Με τα συλλαλητήρια των Τεμπών πέφτει η μεταπολίτευση ή μήπως όχι;

Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ

Η εξουσία φθείρει τον άνθρωπο σε σημείο που διαβρώνει την λογική του, αφαιρεί την ψυχραιμία του και κλονίζει την ηθική τάξη γύρω του, όταν αντιλαμβάνεται ότι κινδυνεύει να την αποβάλει για πάντα. Στο προανάκρουσμα των μεγαλειωδών συγκεντρώσεων σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό της μητρός Πατρίδος για τα 57 θύματα του σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών, από πρωΐας έως νυκτός οι ύαινες της κυβερνητικής αγυρτείας λύσσαξαν όλο το τελευταίο διάστημα να υβρίζουν, να υποτιμούν και να αναθεματίζουν συλλήβδην τους εκατομμύρια των πολιτών που συμπαραστέκονται στις οικογένειες των φρικωδώς δολοφονηθέντων. Έχοντας αλώσει όλα τα συστημικά κανάλια της διαφθοράς οι κόρακες της σιχαμένης ολιγαρχίας δεν σταμάτησαν να σκυλεύουν την μνήμη των νεκρών, απειλώντας, τρομοκρατώντας και εκφοβίζοντας τον απλό κόσμο, ότι ούτε λίγο ούτε πολύ η πτώση του Μητσοτάκη θα σημάνει επιστροφή της Ελλάδος στο απόλυτο έρεβος. Είναι τέτοιο το άγχος, η αγωνία και η πίεση που αισθάνονται από το μέγεθος της λαϊκής αγανακτήσεως απέναντι σ’ ένα μιαρό καθεστώς που έχει εκμηδενίσει στο βωμό του κέρδους, της μίζας και της νοσφίσεως πάσης αρχής την αξία της ανθρώπινης ζωής σε βαθμό σκυβάλου ώστε τρέμουν ολόκληροι κάθιδροι όντες την ώρα του οριστικού, βιαίου και αδυσωπήτου εξοστράκισμού τους, η οποία πλησιάζει πλέον με γεωμετρική πρόοδο.

Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου ζήσαμε αυτό που όλοι μας αναμέναμε, χωρίς καμμία αμφιβολία, ήτοι ατερμόνους χειμάρρους ανθρώπων να κατακλύζουν κάθε γωνιά της επικρατείας, απαιτώντας στη συντριπτική πλειονότητα αυτών απονομή δικαιοσύνης, παραδειγματική τιμωρία των πολιτικώς και ποινικώς υπευθύνων και ουσιαστική δικαίωση για τους συγγενείς όλων εκείνων των νέων παιδιών που είτε κάηκαν ζωντανά είτε πνίγηκαν από τις αναθυμιάσεις της εφιαλτικής συγκρούσεως. Η συγκλονιστική έκταση των συλλαλητηρίων, όμως, εις τα όμματα όλων ημών που παρηυρέθημεν δυναμικά εκεί με συναγωνιστές, ασπαζόμενοι με ειλικρίνεια και σεβασμό τα δίκαια αιτήματα των οικογενειών των φονευθέντων, δεν μπόρεσε να αποκρύψει την ποιότητα εκείνων που τα απάρτισαν. Χωρίς να έχω απουσιάσει από καμμία μικρή ή μεγάλη κινητοποίηση για κάθε εθνικό και κοινωνικό θέμα, για πρώτη φορά οριακά δεν εξέμεσα από το πλήθος των φρικιών που καπηλεύθησαν καθ’ ολοκληρίαν άνευ οιουδήποτε εμποδίου τις συνάξεις του λαού. Ορδές αριστερών, όρκς αναρχικών συμμοριών, κύματα κιναίδων, χαλκοφορεμένων μαντραχαλαίων, αξύριστων μαλλιάδων και εν γένει απλύτων κοπρόσκυλων, με παλαιστινιακές σημαίες και πλακάτ με όποιο σύνθημα μίσους κατά του Έθνους μπορεί να γεννήσει ένας ανιάτως νοσηρός εγκέφαλος, όπως και την προηγούμενη φορά, δεν προσδιόρισαν απλά τον πολιτικό χρωματισμό των συγκεντρώσεων, αλλά τούς επετράπη συγχρόνως να γίνουν -έστω και υποκριτικώ τω τρόπω- οι κύριοι εκφράστες του αντισυστημικού ρεύματος, κατευθύνοντάς το αποκλειστικά, ενώ είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν τις δυνάμεις καταστολής, προξενώντας επεισόδια, για να διαλυθούν εκ του αποτελέσματος μετά από λίγο οι τιτάνιες συναθροίσεις. Καμμία ελληνική οικογένεια δεν τόλμησε μαζί με τα παιδιά της να άρει και πάλι τη γαλανόλευκη επ’ ώμου, το κατ’ εξοχήν σύμβολο της ελευθερίας μας, το οποίο σηματοδοτεί μεταξύ άλλων και την εθνική αντίθεσή μας στην αδίστακτη κάστα των δυναστών, η οποία έχει σταθεί στο σβέρκο μας ωσάν τσιμπούρι αφαιμάσσοντάς μας. Κοκκίνησαν και μαύρισαν οι πλατείες από τις εθνομηδενιστικές λεγεώνες του θανάτου, ενώ θα έπρεπε να έσφυζαν από το γαλάζιο της Ελλάδος και της Ορθοδοξίας. Μπορεί πράγματι ο λαός πριν δύο ημέρες να μην διαδήλωσε μόνο από οργή και πένθος για τα θύματα του εγκλήματος των Τεμπών, αλλά και για την καθηλωτική παρακμή ενός κράτους που σαπίζει από τη διαπλοκή των θεσμών, τις ταξικές ανισότητες και την αδυναμία του να χαρίσει προοπτική στις επόμενες γενεές, εμπαίζοντας τους πολίτες κατάμουτρα με ψέματα και εξαπάτηση. Όμως, τούτο απέχει παρασάγγας από την πτώση της μεταπολιτεύσεως, την οποία έσπευσαν φαιδρώς να προαναγγείλουν κάποιοι με ύφος επηρμένου παντογνώστου. Αν αυτός ο λαός ζητούσε όντως πτώση της μεταπολιτεύσεως και αντικατάσταση του δυσώδους πολιτικού συστήματος, τότε ακριβώς είναι που θα τον βλέπαμε να βαστάει ελληνική σημαία, αυτή που κατήργησε, βεβήλωσε, ποδοπάτησε, ούρησε και κακοποίησε ο ίδιος ο μεταπολιτευτικός βούρκος, ο οποίος πνίγει το Έθνος κάθε μέρα που περνά και μάς έκανε να ξεχάσουμε όσα μάς ενώνουν, τον Χριστό και την Πατρίδα, αυτά που πληρώνουν με αληθινή ευτυχία τον Έλληνα. Η ανατροπή της μεταπολιτεύσεως θα σήμαινε ακριβώς αναστήλωση της εθνικής μας κυριαρχίας, ανάκτηση της φυλετικής μας αξιοπρέπειας. Αντ’ αυτού, είδαμε μία έρμαια της εποχής μάζα, χωρίς συλλογική ταυτότητα, ένα ετερόκλητο όχλο, χωρίς πίστη και ιδανικά, ο οποίος αφήνει ακόμα να τού νοηματοδοτούν τα όνειρα τα απόβλητα της μεταπολιτεύσεως που καπέλωσαν και τις συγκεντρώσεις του.

Στον γυρισμό από το συλλαλητήριο κάθισε απέναντί μου στο τρένο ένα μικρό κατάλευκο κοριτσάκι με τον πατέρα του, το οποίο δεν σταμάτησε να με κοιτά με μια γλυκειά αδιακρισία με τα καταγάλανα ματάκια του. Ρώτησα με θάρρος τον πατέρα το όνομα του κοριτσιού, και μού απάντησε προς έκπληξή μου: «Ελλάδα». Γι’ αυτήν την μικρή Ελλάδα και για εκατομμύρια άλλες έχουμε χρέος να αγωνιστούμε ποθώντας το ευλογημένο γαλάζιο ψηφιδωτό των ματιών τους, την Ρωμιοσύνη μας.