Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, Ασκούμενος Δικηγόρος, Νομική ΕΚΠΑ
Όπως ο απλός, κανονικός, φυσιολογικός κόσμος έχει τις εορτές του έτσι κι ο υποκόσμος έχει τις δικές του. Διαφορετικά δεν υποστασιάζεται στον χωροχρόνο, δεν θεμελιώνει τη συλλόγική του ταυτότητα, δεν σφυρηλατεί δεσμούς με τα μέλη του και άρα δεν επιβιώνει. Η καλλιτεχνική ψευτοελίτ της χώρας υποδυομένη την αφρόκρεμα του συγχρόνου ελληνωνύμου πολιτισμού, για να εδραιώσει τη δική της κυριαρχία, δημιούργησε θεσμούς απονομής βραβείων προς τις ψιμυθιωμένες τε και εξωνημένες περσόνες της μουσικής και της τηλοψίας με τα ακριβά ρούχα, τις χρυσές αλυσίδες, τις δερματοστιξίες, τα χυδαία χορευτικά και την τουρκομπαρόκ αισθητική. Πίσω, ωστόσο, από το ίνδαλμα του καθενός μας κρύβεται πάντα γυμνή μία γυναίκα. Τόσο άσχημη ή τόσο όμορφη όσο εμείς, η αλήθεια μας. Η συμπλοκή των μπράβων και της λοιπής ντοπαρισμένης κουστωδίας δύο εκ των ειδώλων της νεανικής πλεμπαρίας δεν κατέλειψε κανένα περιθώριο να καμουφλαριστεί το παρακράτος της αλητείας, το οποίο πρεσβεύει όλος αυτός ο όζων συρφετός των διασήμων της τράπ και των συναφών παρακλάδων της εγχώριας υποκουλτούρας. Ατίθασοι κακομαθημένοι νεανίες, επηρμένοι από την εφήμερη συγκέντρωση ολίγων τινών αργυρίων από δισκογραφικές, έχουν αναγορευτεί σε κυρίαρχους εκπροσώπους της διασκέδασης και παραγωγής προτύπων συμπεριφοράς για μία νεολαία, η οποία πνίγεται στη ματαιότητα.
Τα άσματα, οι στίχοι, το μουσικό υποείδος όλων εκείνων των γκρότεσκων και δη αρσενικών φιγούρων με τα γυαλιά ηλίου εν μέσω της νυκτός, το ροζ μαλλί και τα ενώτια στην οπίσθια οπή, οι οποίες υλακτούν ενοχλητικώς πάνω από ένα μικρόφωνο, έχοντας παραμερίσει κάθε έκφανση αυθεντικής τέχνης, δεν ηγεμονεύουν απλώς στα ακούσματα των πεπλανημένων Ελληνόπουλων. Προωθούν, διοχετεύουν και προπαγανδίζουν μία πρόταση ζωής, μία στάση κοινωνική, μία επιλογή βιοτική, η οποία διαπερνά τη συνείδηση και κατακτά την ψυχή, καθώς φαίνεται, των μικρών ηλικιών, των εκκολαπτομένων γενεών. Βρέφη μέχρι δωδεκάχρονα κατεγράφησαν να τραγουδούν υπό το ατάραχο βλέμμα γονέων και εκπαιδευτικών για αλήτες, διαμάντια σε κορμιά και ακαμάτρες μαντάμ, οι οποίες αρέσκονται να εκδίδονται. Ύμνοι σε τσιγάρα, ποτά, γκόμενες, ναρκωτικά, χρήμα και καλλίπυγες πόρνες -για να το θέσω κομψότερα- βομβαρδίζουν τα αισθητήρια όργανα και καταλαμβάνουν τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις μικρών παιδιών, τα οποία αποβάλλουν την αθωότητά τους, βιάζουν την αγνεία τους και εισάγονται στον γνόφο της αμαρτίας, της παραβατικότητος και της ανομίας, τα οποία εκλαμβάνουν ως εργαλεία της απόλυτης ατομικής επιτυχίας.
Το lifestyle της βίζιτας και του τζάμπα μάγκα και δη του ανεπάγγελτου και αστράτευτου, του κοπρίτη που ψωνίζεται ότι πωλεί πνεύμα, επεβλήθη από τον υπόνομο εκείνης της ομάδας των νεόπλουτων ηθοποιών, ραψωδών και λοιπών βαυκαλιζομένων καλλιτεχνών, οι οποίοι προικισμένοι με το τέλειο σώμα, την τέλεια φωνή, την τέλεια βιοθεωρία, την τέλεια ζωή, επισύρουν -ως εικός κατά το κοπάδι της πλειοψηφίας- το θαυμασμό, τη ζηλοτυπία και την ταύτιση των κοινών θνητών. Όλοι θέλουν να μοιάσουν σ’ εκείνους που θεωρούν επιτομή, σύμβολο και σημαία της ονειρεμένης ζωής, που πάντα επιθυμούσαν. Και για να εξομοιωθούν με το ποθούμενο, πρέπει να βαδίσουν την ίδια πεπατημένη οδό, της παρανομίας και του αμοραλισμού, η οποία δεν γνωρίζει παρά μία τόσο εύθραυστη, επιδερμική και ανειλικρινή ηθική, μία ηθική χωρίς Θεό, χωρίς μεταφυσική που στην πρώτη πρόκληση του θυμικού δεν σε εμποδίζει να σαπίσεις τον άλλον στο ξύλο, να τον κλέψεις, να τον αδικήσεις ή ακόμα και να βουτήξεις τα χέρια σου στο αίμα του ως νεκρού. Όλα για το χρήμα, τη δόξα, την άνοδο, την ηδονή, τα επίγεια. Όσοι νομίζουν πως υπερβάλλουμε ας πάνε ν’ ακούσουν το περιεχόμενο αυτών που συνθέτουν και ας βολιδοσκοπήσουν τον ακόλαστο βίο, τον οποίον διάγει σύμπας ο βόθρος της παρακμής.
Δίπλα στον πολιτικό μηδενισμό των νεοεποχιτών, δικαιωματιστών και των δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων ίσταται ο κοινωνικός μηδενισμός του Σνίκ, του Λάϊτ και των συν αυτοίς περιθωριακών, οι οποίοι ανακάλυψαν την πηγή της ευδαιμονίας στον υλικό κορεσμό, τις σαρκικές απολαύσεις, τα αμάξια, τα παλάτια και τον ευτελισμό της γυναίκας σε υποδοχέα γεννητικών υγρών. Η πολυεπίπεδη στήριξη στα νέα παιδιά της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης με τις φτωχοποιημένες οικογένειες, τους αδιάφορους γονείς και τα αλυσιδωτά προβλήματα ταξικής εκμετάλλευσης, τα οποία εντοπίζουν το νόημα της ζωής και τη λύση στα βάσανα και τις συμφορές τους στον οχετό της σόου μπίζ, αποτελεί το πρώτο μέτρο για την απεξάρτηση από τα πρότυπα της αλητοκρατίας. Ένα αυστηρό συντηρητικό σχολείο με σπουδαία κλασσική παιδεία και έμφαση στην αληθινή τέχνη και την παράδοση θα τολμούσε μία ρηξικέλευθη ανατροπή στα ήθη της νέας γενεάς, υποβάλλοντας σ’ αυτήν άλλες προτεραιότητες, αξίες και ερεθίσματα ποιότητας συνυφασμένα με την ιστορία και τον εθνικό μας πολιτισμό, λειτουργώντας συμπληρωματικά στο έργο μιάς οικογένειας, η οποία θα ανατρέφει όχι τομάρια, κατσαπλιάδες, παραβατικά στοιχεία ή άβουλα πρόβατα που σταβλίζονται στις στάνες των καλλιτεχνών που άδουν για οπίσθια και χασίσια, αλλά Έλληνες με αρετή, θυσία και πίστη σε μία Ιδέα που τούς υπερβαίνει και αξίζει να αποθάνεις γι’ αυτήν.
Άρθρο δημοσιευθέν στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα» στις 26/06/022
