Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Αν κάτι έχει κουράσει στον περιώνυμο Πατριωτικό Χώρο είναι η αδυναμία μεγάλης μερίδος της κοινής γνώμης αυτού του πολιτικού φάσματος να απαλλαγεί από τα ενοχικά σύνδρομα, τις τύψεις και τα συμπλέγματα αυτοποινικοποιήσεως, αυτοταπεινώσεως και εν τέλει αυτοαναιρέσεως και αυτοευτελισμού, τα οποία καλλιεργούν, συντηρούν και εδραιώνουν σε πολλούς μέσα τους η έλλειψη αυτοπεποιθήσεως, η θλιβερά λιποψυχία και η νεοραγιαδική συνήθεια της αυτοδικαιολογήσεως απέναντι στο καθεστώς. Όσοι μία ζωή συνετάσσοντο με το κατεστημένο, εψήφιζον συστημικά κόμματα, υπεστήριζον μετά πάθους την ένταξή τους στην γαλάζια παράταξη της «δεξιάς» και δεν διενοούντο να φανταστούν την ύπαρξή τους έξωθεν αυτής, ακόμα κι αν η πορεία τους τούς ήγαγε στη συμμετοχή σ’ άλλο σχήμα, δυσκολεύονται να προσαρμόσουν την ψυχή τους στα αχαρτογράφητα δι’ εκείνους ύδατα της αντισυστημικότητος. Για πρώτη φορά έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την φύση τους, επιχειρούν άγαρμπα, άκομψα και ανεπιτυχώς την ένταξή τους σ’ ένα εκτεθειμένο σε κινδύνους πολιτικό πεδίον στο οποίο οι μάχες για την υπεράσπιση των ιδεών αποτελούν καθημερινότητα, και αποβάλλουν, δίχως να το αντιληφθούν, το αίσθημα ασφαλείας που τούς παρείχε η πεποίθηση ότι κινούνται προστατευμένοι στο μεγάλο κέλυφος μιάς κομματικής δομής με κυβερνητικές αξιώσεις. Εν άλλοις λόγοις, τα νεοδημοκρατικά χούγια εκείνων που το 2019 έδωσαν κρυφή γραμμή για στήριξη στον γουρλομάτη εκδηλώνονται κατά συμπονετικά γκρότεσκο τρόπο.
Για να ελέγξει κανείς, όμως, την αποφασιστικότητα, την ειλικρίνεια και την καταλληλότητα κάποιου να εναντιωθεί στις συστημικές δυνάμεις εξουσίας, δεν χρειάζεται να ανατρέξει σε κανά μακρινό παρελθόν. Αρκεί να πιάσει το νήμα από την προσφάτως παρελθούσα περίοδο της πανδημικής απάτης του ιού της Κίνας, τότε που οι εκκλησίες εσφραγίζοντο, οι θείες λειτουργίες απηγορεύοντο, οι ατομικές ελευθερίες συρρικνούντο, ο ένας εγκλεισμός διεδέχετο τον άλλον και Συνέλληνές μας με σθένος μνημειώδες επέλεγαν να μείνουν άνεργοι άνευ μέσου βιοπορισμού παρά να εμβολιαστούν, περιτιθέμενοι στέφανο μαρτυρίου για την μη ανυπακοή στους κανόνες των πνεύματικών τους, ένω έτεροι όχι απλά ενεβολιάσθησαν, αλλά όταν ενεφάνισαν στα κοινά οχυρώθηκαν πονηρά γύρω από το ιατρικό απόρρητο, αν και η αφάνειά τους στα μεγάλα συλλαλητήρια κατά των υποχρεωτικοτήτων δεν μπορεί μέχρι σήμερα να λησμονηθεί. Το ξεθώριασμα των διαχωριστικών γραμμών στο πεπαλαιωμένο συμβατικό δίπολο Δεξιάς-Αριστεράς και η ανάδυση δύο νέων ξεκάθαρων συγκρουομένων πολιτικών ιδεών, ήτοι του Εθνικισμού και του Διεθνισμού, έφερε σε δυσμενή θέση εκείνους που θέλησαν μέν να αποκοπούν από το καθεστώς, αλλά δεν ήσαν έτοιμοι δε να συγκρουστούν μ’ εκείνο. Έτσι, ξεκίνησε η αστεία προσπάθεια αυτοπροσδιορισμού όλων εκείνων στα πολιτικά δεδομένα με γνώμονα όχι την γενναία, απροϋπόθετη και ανυπολόγιστη μετωπική ρήξη με το σύστημα, αλλά την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εξομοίωση με το τελευταίο, ώστε να μην προκαλούν τα βοθρολύματα της δημοσιογραφικής αλητείας, να μην χαρακτηριστούν ως «ακραίοι» από τις βίζιτες της αστικής κλεπτοκρατίας και να μην ταυτιστούν -ω της συμφοράς- με την ΧΑ. Δεν τους είπε κανείς ότι ο Εθνικός Αγών απαιτεί θυσίες, πνεύμα ανδρείο, συνείδηση ρηξικέλευθη και φρόνημα ασυμβίβαστο, ήτοι την ετοιμότητα να τσαλακωθείς, να απολέσεις κέρδη και υπάρχοντα, να διαρρήξεις φιλίες και συμφέροντα, να θέσεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου με κάθε κόστος και ζημία στην υπηρεσία της Ελληνικής Φυλής που εξαφανίζεται από την λαθρομετανάστευση, την αθεΐα, τον δικαιωματισμό και τις απανωτές προδοσίες της δοτής ηγεσίας της. Προτίμησαν μία μεσοβέζικη, άχρωμη , άνευρη και άοσμη κατάσταση, χλιαρή και νερόβραστη, όπως οι ίδιοι, χωρίς παλμό, χωρίς ένταση, χωρίς την αρετή του θάρρους, ένα «πατριωτισμό», ο οποίος για να αρέσει στους αντιπάλους ή τους κριτές τους νόμιζαν πως, αν τόν βαπτίσουν «δημοκρατικό» ή τόν υπαγάγουν στο «συνταγματικό τόξο», όχι απλά θα γίνει ανεκτός, αλλά θα μπορούν να κοιμηθούν ήσυχα τα βράδια, χωρίς να τους έχουν πεί νωρίτερα αυτό που πραγματικά φοβούνται και αποσκορακίζουν μέρα νύχτα: «φασίστες».
Χωρίς αγωνιστικές περγαμηνές, χωρίς παράσημα στους δρόμους, χωρίς εκπαίδευση στα δύσκολα ήδη από τα φοιτητικά χρόνια, χωρίς αιμάτωμα και κάλους στα πόδια από πορείες, δράσεις και παρεμβάσεις για τα δίκαια του Ελληνισμού, πώς περιμένει κανείς στη μέση των βιολόγικών του ετών να υποδυθεί τον λέοντα, όταν έχει μάθει στους ηπίους τόνους, το σκυμμένο κεφάλι, την χθαμαλή φωνή, όπως γράφει κι ο Παπαδιαμάντης ; Χωρίς μία σαφή ιδεολογία με την οποία θα εμπνεύσεις τα πλήθη, θα κινητοποιήσεις τους νέους, θα δώσεις όραμα σε μία κοινωνία που αποζητά άνδρα που δεν θα διστάζει, αλλά θα τολμά να αντεπιτεθεί, πώς θα διαπλασθεί πολιτικό Κίνημα για τον Χριστό και την Πατρίδα; Οι Ευρωεκλογές της Κυριακής παραμένουν ένα αδιάφορο φιάσκο, ένας θίασος δημαγωγών που συναθλούνται για τη νομή του δημοσίου πλούτου. Ο Εθνικισμός ως η έμπρακτος ενεργός προσπάθεια προς βελτίωση, ευδαιμονία και προάσπιση του Έθνους μετουσιώνει την πραγματική πολιτική εναλλακτική πρόταση για μία σύγχρονη νεολαία, που δεν υπολογίζει κοινοβούλια, κόμματα και βουλευτάδες, και συμπυκνώνει αληθινά την αντίσταση των γενναίων και υπερηφάνων που έχουν μάθει ότι η «Δημοκρατία» τους δεν είναι το πολίτευμα που θα δώσει τις λύσεις, αλλά η ειρκτή μέσα στην οποία παλεύουν όσοι βαυκαλίζονται με ψευδαισθήσεις εκλογικής σωτηρίας. Αγώνας, λοιπόν, για τη Νίκη του Εθνικισμού!
