Γράφει η Ραφαηλία Μπατζή, μέλος Ε.Ο.Ν. Χαλκιδικής
Ματωμένος Ιούλιος, μίσος αιώνας άδικο και η Κύπρος μας ακόμα αλύτρωτη. Κανένας από τους μεγάλους δεν νοιάζεται για τις χαροκαμένες μάνες, οι οποίες έφυγαν από την πονεμένη κυπριακή Γη, πονεμένη όσο η καρδιά τους. Έχασαν τα παιδιά τους και δεν ήξεραν πού είναι ο τάφος τους, για να τον ποτίσουν με δάκρυα. Όλη η συμπόνια της «φιλεύσπλαχνης» Ευρώπης σταματά στο άκουσμα «Κύπρος 1974». Ο φάκελος κλειστός γεννά αμφιβολίες, ερωτήματα μείζονος σημασίας αναπάντητα. Υποστήριξη άφαντη, ούτε υποκριτικά δεν ενδιαφέρονται για το ομορφότερο ελληνικό νησί. Στα σχολεία της υπόλοιπης Ελλάδας καμμιά απολύτως ενημέρωση. Είναι, επίσης, αμφίβολο αν οι τελειόφοιτοι μαθητές Λυκείου γνωρίζουν 10 βασικά στοιχεία για την Κύπρο και την ελληνικότητα της. Μόνο βέβαιο παραμένει το γεγονός της παραπληροφορήσεως και της συστηματικής προπαγάνδας στα πανεπιστήμια από τους γενίτσαρους καθηγητές.
Οι Ελλαδίτες νοιώθουν τη σύνδεση μάνας – κόρης, γιατί αυτή είναι η σχέση Ελλάδας – Κύπρου. Όμως, γιατί όλη αυτή η στάση της δυτικόδουλης εκάστοτε κυβερνήσεως; Πού αποσκοπεί η προπαγάνδα που έχει στόχο να κόψει το νήμα που ενώνει τις μνήμες και την ιστορία; Ως πότε θα ζούμε σαν να μην συνέβη ποτέ η εισβολή; Ως πότε θα κλείνουν οι πολιτικοί «άρχοντες» οφθαλμούς και ώτα, αν δεν έχουν ξεπουληθεί στους ξένους; Ό,τι έγινε στη Κύπρο ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι πιθανό να συμβεί σε οποιαδήποτε ελληνικό νησί. Θα αφήσουμε να πραγματοποιηθούν και άλλες φρικαλεότητες από τουρκικής πλευράς; Ως πότε θα κλαίμε; Ως πότε θα πονάμε; Η Ελλάδα ως Μάνα πονά για τον χαμό κάθε παιδιού της και οι Έλληνες όπως μαζί πολεμούν έτσι και μαζί πενθούν για κάθε νησί, για κάθε πόλη, για κάθε πληγωμένο τόπο. Μαζί θα αγωνιστούμε και μαζί θα περιμένουμε την λευτεριά των αλύτρωτων πατρίδων μας. Θα μοιραστούμε μαζί ενωμένοι την ίδια συγκίνηση όταν η Κύπρος σπάσει τα συρματοπλέγματα και ενωθεί επιτέλους με την Μάνα της, τον Εθνικό κορμό. Θα κλάψουμε μαζί από χαρά για κάθε σκλαβωμένο μας τόπο που θα αντικρύσει την πολυπόθητη λευτεριά.
Ήρθε ώρα, αδέλφια, να χαρεί με την καρδιά του ο Έλληνας δοξάζοντας τον Κύριο Ιησού Χριστό για την ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ που του χάρισε !
Εύγε! στην αγαπητή Ραφαηλία.
Ως πότε θα κλαίμε; Ως πότε θα πονάμε;
Η Ελλάδα ως Μάνα πονά για τον χαμό κάθε παιδιού της και οι Έλληνες όπως μαζί πολεμούν έτσι και μαζί πενθούν για κάθε νησί, για κάθε πόλη, για κάθε πληγωμένο τόπο.
Ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε τα Ορθόδοξα κατηχητικά έβγαζαν Παλικάρια. Έβγαζαν τα νιάτα της ΕΟΚΑ, που τολμούσαν να σταθούν περήφανοι μπροστά στην αγχόνη των Εγγλέζων.
Που ως αριστούχοι και σημαιοφόροι μαθητές έπεφταν νεκροί στην διαδήλωση κρατώντας την Ελληνική σημαία.
Που έπαιρναν το όπλο και αγωνιζόταν ενάντια στον καταχτητή. Τώρα τι βγάζουν;
Με Μητροπολίτες στυλ Αλεξανδρουπόλεως.
Νεροκουβαλητές των ισλαμιστών;
Θα ξαναγίνουν κρυφά σχολειά!!!
Ο Ανδρέας Παρασκευά τελείωσε το δημοτικό σχολείο Κώμας του Γιαλού και φοίτησε μέχρι την τετάρτη τάξη στο Γυμνάσιο Γιαλούσας.
Εντάχθηκε στον αγώνα της ΕΟΚΑ κατά το τέλος του 1955, στη μαθητική ομάδα του Γυμνασίου Γιαλούσας, και η όλη δράση του χαρακτηριζόταν από αυθορμητισμό και γενναιότητα.
Σύλληψη, φυλάκιση, θάνατος, δεν περνούσαν από το μυαλό του.
Σε εισήγηση του πατέρα του ότι ήταν πολύ μικρός, για να ενταχθεί σε ένα τόσο μεγάλο αγώνα, απάντησε:
“Άργησες, πατέρα, να μου το πεις.
Ο γιος σου μεγάλωσε από τη στιγμή που έδωσε το μεγάλο του όρκο.
Πατέρας μου και μάνα μου τώρα είναι η Ελλάδα”.
Ο Ελληνισμός ήταν, είναι, και θα είναι, φυτώριο Ηρώων και Μαρτύρων.
Και όσο για τον τίτλο του άρθρου που μας γράφει η αγαπητή Ραφαηλία:
Η Κύπρος δεν είναι ελληνική. Η Κύπρος είναι ΕΛΛΑΔΑ!
Δυστυχώς οι προσκυνημένοι έχουν ξεχάσει τον Εθνικό Ύμνο της Κύπρου.
Απ τα κόκαλα βγαλμένη
Των Ελλήνων τα ιερά,
Και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!