων σε θεμέλια γερά και ακλόνητα, όπως η Τριαδική Αγαπή, αλλά είναι συνάμα εν δυνάμει επικίνδυνος. Σε μία παλαιά του οιονεί απολωλυία επιφυλλίδα του με τίτλο ‘‘Η Μεταφυσική αλογία της πολιτικής’’, ο δάσκαλος Χρήστος Γιανναράς, γράφει : ‘‘ Πρέπει να είσαι ουτοπιστής, για να δεχθείς ότι μπορεί να λειτουργήσει αρετή, αιδώς και δίκη, μόνο επειδή το επιτάσσει ο ορθός λόγος και το κοινό συμφέρον. Αν όλα ξεκινάνε από το τυχαίο και καταλήγουν στο τίποτα, γιατί ο πολιτικός να υπηρετήσει την κοινωνία και όχι τα εγωτικά του συμφέροντα, γιατί ο εργολάβος να μην καταχραστεί, ο έμπορος να μην κλέψει, ο εφοριακός να μην λαδωθεί, γιατί η μάνα να θυσιαστεί για το παιδί, γιατί ο στρατιώτης να σκοτωθεί για την Πατρίδα;’’.
Ως εκ τούτου, η άνυδρη Θεού ζώντος πολιτική τάξη της χώρας περιδιαβούσα μία κινητή άμμο εξαρτησιογόνων κοσμικών απολαύσεων με επίκεντρο τις επιταγές του ορμεμφύτου της, χωρίς να πιστεύει σε τίποτα πέραν της δικής της καλοπέρασης, πρέπει να μάς θυμίζει ότι είναι ικανή όχι μόνο να διαπράξει βιασμούς και κοινά εγκλήματα κατά της γενετησίας αξιοπρέπειας, όπως άχρι τούδε καταγγέλλεται, αλλά να προδώσει μία Φυλή ολόκληρη, οδηγώντάς την στην υποταγή, την υποδούλωση και στην αγχόνη. Εκείνοι που δεν έχουν εμπιστευθεί τη ζωή τους στον Θεό, αλλά και αυτοί που ανακάλυψαν ευκαιριακώς και ψηφοθηρικώς την Ορθοδοξία μετά τις τελετές στα χειμερινά ηλιοστάσια, δεν αξίζουν ακολούθως την εμπιστοσύνη των λαών.
