Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Καθώς πάσχουμε από την φρενίτιδα ενός ζέοντος εκλογικού πυρετού, ο οποίος έχει μονοπωλήσει αηδιαστικώς το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, όλα ομοιάζουν ωσάν ακινητοποιημένα έμπροσθεν της αναμονής της καινής λαϊκής ετυμηγορίας. Άπας ο κρατικός μηχανισμός τίθεται στην υπηρεσία της εκλογικής αναμετρήσεως με τις υποθέσεις των πολιτών να υποβάλονται εις δευτέρα μοίρα, τα εθνικά θέματα να εκκρεμούν και τα μείζονα κοινωνικά προβλήματα συνοχής, όπως η ανεργία, η ακρίβεια και η εξέλιξη μισθών και συντάξεων, να πρόκειται να επιλυθούν με την ανάδειξη της νέας κυβερνήσεως, η οποία μετά από μία ακλόνητη γαλάζια μονοκομματική τετραετία ενδέχεται να περιβληθεί προσέτι χρώμα ‘‘μώβ και πράσινο’’, για να χρησιμοποιήσουμε κατ’ευφημισμόν και το όνομα ενός αγνώστου σχήματος, το οποίο εξ όσων διέκρινε φευγαλέα το μάτι μου δήλωσε συμμετοχή στις αρχαιρεσίες της αστικής κλεπτοκρατίας. Ας αναζητήσει αλλού κανείς, βέβαια, προθέσεις έστω και ελαχίστου διαφημίσεως εκσυγχρονιστών και σοσιαλιστών, αλλά ήγγικεν δυστυχώς ο καιρός να συνειδητοποιήσουμε με τρόμο και αγωνία τί μάς περιμένει μόλις οι κάλπες κλείσουν. Αν στην παλαιά σύνθεση της εκτελεστικής λειτουργίας οι διάφοροι γιατρομανωλάκηδες μάς απασχολούσαν με τα διάφορα βίτσια, τις ατζέντες και την υπερχειλίζουσα προοδευτικότητά τους κάθε τρείς και λίγο, δεν μπορεί να φανταστεί ούτε αμυδρώς ακόμα ο μέσος ανθρώπινος νούς στη νέα βερσιόν τι πανηγύρι των ομοίων του νύν υπουργού συγχρόνου πολιτισμού έχει να γίνει.
Μπορεί ο κόσμος να πτύει κατάμουτρα, να προπηλακίζει ανεδοίαστα και να διαδηλώνει στρατευμένα τον μικρό δικτατορίσκο της κυανής προδοσίας σ’ όποια πόλη κι αν βρεθεί, όποιο ξεχασμένο χωριό κι αν επισκεφτεί, εκείνος, όμως, συμπλεγματικώς πεπεισμένος ότι η χώρα είναι κάτι σαν φέουδο, το οποίο κατά καθολική διαδοχή τού εκληρονομήθη από τον μακαρίτη πατέρα του και άρα νεποτιστικά δικαιωματικώς τού ανήκει, είναι αμετάπειστα αποφασισμένος να προχωρήσει μόνος του ερήμην της λαϊκής βουλήσεως σε μία πολιτική κατεύθυνση προαγωγής και άνευ ετέρου υλοποιήσεως των παραλόγων αιτημάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος. Η μοναδική και αποκλειστική νομιμοποιήτική του βάση ήταν και παραμένουν οι εξαρτησιογόνες πελατειακές και ρουσφετολογικές σχέσεις, τις οποίες έχουν ιδρύσει μεθ’ υποσχέσεων και εξαγορών οι βολευτές του, για να επενεκλεγεί το σημερινό έκτρωμα εξουσίας, το οποίο έχει απροκάλυπτα προσυμφωνήσει με το κράτος-συμμορία ξεπούλημα του Αιγαίου μέσω μιάς συνθήκης υποταγής εμπνευσμένης από το μειοδοτικό ρεζίλι των Πρεσπών και έχει ήδη δρομολογήσει νέο μνημόνιο στυγνής λιτότητος, για να καλυφθούν τα υπερχρέη του αλήστου μνήμης διετούς ολοκληρωτικού εγκλεισμού. Δεν χρειάστηκε να παρακολουθήσει κανείς επισταμένως την προχθεσινή παρουσίαση του προγράμματος διακυβερνήσεως του Κυριάκου του Μεγαλοπρεπή, για να διαπιστώσει πως δύο τινά προκάλεσαν την εκκεντρικότερη προσοχή, η ηχηρά παρουσία των τρικολόρε δικαιωματιστικών οργανώσεων και η εξαγγελία του ιδίου για προώθηση του γάμου και της υιοθεσίας τέκνων από ομόφυλα ζευγάρια. Η παραδοσιακή κοινωνία των ετεροφύλων ζεύγων ως μόνων δυναμένων φυσικώς να δημιουργήσουν παιδιά και οικογένεια ανατρέπεται άρδην πρώτα με τον εδώ και χρόνια προπαγανδιστικό εξωραϊσμό της ανωμαλίας και πιά με την δια νόμου εισαγωγή στον ελληνικό πληθυσμό των πιο διαστροφικών απαιτήσεων του πολιτισμικού φροϋδισμού.
Η φυσιολογική δομή της οικογενείας ως κατ’ οίκον Εκκλησίας, το αιώνιο κύτταρο αιμοδοτήσεως της Φυλής μας με λεγεώνες Ελληνόπουλων, οι οποίες ως εφεδρείες νιότης και δύναμης δίδουν πνοή στην Εθνική μας συνέχεια, εγγυώμενες το μέλλον του Ελληνισμού, ότι δηλαδή όσα χρόνια κι αν παρέλθουν η ταυτότητά μας θα παραμείνει ζωντανή, απειλείται τόσο μέσω της επιθετικής αντικαταστάσεώς της από σύμφωνα συμβιώσεως παντός ζεύγους πεπλανημένων, οι οποίοι νοιάζονται μονάχα για την φορολογική και κληρονόμική τους τακτοποίηση μη συγκινούμενοι από την ευλογία του μυστηρίου του ορθοδόξου γάμου που καθαγιάζει ένα ανδρόγυνο να τεκνοποιήσει, όσο κι από ετέρους παρά την φύσιν δεσμούς ηδονιστών, οι οποίοι διεκδικούν την αναγνώρισή τους ως θεσμών ισοδυνάμων της κανονικής οικογενείας, η οποία περιτειχίζεται με ανεπανάληπτη ιερότητα. Οι οργανωμένες ομοσπονδίες κίναιδων, παρενδυτικών και λοιπών διατεταραγμένων έχοντας διεισδύσει καίρια στα αστικά συστημικά κόμματα, τα οποία θα είναι και την επιούσα ρυθμιστές της πολιτικής καταστάσεως, ελέγχουν, καθορίζουν και διαμορφώνουν απόλυτα το μετεκλογικό πρόγραμμα για την οικογένεια και την κοινωνική πρόνοια, αποβλέποντας στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών σε μητρικό και πατρικό πρότυπο, για να τα μετατρέψουν σε αθύρματα ατομικιστικής ικανοποιήσεως της αρρωστημένης επιθυμίας τους να γίνουν κάτι που η φύση και ο Θεός δεν θα τούς το επιτρέψουν ποτέ, βιάζοντας εκ του αποτελέσματος τον ψυχισμό και την ισόρροπη αναπτυξιακή πορεία των παιδιών.
Οι αυταπάτες περί πατριωτικής εναλλακτικής φωνής στην επομένη Βουλή δεν ωφελούν, ειδικά μετά τους προσφάτους τραγελάφους, τα ευτράπελα και τις παρωδίες αισχύνης στον Χώρο αυτόν. Ανεξαρτήτως τελικής διαρθρώσεως των κομματικών συσχετισμών, τα διεθνή διευθυντήρια από τα οποία εντέλλεται το εγχώριο πολιτικό καθεστώς έχουν διατάξει την οριστική διευθέτηση των επιταγών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος. Η νεανική εθνικιστική ακτιβιστική παρέμβαση σε οργανωμένη κλίμακα έξω από κόμματα θνησιγενή και εκλογικά μαντριά μπορεί να δημιουργήσει με προοπτική ισχυρά αναχώματα αντιστάσεως, ώστε από τα κάτω, από την ίδια την κοινωνία, να σφυρηλατηθεί συνείδηση πολεμική απέναντι σ’ ένα σύστημα, το οποίο αποσυνθέτει τον κορμό του Έθνους μας, την ίδια την οικογένεια.
