Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Μπορεί το ανοσιούργημα της κυβερνήσεως των στοών, το οποίο κι επίσημα πλέον ενδύει με νυφικό, τούλι και δαντέλα τον υψηλόφωνο Μήτσο και παραδίδει ζωντανό βρέφος εν είδει κούκλας barbie στον μουσάτο Βαγγέλη για την ψυχοθεραπεία του, να προσέλαβε την τυπική ισχύ νόμου του κράτους, όμως κανείς δεν σάς διαβεβαίωσε πως η παράνοια είχε ημερομηνία λήξεως την περασμένη Πέμπτη. Μην βιαστείτε ορισμένοι να πάρετε βαθειές ανάσες λυτρώσεως. Δεν έχουμε αφιχθεί εισέτι στον πυθμένα της παρακμής ούτε επερατώθη η ξενάγησή μας στον αηδιαστικό κόσμο της παρά φύσιν ασελγείας ούτε φανταστήκαμε ακόμα επαρκώς όλες τις προεκτάσεις του ολοκληρωτικού εκφυλισμού της κοινωνίας. Δεν γευτήκαμε τίποτα ακόμα από την εποχή της πλήρους εκπορνεύσεως, της διαχύτου σοδομίας και της διεσπαρμένης ανωμαλίας, η οποία κείται επί θύραις. Το θηρίον του δικαιωματισμού δεν γνωρίζει από ανοχές στη διαφορετικότητα, δεν συμβιβάζεται με την ισότητα και δεν ανδρώθηκε, για να καταστήσει ορατούς τους αοράτους, όπως δήλωσε ο φεουδάρχης του νατοϊκού προτεκτοράτου των Αθηνών. Τα θέλει όλα δικά του!
Δεν έχει νόημα μετά από όσα ζεί ο Ελληνισμός από τους προδότες που τον προσέδεσαν στο άρμα μιάς Δύσεως, η οποία ενηγκαλίσθη συνειδητά πλήν όμως φανατικά οιοδήποτε αντίχριστο πάθος τής υπαγόρευσε ο Διαφωτισμός, να ασχοληθούμε με κανέναν αενάως κοιμώμενο πολίτη, που παλαμοκροτεί βουλευτές της μεγάλης του παρατάξεως, οι οποίοι υποδυθέντες τους, είτε δι’ αποχής είτε δι’ αρνητικής ψήφου, διαφωνούντες φρόντισαν να τον εμπαίξουν έμπροσθεν των παριών του, αλλά όχι να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση. Κι αυτό διότι, ο σιωπών δοκεί συναινείν. Τον εμμονικά απονήρευτο πολίτη αυτής της κατηγορίας ίσως τον απαλλάξει ο Θεός ένεκεν σπανίας αβελτηρίας. Εκεί, όμως, που δεν θα βρεθεί κανείς να τον δικαιολογήσει είναι μπροστά στην οσονούπω ποινικοποιημένη άρνησή του να δεχθεί τις αξιώσεις του woke κινήματος, το οποίο δεν χαμπαριάζει από όρια και μέτρα, δεν αστειεύεται και δεν υπολογίζει τα γούστα της ετεροφυλόφιλης πλειονότητος. Έρχεται αποφασισμένο να αντιστρέψει άρδην την βιολογική πραγματικότητα, να επανανοηματοδοτήσει την έννοια του φυσιολογικού και να ενοχοποιήσει την έλξη ενός ανδρογύνου, για να εισηγηθεί ύστερα την απαγόρευσή του. Και για να το πετύχει αυτό, θα εκκινήσει αφ’ ενός από την νομοθετική κατοχύρωση της υποχρεωτικής ποσοστώσεως των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής, από την εργασία, το Δημόσιο, τις εκλογές και τον συνδικαλισμό μέχρι τον στρατό, και αφ’ ετέρου από την θεσμική διεκδίκηση της οριστικής απαλείψεως των όρων της ‘‘μητρότητος’’ και της ‘‘πατρότητος’’ υπό το πρόσχημα ότι πρόκειται για λέξεις που παράγουν δυσμενή και μεροληπτική διάκριση εις βάρος των παραφιλικών ζευγαριών. Ό,τι ακριβώς δηλαδή συνέβη στο κοσμικό κράτος της Γαλλίας όπου τα οργανωμένα συνδικάτα των ομοφυλοφίλων άμα τη ψηφίσει του νόμου για τον «γάμο» και την υιοθεσία παιδιών από την κάστα τους αμέσως κατέφυγον στα εθνικά και ενωσιακά δικαστήρια απαιτώντας την επιβολή των ‘‘γονέως 1’’ και ‘‘γονέως 2’’, δικαιούμενα πανηγυρικώς εν τέλει, το ίδιο θα λάβει και χώρα στην πρώτη ορθόδοξη πατρίδα, η οποία απηρνήθη την ιδιαίτερη σχέση της με την μεσίτρια Θεομάνα μας, όπου η εγχωρία Δικαιοσύνη αναγκαζομένη να ευθυγραμμιστεί με το εκ ρίζης αναμορφωμένο Οικογενειακό Δίκαιο υπό το πρίσμα της αρχής της ισότητος θα καταργήσει δια παντός τις έννοιες της μητρός και του πατρός, θέτοντας σε προτεραιότητα πλέον όχι το συμφέρον του παιδιού, αλλά την ικανοποίηση των επιθυμιών κάθε βαρεμένου που θα ζητεί επιμόνως να αποκτήσει τέκνο δίκην αθύρματος προς τέρψη και ηδονή. Η άρνηση της συζυγίας στη βάση της ενώσεως άρρενος και θήλεος και η αριθμοποίηση της γονεϊκότητος αποδομεί εκ των πραγμάτων την ίδια την δυαδικότητα της εγγάμου σχέσεως, η οποία ήτο προς το παρόν ο μόνος αριθμητικός συνδυασμός που μπορούσε να αξιώσει την από κοινού κτήση των αυτών τέκνων, με αποτέλεσμα να αίρεται πλέον κάθε περιορισμός γύρω από την πολλαπλότητα των συζύγων-γονέων, καθιερώνοντας ωσαύτως την πολυγαμία και την πολυγονεϊκότητα. Το μοντέλο της συγχρόνου οικογενείας δεν μετατρέπεται σταδιακά απλώς σε μία άγονη συμβίωση πορνικής αποστολής στην οποία ακόμα και η ίδια η όρεξη και απόλαυση παιδικής σαρκός θα προστατεύεται στο στενό πλαίσιο της, αλλά συνάμα σ’ ένα δυσώδη θεσμό οργίων όπου και τα πιο φρικτά και αρρωστημένα πάθη θα βρίσκουν νομίμως την άπεχθή τους πληρότητα.
Οι διάφοροι αλιβάνιστοι, αλειτούργητοι, αποίμαντοι και ανεκκλησίαστοι, όπως έγραφε κάποτε ο Άγιος των Γραμμάτων, οι οποίοι με αποσπασματικές μνείες μέσα από την Αγία Γραφή επιχειρούν να πείσουν τον ακατήχητο λαό «σε μία πιο φιλελεύθερη ανάγνωση της Ορθοδοξίας», όπως είχαν το θράσος να προτείνουν, και υπερψήφισαν το συγκεκριμένο βδέλυγμα, πρέπει να τύχουν της γενικής, μαζικής και δυναμικής αποδοκιμασίας ενός χριστεπωνύμου πληρώματος που δεν θα λογαριάσει την άποψη του κόσμου, αλλά το θέλημα του Θεού Ζώντος. Είναι καθήκον μας να κάνουμε τη ζωή μαρτύριο σε κάθε βολευτή της γαλάζιας κοροϊδίας, ο οποίος θα τολμήσει να ξαναμπεί σε ιερό ναό, να μάς τείνει χειραψία και να μάς εκζητήσει ιταμώς την ψήφο μας. Να μην μπορούν να ξανακυκλοφορήσουν από τα γιουχαρίσματα και τα γιαούρτια σε πήλινα σκεύη.
