Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Το κράτος μισεί το Έθνος. Διαχρονικά βρίσκεται απέναντί του. Το υποβαθμίζει, το συρρικνώνει, το εκμηδενίζει, απεργάζεται τον αφάνισμό του και προς τούτο δεν παραλείπει να μάς υπενθυμίσει τις προθέσεις του, όταν ο βαυκάλισμός μας για την αγνότητα της προαιρέσεως όλων όσοι μάς καταδυναστεύουν εν εξουσία έχει υπερνικηθεί από την ασύγγνωστη αφέλεια. Δεν είναι μόνο η γελοιοποίηση της Πίστεως, η διάλυση της οικογενείας και η εκποίηση του Αιγαίου έναντι ανταλλαγμάτων στη νεοθωμανική αυτοκρατορία σημεία φανερώσεως των σχεδιασμών της κυβερνώσης τάξεως. Το μέλλον της Φυλής μας κρίνεται μέσα στις σχολικές αίθουσες. Εκεί διαπλάθονται οι επόμενες γενεές, σφυρηλατούνται φρονήματα, διαμορφώνονται συνειδήσεις. Το καθεστώς φροντίζει να εμποτίζει τις παιδικές ψυχές μέσα από τα έδρανα της εκπαιδευτικής χαβούζας με την ιδεολογία της παθολογικής ιδιωτείας, της κοινωνικής αδιαφορίας και της πνευματικής σήψεως. Το ενδιαφέρει να ανδρώσει ξοφλημένες σειρές χειραγωγουμένων υπηκόων βολεμένων στην παρακμή, ευτυχισμένων στην μιζέρια του netflix, του instagram, της σαβουροφαγίας και της αλκοολικής διασκεδάσεως. Αφού κατόρθωσε να κατεδαφίσει το πρότυπο του σχολείου μέσα τους με τις αρετές, το παράδειγμα και τις μορφές που αυτό έφερε, άφησε τα παιδιά να μάθουν πως σημασία σ’ αυτήν την ζωή δεν έχει παρά η ηδονοθηρία, το κέρδος και η ανέξοδη επιτυχία, χωρίς αγώνα, χωρίς θυσίες, χωρίς στερήσεις.
Άν για κάτι μπορούμε οι πάντες να συμφωνήσουμε, απ’ όποιο πολιτικό φάσμα κι αν προερχόμαστε, είναι πως η είσοδος στην δημόσια ανωτάτη εκπαίδευση δεν χαρίστηκε σε κανέναν. Όσοι ξημεροβραδιάστηκαν πάνω από ένα βιβλίο, αγχώθηκαν, πιέστηκαν, ίδρωσαν και υπεβλήθησαν σε προσωπικά κόστη έστω και κατ’ ελάχιστον αντεμείφθησαν, αποκτώντας τον τίτλο του φοιτητή και μία θέση σ’ ένα δημόσιο πανεπιστήμιο ή σε μία δημοσία τεχνική σχολή από την οποία αύριο μεθαύριο η πλειοψηφία -τουλάχιστον- βρήκε και μία θέση εργασίας κι ένα κομμάτι ψωμί. Ο καιρός, βέβαια, των κόπων, των βασάνων και των επιπόνων προσπαθειών παρήλθε για την μπουρζουαζία, την ευκατάστατη κάστα των προνομοιούχων και τα εν γένει ταξικά στρώματα των οποίων η τσέπη είναι βαθύτερη ημών των ταπεινών και ασήμων πληβείων του μεροκάματος. Εφεξής όστις έχει την οικονομική επιφάνεια και την υλική ευμάρεια θα αγοράζει τους τίτλους σπουδών του, χωρίς να καταδαπανηθεί στον στίβο της μελέτης, των εξετάσεων, της αξιολόγησης. Με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια αίρονται πλέον οι πύλες για την άκριτη, αυθαίρετη και απροϋπόθετη εισαγωγή στον κύκλο των ακαδημαϊκών αποφοίτων για τους διαθέτοντες τα αργύρια της αφθονίας, με αποτέλεσμα να εξισώνονται τα πτυχία των δημοσίων ιδρυμάτων μ’ εκείνα της ιδιωτικής συναλλαγής, να απαξιώνεται ο ανήφορος του εντίμου φιλομαθούς νεαρού που προσπαθεί αξιοκρατικά να πετύχει τον στόχο του και να μετατρέπεται δια παντός και εν πάση επισημότητι η εκπαίδευση εν συνόλω σε εμπορευματοποιημένη ζώνη προς αλόγιστο και άνευ ορίων πλουτισμό ξένων επιχειρηματικών ομίλων. Ο περιώνυμος μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας των υπό σύσταση κατ’ όνομα μη κρατικών ιδρυμάτων αποτελεί κυνικό εμπαιγμό, ο οποίος δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και δεν υπάρχει ειλικρινής κυβερνητική βούληση να διατηρηθεί. Προς εξυπηρέτηση αλλοπαδών συμφερόντων καθ’ υπόδειξιν ξένων διευθυντηρίων η εγχωρία φεουδαρχία παρακάμπτει το πνεύμα και το γράμμα της συνταγματικής έννομης τάξεως, υπερφαλαγγίζοντας κατά διασάλευση του κράτους δικαίου το μη εισέτι αναθεωρημένο άρθρο 16. Οι υπερθεματιστές του δημοκρατικού τόξου που καμώνονται τους θεματοφύλακες του πολιτεύματος καταλύουν τους δικούς τους θεσμούς προς εγκαθίδρυση μιάς ολιγαρχίας εκλεκτών, οι οποίοι δια του χρήματος θα αναρριχώνται πιά και σε μία πνευματική ελιτοκρατία, η οποία θα όζει ημιμάθεια, έπαρση και ανεπιστημοσύνη. Θα εξέρχονται πανεπιστημιακών αιθουσών από τις οποίες παραδόξως δεν θα εισήρχοντο πρωτύτερα καν, φουρνιές ιατρών, νομικών και μηχανικών, οι οποίες θα κορδώνονται για την κτήση πτυχίων, μεταπτυχιακών και διδακτορικών με τα οποία δεν θα παρέχουν απλώς πλημμελείς υπηρεσίες στην κοινωνία των αναγκών, αλλά πρωτίστως θα μεταλλάσσουν σταδιακώς το δημόσιο δωρεάν αγαθό της παιδείας σε πεδίον εξαγοράς, προσφορών και καπιταλιστικών συμφωνιών. Η πανεπιστημιακή γνώση παύει να είναι κατάκτηση, άθλημα και αγώνισμα μέσα από την έρευνα, το διάβασμα και την κοπιώδη εργασία προς ανεύρεση της αληθείας και γίνεται δοσοληψία, αλισβερίσι, αντικείμενο αμφοτεροβαρών συμβάσεων με χρηματικό αντίτιμο.
Αν το Υπουργείο Παιδομαζώματος ενδιαφερόταν πραγματικά για την αναβάθμιση της παρεχομένης εκπαιδεύσεως στην Ελλάδα, θα ασχολείτο με τη γενναία αντιμετώπιση των σοβαρών παιδαγωγικών προβλημάτων που ενδημούν στα σχολικά χαμαιτυπεία, με την αλλαγή των καταπτύστων συγγραμμάτων διδασκαλίας και με την αναβίωση της ευλαβικής επαφής με των παιδιών μας με την παράδοση και την Πίστη αυτού του τόπου κι όχι με τις υπαγορεύσεις κερδοσκοπικών οργανισμών του εξωτερικού. Για να επανακάμψει το εκπαιδευτικό πρότυπο, θα πρέπει οι σχολικές τάξεις να μυρίσουν και πάλι, όπως παλαιά, μπαρούτι και λιβάνι, ώστε να διδαχθούν τα Ελληνόπουλα τους ήρωες, να εμπνευστούν από τους αγωνιστές και να θελήσουν να μιμηθούν τις μαρτυρίες των Αγίων κι όχι τις κοπριές του συρμού, της woke ατζέντας και της ανήθικης υποκουλτούρας. Όνειρο μας μία Παιδεία από την οποία θα εκπηδούν λεγεώνες Κολοκοτρωναίων, Παλληκαρίδηδων, Μεταξάδων, Μελάδων, Παπαδιαμάντηδων, Παΐσιων και Πορφύριων, ήτοι Ελλήνων ετοίμων να αποθάνουν για Πατρίδα, Χριστό, Ελευθερία.
