Γράφει ο Σωτήρης Μαρκομιχάλης
Δύο αλληλένδετες επιπτώσεις της δυσλειτουργικής κρατικής υπηρεσίας είναι ο κοινωνικός και οικονομικός μαρασμός.
Τα φαινόμενα αυτά παρουσιάζονται ως απόηχος της μερικής ή και ολοκληρωτικής κυβερνητικής απαξίωσης σε θέματα που αφορούν στην πολιτικοκοινωνική και οικονομική βιωσιμότητα.
Με την επιβολή μιάς ελλιπούς δημοσιονομικής πολιτικής σε καιρούς ύφεσης το κράτος απέτυχε να επιβάλει φορολογικούς κανόνες που θα επέφεραν ανάπτυξη ή έστω θα διασφάλιζαν την δημοσιονομική πειθαρχία, με αποτέλεσμα την ανεπίτρεπτη φορολογική επιβάρυνση των πολιτών και των επιχειρήσεων και εν συνεχεία την οικονομική εξαθλίωση. Πώς, όμως, το Ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ), η ετήσια ιδιωτική Οικονομική Δραστηριότητα, το ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών και οι λοιποί οικονομικοί δείκτες σχετίζονται με την παρακμάζουσα συμπεριφορά της κοινωνίας;
Η απάντηση είναι απλή. Βρίσκεται στο παρελθόν και επιβεβαιώνει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται . Μπορεί η σύγχρονη κοινωνία να εξελίχθηκε. Όμως, αυτό δεν έγινε ολοκληρωτικά και σε όλα τα ζητήματα. Αν παρατηρήσουμε το φαινόμενο της ΕΣΣΔ (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών) και το συγκρίνουμε με αυτό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και έπειτα γυρίσουμε περίπου 2000 χρόνια πίσω σε αυτή της Περσικής, θα παρατηρήσουμε πως εκατομμύρια ανθρώπων υποδουλώνονταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα με μία βασική καθοριστική πολιτική, αυτή της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Δεν έχει σημασία αν η εξαθλίωση καθιερώνεται λόγω του κεντρικού σχεδιασμού μιας κεντρικής κυβέρνησης και της απώλειας της ανταλλακτικής αξίας του χρήματος που οδήγησε στην επιβολή συσσιτίων, όπως στα κομμουνιστικά κράτη ή αν επιβάλεται με την υπερφορολόγηση και τα τσιφλίκια λόγω θρησκευτικών διακρίσεων κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας ή έρχεται ως φυσικό επακόλουθο μετά από σκληρή φορολογία σε κάθε κατεκτημένη περιοχή της περσικής αυτοκρατορίας, αποτελώντας τον βασικότερο πυλώνα της οικονομίας της. Είναι κατανοητό πως για να ελέγξεις κάποιον πρέπει να τον εξαθλιώσεις σε σημείο που δεν νοιάζεται για τα ιδανικά του ή ακόμα και δεν διδάσκεται γι’ αυτά, με αποτέλεσμα να υποβαθμίσεις την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.
Πλέον δεν υπάρχει κεντρικός σχεδιασμός, ούτε φεουδαρχία , ούτε τσιφλίκια , ούτε σκλαβιά. Υπάρχουν, όμως, η Ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζαη, οποία ανακοινώνει και πάλι αύξηση επιτοκίων λόγω πληθωρισμού, μνημόνια που οδήγησαν στην επιβολή της μείωσης του βιοτικού επιπέδου και των μισθών, χωρίς ουσιαστική ανάκαμψη και πιστωτές που επέβαλαν έως και κεφαλαιακούς ελέγχους, αφού πρώτα εξάλειψαν όλες τις παραγωγικές επενδύσεις.
Αυτά όλα με την αρωγή κυβερνήσεων που έρχονται και παρέρχονται, με ελάχιστες αξιόλογες προσπάθειες εθνικής ανάκαμψης, πολύ λιγότερες από αυτές της διαφθοράς τους.