Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Φοιτητής Νομικής NUP, Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ
Το έγκλημα των Τεμπών καίτοι πραγματοποιήθηκε προ εβδομάδων ακόμη καταφέρνει να μένει πρώτο στη θεματολόγια των ΜΜΕ, αφού ο Ελληνικός λαός διψά για ενημέρωση πάνω σε αυτό το δυστύχημα που συγκλόνισε εκατομμύρια ημεδαπών και αλλοδαπών εκτός Ελλάδος. Οι ιταμοί της κυβερνήσεως στον αντίποδα επιδιώκουν να συγκαλύψουν τις ευθύνες, ώστε να μην ενέχονται σε πολιτικό επίπεδο με απώτερο στόχο να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Η νόθευση της αληθείας έχει εξοργίσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού κάτι το οποίο αποτυπώνεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις στις οποίες οι πολίτες θεωρούν ως υπευθύνους για το τραγικό γεγονός τη νυν και τις πρώην κυβερνήσεις, ήτοι τους πολιτικούς και όχι τον σταθμάρχη, τον οποίο οι εξωνημένοι δημοσιογράφοι θεωρούν ως τον κύριο υπεύθυνο αυτού του εγκλήματος.
Τα συλλαλητήρια δεν έχουν παύσει να πραγματοποιούνται στις πλατείες των πόλεων από μαθητές μέχρι και συνταξιούχους. Στον αγώνα αυτό θα ήταν αδύνατον να ελλείπει και η κατάδηλη συμμετοχή των οπαδών ομάδων συλλόγων τόσο της Ελλάδος όσο και της Κύπρου. Με καυστικά συνθήματα και πανό αποτυπώνουν την έντονη οργή τους, ενώ δεν ελλείπουν και τα ενός λεπτού σιγής που πραγματοποιούνται προ του πρώτου σφυρίγματος του αγώνος ως ένδειξη συγκίνησης και πένθους από αθλητές και φιλάθλους προς τα δεκάδες θύματα των οποίων ακόμη δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια τον ακριβή αριθμό. Τούτο συμβαίνει αφού ουδείς γνώριζε πόσοι ήσαν οι επιβάτες, αλλά και περαιτέρω τα θύματα έχουν εξαϋλωθεί, με συνέπεια να είναι δύσκολη η ανεύρεση του ακριβούς αριθμού.
Δεν έχει νόημα να υπεισέλθουμε σε παράθεση των γραφομένων σε πανό, αλλά τις αντιδράσεις των δημοσιογράφων μέρος των οποίων νευριάσανε και ανερυθρίαστοι στρέφονταν ενάντια στο λαϊκό αίσθημα, τουτέστιν σε όλα όσα ο Ελληνικός λαός θέλει να πει και εμποδίζεται από την κατάφωρη λογοκρισία και επίσης από την ασκαρδαμυκτί στοχοποίηση όλων όσων στρέφονται παντί τρόπω κατά της καθεστηκυίας τάξης. Ο γνωστός αναιδής δημοσιογράφος, Άρης Πορτοσάλτε δεν εμποδίστηκε να εκφράσει τον οδυρμό του για το γεγονός πως ο διαιτητής δεν ζήτησε την αφαίρεση των πανό για την έναρξη των αγώνων. Εκόντες άκοντες επιθυμούν τη παύση ύπαρξης κάθε αντίθετης άποψης, η οποία πλήττει το κυβερνών κόμμα, το οποίο διατρανώνει αενάως την δήθεν αποδοχή του εκ μέρους της κοινωνίας, ενώ στη πραγματικότητα τη λαμβάνει μονάχα από τις ελίτ τις οποίες βοηθά και εξυπηρετεί αδιαλείπτως τα συμφέροντά τους εις βάρος των κατωτέρων τάξεων.
Τα γήπεδα ανέκαθεν αποτελούσαν χώρους αναψυχής κυρίως για το ανδρικό φύλο, όπως επίσης και αντίδρασης κατά αποφάσεων λαμβανομένων από τα πολιτικά όργανα της χώρας μας. Θυμηδία προκαλεί για ακόμη μία φορά τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά από μέρος νυν ιθυνόντων και δημοσιογραφούντων. Συγκεκριμένα, χαιρέτιζαν τα πανό και τα συνθήματα κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών για την ελληνικότητα της Μακεδονίας, ενώ σήμερα απαξιώνουν και κείνται εισάντα και εσάντα εις όσους αμφισβητούν το πολιτικό τους έργο. Ωσαύτως, τούτο δίνει τη δυνατότητα σε κάθε αφελή να αντιληφθεί πως τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων απέχουν παρασάγγας από όσα μας προβάλλουν οι δημοσκοπήσεις, οι οποίες μολονότι δείχνουν μία μείωση των ποσοστών, δεν αποτυπώνουν τα ακριβή νούμερα, τα οποία βέβαια έχουν υπ’ όψιν τους εν κρυπτώ οι ιθύνοντες των κομμάτων, όπως και οι μεγάλες ξένες Πρεσβείες.
Ο εμπαιγμός πλέον πνέει τα λοίσθια, ενώ ο κόσμος βαθμηδόν κωφεύει στα κελεύσματα των εντολοδόχων των αλλοτρίων ελίτ και ξεσηκώνεται. Από τα γήπεδα μέχρι τις πλατείες και από τους χώρους λατρείας μέχρι τα καταστήματα εστίασης ακούγεται εντόνως ο ίλιγγος προς το άμεσο μέλλον της πατρίδος μας. Αγαθή τη τύχη, το σχέδιο εξαλείψεως των αντιφρονούντων εις τα γήπεδα έχει αποτύχει παταγωδώς. Ο αθλητισμός -όπως ορθώς ισχύει- δεν φέρει κομματικά χαρακτηριστικά, εντούτοις απαιτείται να φέρει άποψη και μέσω πανό και συνθημάτων να κάνει γνωστή τη λαϊκή βούληση και το λαϊκό αίσθημα των πολιτών, δίχως βία, η οποία γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα όργανα της προπαγάνδας προς απαξίωση των δίκαιων αντιδράσεων. Ας ελπίσουμε η δυναμική των γηπέδων να αποκτήσει χαρακτήρα ολετήρα για τα ζοφερά τερτίπια των αθυρμάτων των ευρωπαίων πλουτοκρατών.
