Ο Διάδοχος Κωνσταντίνος και ο Ελληνικός Στρατός απελευθερώνουν τα Ιωάννινα! (21/02/1913)

«ΠΗΡΑΜΕ ΤΑ ΓΙΑΝΝΕΝΑ !» 

“Μπιζάνι ακαταμάχητο,Μπιζάνι αντρειωμένο

Μπιζάνι δεν βαρέθηκες να είσαι σκλαβωμένο

Μπιζάνι δώσε τα κλειδιά στον Κώστα τον λεβέντη

Δεν τον εβλέπεις που ‘ρχεται με το σπαθί στο χέρι…”

 

Στις 21 Φεβρουαρίου 1913, ο Διάδοχος του Θρόνου και μετέπειτα Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΒ’ ηγούμενος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων εισέρχεται στα ελεύθερα πλέον Ιωάννινα εν μέσω γενικών πανηγυρισμών στρατού και λαού, απελευθερώνοντας την πόλη που βρισκόταν κάτω από πέντε αιώνες Οθωμανικής τυραννίας, μετά από την θρυλική κατάληψη του φυσικού οχυρού του Μπιζανίου, κατατροπώνοντας τις οθωμανικές δυνάμεις του Εσαάτ Πασά, ο οποίος παραδίδει την λυτρωθείσα από την μπότα του κατακτητή πόλη της Ηπείρου. Έτσι τερματίζεται κατ’ ουσίαν νικηφόρως για την μεγάλη μας Πατρίδα ο Α’ Βαλκανικός Πόλεμος, με την Ελλάδα να αριθμεί χιλιόμετρα νέων εδαφών και χιλιάδες νέου γηγενούς πληθυσμού χάριν στην άκαμπτη προέλαση του στρατεύματός μας, τις ισοπεδωτικές βολές του Πυροβολικού μας, τις αδήριτες λόγχες των Ευζωνικών ταγμάτων και την απαράμιλλη στρατιωτική μεγαλοφυΐα του Διαδόχου-Στρατηλάτου.

Ο συρφετός της δημοκρατίας, ο οποίος κηρύσσει τριήμερα πένθη στη μνήμη καμπαλιστών δημαρχέων του καθεστώτος, αρνήθηκε να τελέσει φέτος τις επετειακές εκδηλώσεις τιμής στους ήρωες προγόνους μας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και την μάχη του Μπιζανίου, μη αντέχοντας την σύγκριση με το βεληνεκές και την δόξα εκείνων που λάμπρυναν το Έθνος με την αυτοπαράδοσή τους στον αγώνα, για να αποκτήσει ξανά η Ελλάδα τα φυσικά ζωτικά της σύνορα. Αυτοί που υποστηρίζουν συνεκμεταλλεύσεις δικών μας ορυκτών πόρων με τον Τούρκο και μοίρασμα του Αιγαίου έχουν το θράσος να βιάζουν την ιστορική μνήμη, απαγορεύοντας στον λαό μας να εορτάσει για την Ελευθερία του και τις νίκες των παππούδων μας!

«Τα πήραμε τα Γιάννινα

μάτια πολλά το λένε,

όπου γελούν και κλαίνε.

Το λεν πουλιά των Γρεβενών

κι αηδόνια του Μετσόβου,

που τα έκαψεν η παγωνιά

κι ανατριχίλα φόβου.

Το λένε χτύποι και βροντές,

το λένε κι οι καμπάνες,

το λένε και χαρούμενες

οι μαυροφόρες μάνες.

Το λένε και Γιαννιώτισσες

που ζούσαν χρόνια βόγγου,

το λένε κι Σουλιώτισσες

στις ράχες του Ζαλόγγου.»

 

Σχετικές δημοσιεύσεις

Αφήστε ένα σχόλιο