Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Είναι καιρός πολλοί από εμάς να αίρουμε σταδιακώς τις αυταπάτες, τις οποίες συντηρεί η μικροάστική μας ανατροφή στον σκληρό πυρήνα της νοοτροπίας και της κουλτούρας μας, αναφορικά το ποιόν όλων όσοι διοικούν αυτόν τον τόπο και θεμελίωσαν το υπάρχον πολίτευμα της πλουτοκρατικής κυνοβολευτικής ολιγαρχίας. Όσοι δεν είναι μαζί τους εκλαμβάνονται ως εναντίον τους, ακόμα κι αν μιλάμε για φαντασιακούς εχθρούς του νύν καθεστώτος, το οποίο το ίδιο άνευ ετέρου έθεσε απέναντι. Απ’ αυτήν την εμπειρικώς επαληθευμένη διαπίστωση ως εφαλτήριο εκκινήσεως φτάσαμε στην περιωνύμως ντροπιαστική, κραυγαλέα αντιθεσμική και προδήλως εμπαθής απόφαση της κυανής φεουδαρχίας να μην δεχτεί να κηδευτεί δημοσία δαπάνη, αλλά ως ένας απλός κοινός άσημος και ανάξιος ιδιώτης, ο προ ολίγων ημερών εκδημήσας εις Κύριον Βασιλεύς των Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΓ’. Μη καταδεχομένη να εισαχθεί -έστω και προσχηματικώς- σε διάλογο με τους διαδόχους του Στέμματος, υιούς του εκλιπόντος Βασιλέως, γύρω από τον τρόπο ταφής του Μεγαλειοτάτου, η κυβέρνηση επέλεξε τα πρόκαιρα εκλόγικά της οφέλη από το να σταθεί -έστω για μία και μοναδική φορά- δίκαιη και ευσεβής απέναντι στην Ιστορία.
Αυτή η χώρα κυριαρχουμένη από την ιδεολογική παντοδυναμία της Αριστεράς έχει αναδείξει μεταθανατίως σε σύμβολα της Τρίτης Ελληνέζικης Δημοκρατίας από προδότες ψευδοαντιστασιακούς και λαμόγια βουλευτές της πασοκοκρατίας μέχρι βίζιτες πολυτελείας, σκυλοτραγουδιστές και ανδρείκελα νταβατζήδες, πληρώνοντας εξ ολοκλήρου με λεφτά του φορολογουμένου λαού τις φιέστες των τελευταίων χαιρετισμών τους. Ερπετά, όπως ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Χαρίλαος Φλωράκης ως έμμισθοι πράκτορες της Σοβιετικής Ενώσεως, οι οποίοι σχεδίαζαν την μετατροπή της Ελλάδος σε προτεκτοράτο του Στάλιν, την απόσπαση της Μακεδονίας και την παράδοσή της σε ξένη δύναμη, ενταφιάστηκαν με τιμές Αρχηγού Κράτους και χρήματα δικά μας, όχι όμως ο διατελέσας νόμιμος και συνταγματικός Ανώτατος Άρχων Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΓ’, ο οποίος υπήρξε απόφοιτος των Στρατιωτικών Σχολών και των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, Αρχιστράτηγος αυτών, Χρυσός Ολυμπιονίκης και απόγονος ευκλεών κι ενδόξων Βασιλέων, οι οποίοι μεταξύ αμετρήτων εθνοφελών έργων επεξέτειναν την Ελλάδα στα σημερινά της σύνορα και κατέπνιξαν τον όφιν της κομμουνιστικής ανταρσίας κατά τον συμμοριτοπόλεμο. Ακόμα και μετά την έκπτωση, το κράτος των διαπλεκομένων μπουρζουαζών συνέχιζε να τον καταδιώκει, αφαιρώντας του την ελληνική ιθαγένεια, εμποδίζοντάς του να παρευρεθεί στην κηδεία της μητρός του, δημεύοντας την περιουσία του και απαγορεύοντάς του την επάνοδο στην Πατρίδα υπό προσκόμματα και τρομοκρατία, καθώς και να υπερασπιστεί την επιλογή της παράμονής του στον Θρόνο στο δημοψήφισμα του ‘74. Με την ίδια αχαριστία, ασέβεια και μνησικακία αντιμετώπισε άμα τω θανάτω τους σύμπαντες τους προγόνους του και ιδίως τον παππού του, τον Στρατηλάτη Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΒ’, τον νικητή των Γιαννιτσών, του Σαρανταπόρου και του Μπιζανίου, απελευθερωτή της Θεσσαλονίκης, των Ιωαννίνων και της Μακεδονίας, υπερδιπλασιαστή των εθνικών εδαφών, ο οποίος απέθανε εξόριστος στο Παλέρμο της Ιταλίας, κρατώντας στα χέρια του ένα πουγγί με χώμα ελληνικό από την γενέθλια γή του Τατοΐου. Το μέτωπο του αστικού εσμού που ελέγχει καθ’ ολοκληρίαν την μεταπολιτευτική εξουσία, το οποίο έχει εκλέξει τρείς Παπανδρέου, δύο Καραμανλήδες και δύο Μητσοτάκηδες, ωρυόταν πάντα για τη μη δημοκρατικότητα του βασιλικού θεσμού, όταν το ίδιο υποκριτικώς συντηρείται στα ηνία της χώρας εξόφθαλμα δίκην κληρονομικής διαδοχής. Το καθεστώς, προκειμένου να δαιμονοποιήσει το Στέμμα και να διοχετεύσει στις συνειδήσεις ενός πλήρως ετεροκατευθυνομένου κόσμου την προπαγάνδα δυσφημίσεως των Βασιλέων, μετήλθε αδαώς όρους, όπως ‘‘ τέως’’ και ‘‘Γλύξμπουργκ’’,ως ειρωνικά υποτιμητικούς, αγνοώντας ότι ουδείς Βασιλεύς αποβάλλει ποτέ τον τίτλο του, όπως ακριβώς και οι ιεράρχες, και ότι το δεύτερο είναι τοπωνύμιο κι όχι επίθετο, βυσσοδομώντας συνάμα με ύβρεις απέναντι σ’ έναν άνθρωπο, ο οποίος υπηρέτησε το Έθνος και την Πατρίδα τουλάχιστον με αξιοπρέπεια και χωρίς καμμία αποδεδειγμένη βλάβη στον τόπο, όντας αδύνατο να συγκριθεί με την ποταπότητα νεοραγιάδων, οι οποίοι ως φερέφωνα του κατεστημένου αρνούνται να δεχτούν κάτι διαφορετικό από τα δικά τους μούτρα οκνηρίας και μηδενικής προσφοράς στην Ελλάδα.
Ανεξαρτήτως της όποιας κοσμικής ζωής της νύν βασιλικής οικογενείας με την οποία μπορεί να διαφωνεί κανείς, η Μοναρχία ως θεσμικό σύστημα περιβάλλεται από ένα ανεξίτηλο κύρος, μία υψηλή θεωρία αληθούς ευγενείας, ένα απρόσιτο μυστήριο κι έναν ανώτερο ηθοπλαστικό μύθο, ο οποίος δια του βιοτικού παραδείγματός της γίνεται άξονας αναφοράς για τους κοινούς θνητούς της βιοπάλης, οι οποίοι μαθαίνουν να προσβλέπουν στην ομοίωση με ιδανικά που τούς υπερβαίνουν. Ωστόσο, κανένα πολιτειακό ζήτημα δεν ετέθη επ’ αφορμή μιάς κηδείας, όπως παρελκυστικά καλλιεργήθηκε από τους υπερευαίσθητους οπαδούς της δημοκρατίας. Η απόφαση για μη δημοσία δαπάνη ταφή του παντοτινού Βασιλέως των Ελλήνων μαρτυρεί παθολογική ζηλοφθονία και απαραδέκτως απάνθρωπη και υπέρμετρα αδικαιολόγητη εκδικητικότητα. Η απόδοση τιμών Ανωτάτου Άρχοντος αποτελεί πράξη δικαιοσύνης. Ο απλός κόσμος έχουμε ηθικό καθήκον να παραστούμε στην κηδεία και το προσκύνημα του Μεγαλειοτάτου, όχι μόνο λόγω ανταποδόσεως μιάς οφειλομένης ευγνωμοσύνης προς τον νεκρό, αλλά κυρίως από μαζική αντίδραση και πάνδημη διαμαρτυρία προς ένα στυγνό καθεστώς διεφθαρμένων, το οποίο φονεύει ό,τι υπολαμβάνει ως αντίπαλο. Ο Βασιλεύς απέθανε. Ζήτω ο Βασιλεύς!
