Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Έχουν την εντύπωση στον χώρο του δικαιωματιστικού ζουρλομανδύα πως μπορούν να λένε ό,τι θέλουν, χωρίς καμμία ευθύνη, και να μάς υποχρεώνουν σ’ ό,τι γουστάρουν, χωρίς καμμία απολογία, εκμεταλλευόμενοι αισχρώς, ανηθίκως και αποκρουστικώς τον ανθρώπινο πόνο, την δημόσια θλίψη και την κοινωνική αγανάκτηση, προς εδραίωση της δικής τους ιδεολογικής παραφροσύνης. Άλλωστε εκείνοι ελέγχουν τους αρμούς της εξουσίας, επιβάλλοντας την ατζέντα τους εφ’ ημών δι’ αυτών, αλλά χωρίς να μπορούν να μάς στερήσουν ακόμα την ελευθερία σκέψεως και κρίσεως. Η δολοφονία της νεαράς κοπέλας έξωθεν του Αστυνομικού Τμήματος Αγίων Αναργύρων εξεδήλωσε και πάλι την εμμονή του μηδενιστικού μετώπου με τη νομική κατοχύρωση του όρου «γυναικοκτονία» ως πανακείας για κάθε καταγεγραμμένη και καταγραφησομένη θανατηφόρα επίθεση άρρενος έναντι θήλεος. Η θεωρία αυτή, αγνοούσα κάθε παραδοχή του ποίνικού μας δικαίου, παραβλέπουσα τα διδάγματα της κοινωνικής εμπειρίας και προσδίδουσα μία μονοσήμαντη διάσταση στο έγκλημα, την φύση και τα χαρακτηριστικά του, δεν έκρυψε ποτέ ότι ως γενεσιουργό αιτία κάθε προσβολής εννόμου αγαθού της γυναίκας υπολαμβάνει την εγγενή και αθεράπευτη εμπάθεια του ανδρικού φύλου ως αφετηρία εκπορεύσεως παντός κακού.
Στον θαυμαστό ανάποδο κόσμο, κατά τον κάθηγητή μου Κωνσταντίνο Βαθιώτη, εγκαινιάζεται ένα νέο Εγκληματολογικό τοτέμ, το οποίο εκτοπίζοντας την κοινή λογική, επαναπροσδιορίζει το έγκλημα με βάση τις καθεστωτικές επιταγές φρικτών κυριαρχουσών μειοψηφιών που απαιτούν τα κόμπλεξ τους να μετατραπούν σε καθολικό κανόνα δικαίου. Η ανθρώπινη ζωή ως οικουμενική αξία τεμαχίζεται επιδεχομένη κατηγοριοποιήσεως άνευ αντικειμενικών κριτηρίων, ώστε το ανδρικό φύλο να τεθεί σε χαμηλότερη αξιολογική βαθμίδα εκείνης ενός θήλεος, λίαν συντόμως ακόμα και πιο κάτω αυτής ενός αψύχου ζώου, εισάγοντας μία ευθεία ρατσιστική διάκριση με εμπνευστές τους ιδίους τους φερομένους ως πολεμίους του ρατσισμού. Στην δυστοπία που θέλουν να επικρατήσει, ο ετεροφυλόφιλος άνδρας είναι a priori ένοχος για όλα. Το παραληρούν φεμινιστικό τόξο, το οποίο εκμαίνεται ωρυόμενο για την ισότητα των φύλων, είναι εκείνο που εισηγείται την θεσμοθέτηση επιβαρυντικής περιπτώσεως στην αξιόποινη πράξη της εκ προθέσεως ανθρωποκτονίας (299 ΠΚ) με κριτήριο το αν το θύμα είναι γυναίκα, αλλά ακόμα να μας εξηγήσουν πειστικά αν αυτό το ιδιώνυμο αδίκημα θα τύχει επίσης εφαρμογής αν ο δράστης-θύτης δεν είναι άνδρας, αλλά ένα χαριτωμένο παραφιλικό ή ουδετερόφυλο άτομο της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος. Σ’ αυτό το σημείο ξεκινούν οι ατέρμονες άκριτες υποταξινομήσεις, χωρίς όρια. Αποπροσανατολιζομένη, λοιπόν, η κοινωνία από την αναζήτηση των πραγματικών αιτιών αυξήσεως των φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας και δη του συγκεκριμένου περιστατικού, πλάθει και εσωτερικεύει παραμύθια για πατριαρχίες αντί να δεί την αλήθεια κατάματα : ότι η 28χρονη εφονεύθη λυσσωδώς από έναν αναρχικό, γεμάτο δερματοστιξίες και σκουλαρίκια ολούθε, piercing στο στόμα, πιθανώς τοξικομανή, με δράση στον αντεξουσιαστικό χώρο και χωρίς καμμία επαγγελματική κατάρτιση, ένα ανδρείκελο δηλαδή που πόρρω απέχει από τον φαλλοκράτη ακροδεξιό, τον οποίον φαντάζονται ως το κλασσικό παράδειγμα βιαστή, ‘‘γυναικοκτόνου’’ και γενικώς ασκούντος ανηλεή βία. Τα φερέφωνα του συστήματος εξαπολύουν μία εκστρατεία δυσφημίσεως των παραδοσιακών αξιών καταλογίζοντας στις τελευταίες ακόμα και τους απαγχονισμούς γυναικών, ενώ η πραγματικότητα είναι αμείλικτη : οι ‘‘γυναικοκτόνοι’’ είναι στο σύνολό τους είτε αριστεροί είτε ισλαμιστές είτε λαθρομετανάστες. Νέες κοπέλες επηρεασμένες από την διάχυτη νεοεποχίτικη προπαγάνδα και τυφλωμένες από το πάθος τους φτάνουν πλειστάκις να μην βλέπουν αληθινά ποιόν έχουν μπροστά τους, ποίος τούς τάζει αιωνίους έρωτες, ενώ ο ίδιος ως άθεος και άπατρις, που μισεί το χώμα που πατά, χωρίς καμμία ηθική που να εκπορεύεται από τη μεταφυσική, είναι ικανός το επόμενο δευτερόλεπτο να τις σφάξει για πλάκα. Οι πραγματικοί άνδρες που έχουν αφομοιώσει τον παραδοσιακό κώδικα αξιών, (ναι, αυτόν της υβριζομένης πατριαρχίας!), σέβονται, τιμούν και λατρεύουν την κάθε Γυναίκα. Στο πρόσωπο της καθεμιάς αντικρίζουν την μάνα, την αδερφή, τη σύζυγο, την μητέρα των παιδιών τους, την Αειπάρθενο Θεοτόκο που είναι ό,τι ιερότερο στη ζωή μας. Αυτοί οι άνδρες γαλουχημένοι στον Ελληνικό Τρόπο διδάσκονται από μικροί τον ρόλο τους, ήτοι να προστατεύουν ό,τι πολύτιμο τούς περιβάλλει κι όχι να σκοτώνουν ό,τι δεν μπορούν να υποτάξουν.
Κι επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φρικωδέστερη διάσταση του υπό συζήτηση τελεσθέντος εγκλήματος ήτο η διάπραξή του έξωθεν υποκαταστήματος της Αστυνομικής Αρχής, θα πρέπει επιτέλους τα στελέχη στα Σώματα Ασφαλείας, πολλά εκ των οποίων είναι επιστήθιοι φίλοι μου, όπως έχω ξαναγράψει, να έρθουν σ’ έναν βαθύ ειλικρινή διάλογο με τη συνείδησή τους και ειδικότερα να αναστοχαστούν για πόσο ένιοι εξ αυτών θα καταδέχονται να κουβαλάνε ψώνια βουλευτών και υπουργών ή να παριστάνουν τις συνοδείες σε ανθυποβίζιτες τηλεπερσόνες της Εκάλης και του Κολωνακίου, χωρίς να βλέπουν πως οι άνωθεν εντολές που λαμβάνουν ιεραρχούν τη ζωή του μέσου Έλληνος πληβείου σε ήσσονα στάθμη. Εγώ, πάντως, θα ηρνούμην να φέρω το τιμημένο Εθνόσημο και για ένα αστείο κουτσουρεμένο χιλιάρικο να ρίπτω δακρυγόνα, χημικά και να συλλαμβάνω Έλληνες που διαδηλώνουν για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και κατά του γάμου και της υιοθεσίας Ελληνόπουλων από ανωμάλους. Ή με το σύστημα ή απέναντί του. Νέτα σκέτα και αμαρτίαν ουκ έχω.
