Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Τελειόφοιτος Νομικής NUP
Στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας κατέκλυσε τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, γνωστά και ως ΜΚΔ, η φιλοπαλαιστινιακή δημοσίευση, που έφερε το σύνθημα «All eyes on Rafah» (Όλα τα βλέμματα στραμμένα στη Ράφα), ενώ προς το τέλος αυτής ξεκίνησαν αντίστοιχες δημοσιεύσεις εν σχέσει με την παράνομη κατοχή από την Τουρκία στην Κύπρο μας με σύνθημα «All eyes on Cyprus» (Όλα τα βλέμματα στραμμένα στη Κύπρο). Μάλιστα, όσοι δημοσίευσαν το πρώτο δεν έπραξαν το ίδιο και για την Κύπρο, ενώ όσοι υποστήριξαν την Κύπρο δεν έκαναν το αντίστοιχο για την Παλαιστίνη. Οπότε, μιλάμε για δύο διαφορετικές ομάδες σκέψεων, οι οποίες όμως αμφότερες ήθελαν να δώσουν το πολιτικό στίγμα τους στα ΜΚΔ, ακολουθώντας εντούτοις διαφορετικές πολιτικές οδούς.
Οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης μίλησαν και καθημερινώς μιλούν για την γενοκτονία των εβραίων εις βάρος των Παλαιστινίων. Πότε όμως έπραξαν το ίδιο για συλλήβδην τα εγκλήματα των βαρβάρων εις βάρος των Ελλήνων; Ουδέποτε! Πότε πραγματοποιήσαν πορείες για την παράνομη κατοχή στη Κύπρο, όταν οι πορείες που κάνουν εντός μιας εβδομάδας ξεπερνούν όσες έχουν κάνει συνολικά οι ομοϊδεάτες τους από το 1974; Ωσαύτως, ουδόλως επιδεικνύουν ενδιαφέρον για τα όσα η Παλαιστίνη έχει πράξει καθ’ ημών. Επί παραδείγματι, οι Παλαιστίνιοι απεκάλεσαν τη Κυπριακή Δημοκρατία, ως «Greek Administration of Southern Cyprus (Ελληνική Διοίκηση της νότιας Κύπρου), και ουδείς εκ των φιλοπαλαιστινίων στηλίτευσε τούτο, απεναντίας αδιαφόρησαν, αφού αυτές οι ομάδες ενδιαφέρονται περισσότερο για την Παλαιστίνη παρά για την Ελλάδα και την Κύπρο. Δεν είναι υπερβολή! Είναι οι ίδιοι που αβαντάρουν απόψεις, όπως αυτής των ανοιχτών συνόρων, της επίλυσης του δημογραφικού από την ένταξη αλλοδαπών και γενικότερα της περιβόητης – ζημιογόνας woke ατζέντας.
Ας μην εθελοτυφλούμε όμως. Πράγματι η κατάσταση στη Γάζα είναι δραματική, ενώ ο λαός της Παλαιστίνης υποφέρει αναζητώντας το δικό του δίκαιο για το οποίο κανείς δεν μπορεί να λάβει ξεκάθαρη θέση υπέρ ή κατά, όταν δεν γιγνώσκει εις βάθος τα ιστορικά, πολιτικά και γεωπολιτικά γεγονότα που έχουν λάβει χώρα μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης. Είναι εύκολο να προτείνουμε την επίλυση των προβλημάτων τους με μία απλή συμφωνία, ώστε να παύσει το έλεος του πολέμου και του μίσους, ως απλοί θεατές. Έτσι πράττουν και εις ημάς, τουτέστιν αενάως ξένοι ηγέτες προτείνουν την ανάπτυξη της ελληνοτουρκικής φιλίας, δίχως να γνωρίζουν τις ιστορικές διενέξεις μας και το ποιος έχει πραγματικά δίκιο και ποιος ιδίως πονάει και νοσταλγεί την κλεμμένη πατρίδα του.
Κάτωθι παρατίθεται η αλληγορική ιστορία του σοφού Βασιλιά Σολομώντα προς απόδειξη του ως άνω συλλογισμού (απόσπασμα από την Αγία Γραφή 3ο κεφάλαιο του βιβλίου Βασιλέων Γ΄(3,16 – 28): «Τότε φάνηκαν δύο ιερόδουλες και παρουσιάστηκαν στον βασιλιά. Και είπε η πρώτη: «Κύριε, εγώ και αυτή η γυναίκα κατοικούμε στο ίδιο σπίτι και γεννήσαμε σ’ αυτό το σπίτι. Και την τρίτη ημέρα αφού γέννησα εγώ, γέννησε κι αυτή η γυναίκα. Και ήμασταν οι δυο μας και δεν υπήρχε κανείς μαζί μας στο σπίτι, εκτός από μας τις δύο. Και τη νύχτα πέθανε ο γιος αυτής της γυναίκας, επειδή αποκοιμήθηκε και τον πλάκωσε· κι αυτή σηκώθηκε τα μεσάνυχτα, πήρε τον γιο μου από την αγκαλιά μου και τον έβαλε στον κόρφο της, ενώ τον γιο της τον νεκρό τον έβαλε στον κόρφο μου· και σηκώθηκα το πρωί, για να θηλάσω τον γιο μου, αλλά ήταν νεκρός· αφού το πρωΐ τον παρατήρησα καλά, κατάλαβα πως δεν ήταν ο γιος μου που είχα γεννήσει.» Και η δεύτερη γυναίκα είπε: «Όχι, αλλά ο ζωντανός είναι ο γιος μου, ενώ ο νεκρός είναι ο γιος σου.» Κι εκείνη είπε: «Όχι, ο δικός μου γιος ζούσε, ο δικός σου είναι νεκρός.» Έτσι μίλησαν μπροστά στον βασιλιά. Και ο βασιλιάς είπε: «Εσύ λες: Αυτός ο ζωντανός είναι ο γιος μου, ενώ ο γιος αυτής είναι νεκρός· κι η άλλη λέει τα αντίθετα.» Και ο βασιλιάς είπε: «Φέρτε μου ένα μαχαίρι». Και έφεραν το μαχαίρι μπροστά στον βασιλιά. Και ο βασιλιάς είπε: «Χωρίστε το ζωντανό παιδί που θηλάζει στα δύο, και δώστε το μισό στη μία, και το άλλο μισό στην άλλη.» Τότε, η γυναίκα της οποίας ήταν ο ζωντανός γιος, αποκρίθηκε στον βασιλιά -επειδή σπλαχνίστηκε τον γιο της- και είπε: «Κύριε, δώστε το παιδί σ’ αυτή και μη το θανατώσετε με κανέναν τρόπο.» Η άλλη όμως είπε: «Ούτε δικό μου ας είναι, ούτε δικό της· διαμελίστε το.» Και αποκρίθηκε ο βασιλιάς και είπε: «Δώστε το ζωντανό παιδί σ’ αυτή που μίλησε πρώτη και μη το θανατώσετε με κανέναν τρόπο· αυτή είναι η μητέρα του.» Και όλος ο Ισραηλιτικός λαός άκουσε για την κρίση του βασιλιά και φοβήθηκε τον βασιλιά· επειδή είδαν ότι υπήρχε μέσα του η σοφία του Θεού, για να κάνει κρίση.»
Όπως η αγάπη της μητρός για το παιδί της διαφαίνεται μέσω της απόφασής της να μην δεχτεί το παιδί της μισό, αφού θα έχει δημιουργηθεί σε αυτό πόνος, έτσι και για μας τους Έλληνες, συνολικά τα κατεχόμενα έχουν ιδιαίτερη σημασία και ουδείς ξένος δύναται να μας κουνά το δάκτυλο για άμεση επίλυση των διαφορών με έναν πεινασμένο και λιασμένο λύκο, και όθεν κατ’ αυτόν τον τρόπο οφείλουμε να μην πιέζουμε το Ισραήλ και την Παλαιστίνη προς επίλυση των διαφορών με συμφωνία επί ίσοις όροις, αφού από αυτήν κάποιος θα έχει αδικηθεί.
