Γράφει ο Παναγιώτης Λιάκος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα “Δημοκρατία”
Μια κατανυκτική αναγούλα, πικρή σαν δαφνόλαδο, καταλαμβάνει ημάς τους ξυνούς με την αγγλόφωνη κρατική συμμετοχή στη Eurovision.
Να πάρουμε την πρωτιά! Να θαμπώσουμε τα παρδαλά πλήθη! Να εντυπωσιάσουμε με την κρατική σαχλίτσα που μουρμουρίζει μια κάπως νυσταλέα δεσποσύνη, που άδει νωχελικά και στα εγγλέζικα το… ελληνικό τραγούδι “Die Together”. Έτσι λέγεται το άσμα. Δηλαδή να πεθάνουμε μαζί. Ο δημιουργός ήθελε να εκφράσει τον καημό του να πάει στον Άδη συνοδευόμενος από το ταίρι του. Τελικά, στον Άδη έχει πάει εδώ και χρόνια η αντίληψη του κράτους (που σιγά σιγά περνά και στο λαϊκό σώμα) περί ελληνικότητας.
Να βρούμε αρχαία ερείπια, να στήσουμε μπροστά έναν καραγκιόζ μπερντέ να κόβουμε εισιτήρια στους μεθυσμένους αλλοδαπούς που θα αυτοφωτογραφίζονται έχοντας ως ντεκόρ τα διάσημα αρχαία συντρίμμια (ancient ruins δεν τα λένε;) της ελληνικής αρχαιότητας, σαν τους κυνηγούς των σαφάρι που καμαρώνουν δίπλα στους ρινόκερους που ξεπάστρεψαν με τα τυφέκιά τους.
Να βρούμε παράπηγμα σε παραλία, σε γωνιά των Αθηνών, της Ρόδου, της Μυκόνου, να βάλουμε μια ψησταριά, να στήσουμε πάγκο, ν’ απλώσουμε πετσέτα στο χέρι και να χαμογελάμε στα ανθρωποκοπάδια που θέλουν να τσιτσιριστούν στον αθηναϊκό, τον μακεδονικό, τον αιγαιακό ήλιο πετώντας τα ψιλά τους στους απογόνους του Σωκράτους, του Περικλέους και του Αχιλλέως.
