Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
«Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται, ὁ Λόγος παχύνεται, ὁ ἀόρατος ὁρᾶται, ὁ ἀναφὴς ψηλαφεῖται, ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται.» γράφει με ποιητική γλώσσα ανεκλάλητης χαράς ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, συμπυκνώνοντας όλη την μεταφυσική μεταβολή που έφερε η Γένεση του Θείου Βρέφους εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας. «Οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, οἱ γηγενεῖς σκιρτῶνται, οἱ ποιμένες δοξολογοῦσι, οἱ μάγοι δὲ μετ’ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι, οἱ τάξεις τῶν ἀγέλλων εὐφραίνονται καὶ πᾶσα ἡ κτῆσις χαίρεται, ὅτι ἐν σπηλαίῳ ἐσαρκώθη ὁ Λόγος, ὅτι ἐν Παρθένῳ κατῴκησεν ὁ Ἄναρχος, ὅτι ἐν γαστρὶ ἐχωρήθη ὁ ἐν παντὶ Ἀχώρητος.» ψάλλουμε στις μελωδικές βυζαντινές καταβασίες, για να συλλάβουμε ότι πηγή της χαρμόσυνης αγγελίας είναι η ανακαίνιση της πλάσεως και η σωτηρία των κατ’ εικόνα Θεού πλασμάτων, γιατί, όπως συμπληρώνει εύστοχα ο μεγάλος Σέρβος Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, «ὁ ἄνθρωπος οἰκειοποιεῖται ὅλας τας ἀπορρήτους τελειότητας τοῦ Θεοῦ, ἀποκτᾷ τὴν θείαν αἰωνιότητα καὶ τὴν θείαν δόξαν, γίνεται δηλαδὴ «ὁμό-θεος», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῶν Ἁγίων Πατέρων». Η ενανθρώπιση του Υιού του Θεού έρχεται να καθαγιάσει την ύλη, να την απαλλάξει από το βάρος της αμαρτίας και να εγκαινιάσει μία νέα γέφυρα κοινωνίας με την Όντως Αγάπη, εκείνη της απολύτου θεώσεως της πεπτωκυίας φύσεώς μας.
Είναι φρικτό πόσο άνυδρη, άγευστη και αμέτοχη της θείας Χάριτος έχει καταντήσει η ψυχή μας, όταν στα μηδενιστικά όμματα της πεπλανημένης γενεάς που αναπνέει κατά τον παρόντα χρόνο πάνω στη γή όλα τα ανωτέρω φαντάζουν θεωρητικά φληναφήματα, ενώ σ’ αυτά ακριβώς συνοψίζεται όλη η υπάρξιακή μας αλήθεια. Έξω από την Εκκλησία, έξω από τα μυστήρια και τις ακολουθίες, τους κανόνες και τις πανηγύρεις της Μητροπόλεως των Εορτών, δεν μπορεί κανείς ούτε κάν να οσφρανθεί τι σημαίνουν Χριστούγεννα. Έγραφε ο αγαπημένος μου Φώτης Κόντογλου, αυτή η χαρισματική πένα της πονεμένης Ρωμιοσύνης: «Μονάχα ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχή του περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴν ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ἄλλον κόσμο, τὴν θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.». Στον αντίποδα αυτών, ο λαός μας βεβαρημένος με μία τέτοια σπουδαία ιστορική παρακαταθήκη, δανείζοντας μέχρι και την υπερτάτη γλώσσα του στους Αποστόλους, για να γραφτεί το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως, κάθε χρόνο όλο και χειρότερα, όλο και πιο αποξενωμένος από την πολιτιστική κληρόνομιά του, δεν παίρνει πρέφα καμμία ευωδία από την πνευματική φωτοχυσία της εορτής. Αντίθετα, καταβάλλει υπέρμετρες προσπάθειες να κατακτήσει με το ζόρι το υπερπολυτελές κοσμικό όνειρο κάθε υπερκαταναλωτικού χαχόλου, ήτοι να ξεπαραδιαστεί αγρίως σε άχρηστες αγορές περιττών δώρων, να περιδρομιάσει θηριωδώς σε βαβυλωνιακών διαστάσεων τραπεζώματα, να αποστείλει σωρηδόν ετοιματζίδικα ουδετερόθρησκα ευχετήρια μηνύματα στο κινητό, να ξενυχτήσει στα μπουζούκια με belvedere στο καλύτερο τραπέζι μπροστά στην πίστα, να ανεβάσει τα καλύτερα stories στο instagram, ώστε μετά να κοιμηθεί ωσάν δυσκίνητος από το λίπος μόσχος μέχρι το επόμενο μεσημέρι, για να σηκωθεί να ξαναπάει να φάει, με ανακυκλούμενο πρόγραμμα επί τουλάχιστον 10 μέρες. Και κάπως έτσι νομίζει ο μικρός νεοραγιάς που πορεύεται μέσα στη μιζέρια και περιμένει να αντλήσει μία μικρή ευχαρίστηση από ό,τι κίβδηλο γυαλίζει ότι ζεί το νόημα των Χριστουγέννων, εξομοιούμενος κατ’ ουσίαν πλήρως με τα είδωλα των δυτικών αιρετικών φυλών, μέχρι να περατωθεί αυτός ο υπερφορτωμένος με λάμψεις, κρεατοφαγία, σαμπάνιες και τεχνητά χαμόγελα κύκλος γεμάτος από ψέματα και υποκριτικές σάχλες, για να βυθιστεί κανείς ξανά στην κατάθλιψη, το άγχος και την απόλυτη μοναξιά, στην προτέρα κατάσταση δηλαδή. Εν άλλοις λόγοις, στο τέλος των εορτών συνειδητοποιεί κανείς οικτρά ότι τίποτα απ’ αυτά δεν τον πλήρωσε, δεν τον ολοκλήρωσε και δεν τον μέστωσε αληθινά, γιατί προσπάθησε να ζήσει χωρίς Χριστό, μακριά από την εκστατική χαρά που προσφέρει απλόχερα η συνάντηση με τον σαρκωμένο Λόγο, έξω από τον ορθόδοξο τρόπο της Εκκλησίας.
Η απεξάρτηση από τις διεθνείς συσσωματώσεις, οι οποίες μας υποχρεώνουν να ακολουθούμε τους ρυθμούς της παγκοσμιοποιήσεως κι ωσαύτως μάς αποσυνδέουν από την κοινοτική-εκκλησιαστική μορφή συλλογικής ζωής που ταιριάζει στη δική μας Φυλή, ανάγεται σε θεμελιώδη κανόνα πνευματικής επιβιώσεως του Έθνους μας. Για να επανέλθουμε στην μήτρα της ευτυχίας, για να ξαναγίνουμε κοινωνοί της ενθέου πολιτείας του Αναστάντος Χριστού, για να μπορέσουμε να βιώσουμε ξανά όχι την μαγεία, όπως λέγεται εμπορικώς, αλλά την αλήθεια των Χριστουγέννων, πρέπει να αλλάξουμε τη δομή και τον τρόπο διαμορφώσεως του βίου μας, όπερ σημαίνει αφ’ ενός να κάνουμε κατά μόνας υπακοή στους πνευματικούς νόμους και αφ’ ετέρου να δώσουμε τη μάχη συλλογικά για τον επανευαγγελισμό της σύγχρονης ακατήχητης κοινωνίας μέσα από πολιτικούς αγώνες. Ο μακαριστός π. Γεώργιος Μεταλληνός είχε επισημάνει προς τους απαθείς ευσεβιστές στους οποίους αρέσει να αποποιούνται των ευθυνών τους για το χάλι της κοινωνίας υπό το πρόσχημα, ότι ως χριστιανοί ορθόδοξοι δεν πρέπει να αντιδρούμε σε τίποτα από ψευδοταπείνωση, πως ο εκκλησιαστικός άνθρωπος οφείλει να έχει πολιτική δράση, γιατί έχει χρέος να βάλει και το χειμαζόμενο Έθνος του στον παράδεισο του Τριαδικού Θεού.
Ας είναι, λοιπόν, η ευχή αυτών των Χριστουγέννων να μάς πλημμυρίσει με πάθος για αγώνα αδιάλειπτο η Χάρις Του. Αμήν!
Διαβάζουμε στο υπέροχο Άρθρο του ευλογημένου Αγωνιστή Νικόλαου:
Εν άλλοις λόγοις, στο τέλος των εορτών συνειδητοποιεί κανείς οικτρά ότι τίποτα απ’ αυτά δεν τον πλήρωσε, δεν τον ολοκλήρωσε και δεν τον μέστωσε αληθινά, γιατί προσπάθησε να ζήσει χωρίς Χριστό,
-Σε ποιο μέρος κάνει το περισσότερο κρύο γιαγιά;
-Στην ψυχή του ανθρώπου παιδί μου.
«Κύριε, ἐλέησον», «Κύριε, ἐλέησον», «Κύριε, ἐλέησον»…
Τὸ λέμε, ἀλλὰ ἡ καρδιά μας εἶνε ἀδιάφορη καὶ ψυχρή, μπούζι.
Μ᾿ ἕνα «Κύριε, ἐλέησον» κατεβάζεις τὰ ἄστρα ἀπ᾿ τὸν οὐρανό, συντρίβεις τοὺς δαίμονες, καῖς τὴν ἁμαρτία.
Ἀρκεῖ μόνο νὰ βγαίνῃ ἀπὸ φλογερὴ πίστι.
Ἐνῷ σήμερα οἱ καρδιές μας εἶνε ψυγεῖο, Βόρειος Πόλος.
Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ μας, γιατί η καρδιά μας είναι Βόρειος Πόλος;
Έχουμε σκεφτεί ποτέ μας, πώς θα λιώσουμε αυτόν τον Βόρειο Πόλο;
Ο Χριστούλης δεν μπορεί να Γεννηθεί μέσα σε μία παγωμένη καρδιά, όχι γιατί ο Ίδιος δεν το θέλει, αλλά γιατί η παγωμένη καρδιά δεν του το επιτρέπει.
Αν δεν Γεννηθεί ο Χριστούλης πρώτα στην δική μας καρδιά, δεν μπορούμε να βοηθήσουμε και τους άλλους για να Γεννηθεί ο Χριστούλης και στις δικές τους καρδιές.
Δεν μπορούμε να μεταδώσουμε περισσότερο Χριστό από όσο έχουμε μέσα μας.
Μπορεί να έχουμε Πνευματικό και να νηστεύουμε, να εξομολογούμαστε, να Κοινωνούμε αλλά όμως να μην έχουμε αποκτήσει (νουν) Χριστού.
Να μην έχουμε ούτε καν (οσμή) Χριστού.
Αυτό από που μπορούμε να το εξακριβώσουμε;
Μας το λέει ένας Άγιος Γέροντας:
Πες μου πόσο προσεύχεσαι, για να σου πω, πόση πνευματικότητα έχεις μέσα σου.
Και πες μου πόσο επιεικής είσαι, για να σου πω, πόσο ουρανό έχεις μέσα σου.
Ο Χριστιανός οφείλει να σκορπά παντού αγάπη, χαρά, παρηγοριά και κουράγιο, χαμόγελο, να είναι μια διαρκής μαρτυρία Χριστού.
Ο αναπαυμένος άνθρωπος είναι γαλήνιος, πράος, ειρηνικός, ταπεινός.
Ας σκεφθούμε όλοι, μήπως κάτι δεν κάνουμε καλά;
Μήπως δεν έχουμε καταλάβει ότι είμαστε Χριστιανοί;
Μήπως δεν έχουμε καταλάβει ότι το να είμαστε Χριστιανοί δεν είναι καθήκον, αλλά βίωμα, τρόπος και επιλογή ζωής;
Την απάντηση για να λιώσει ο Βόρειος Πόλος από την καρδιά μας, μας την δίνει ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.
καί μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ..
Μόνο με την ευλογημένη ταπείνωση λιώνει ο πάγος της καρδιάς μας.
Ἀρκεῖ αὐτή καί μόνο ἡ ἀρετή, ἔστω κι ἄν καμμία ἄλλη δέν ὑπάρχει γιά νά κάνει σπλαχνικό τόν Κύριον μας.
Ἂν δέν μιμηθείς τόν Χριστό στήν ταπείνωση, δέν θά ἔχεις θέση κοντά Του στήν μέλλουσα ζωή.
Ας δούμε τώρα πώς θα αποκτήσουμε την ευλογημένη ταπείνωση.
Γιατί χωρίς αυτήν δεν πρόκειται ποτέ να Γεννηθεί ο Χριστούλης στις καρδιές μας.
Την ευλογημένη ταπείνωση μπορούμε να την αποκτήσουμε μόνο με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Χωρίς την Χάρη του Αγίου Πνεύματος δεν μπορούμε να κατορθώσουμε απολύτως τίποτα.
Όμως για να έρθει η Χάρις του Αγίου Πνεύματος επάνω μας υπάρχει μία λέξη κλειδί η ΜΕΤΆΝΟΙΑ.
Δύο λέξεις μετα-νοώ σημαίνει, δηλαδή αλλάζω νου, σκέφτομαι εντελώς διαφορετικά από ότι σκεφτόμουν, κάνω στροφή 180 μοιρών, την ολοκληρωτική αλλαγή ζωής, την άρνηση, με όλη μας την καρδιά, της αμαρτίας, την αλλαγή νοοτροπίας.
Όπως όμως κάθε τοκετός συνοδεύεται από ωδίνες, έτσι και η Πνευματική Αναγέννηση προϋποθέτει τις ωδίνες της μετανοίας.
Όταν σταυρώνουμε τον παλαιό άνθρωπο πονάμε, αλλά τότε είναι που ανασταίνεται μέσα μας ο νέος άνθρωπος.
Συσταυρωνόμαστε με τον Χριστό για να συναναστηθούμε μαζί Του.
Ἀγωνιστεῖτε νά ἀποκτήσετε τήν ταπείνωση.
Εἶναι ἡ εὐωδία καί τό ἔνδυμα τοῦ Χριστοῦ μας.
Παιδιά μου, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πύλη τοῦ Παραδείσου τοῦ Οὐρανοῦ.
Ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ δωρεά τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ὁ μοναδικός πράος καί ταπεινός στήν καρδιά.
Ὁ Χριστός μόνο τήν ταπείνωση θέλει νά δεῖ σ’ ἐμᾶς καί ὅλα τά ὑπόλοιπα ἀφήστε τα στήν Θεία Χάρη Του.
Ὁ παπα-Τύχωνας, ἔλεγε ὅτι:
«Κάθε πρωί ὁ Θεός εὐλογεῖ τούς ἀνθρώπους μέ τό ἕνα χέρι. Ὅταν βλέπει ταπεινό ἄνθρωπο τόν εὐλογεῖ μέ τά δύο χέρια»! Καί ἐγώ σᾶς εὐλογῷ μέ τά δύο μου χέρια.
Εύχομαι αυτά τα Χριστούγεννα, ο Χριστούλης να Γεννηθεί στις καρδιές όλων μας. Αμήν.
Ευλογημένε Αγωνιστή Πέτρο, χαίρομαι που αναφέρθηκες στον αγαπημένο μας Φώτη Κόντογλου:
Έγραφε ο αγαπημένος μου Φώτης Κόντογλου, αυτή η χαρισματική πένα της πονεμένης Ρωμιοσύνης:
«Μονάχα ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιορτάζει τὰ Χριστούγεννα πνευματικά, κι ἀπὸ τὴν ψυχή του περνᾶνε ἁγιασμένα αἰσθήματα, καὶ τὴν ζεσταίνουνε μὲ κάποια θέρμη παράδοξη, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ ἄλλον κόσμο, τὴν θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»
Όσο παύουν να ακούγονται τα κείμενα του Φώτη Κόντογλου στα σχολεία, τόσο θα παύει να υπάρχει και η ανθρωπιά.
Πρώτα ο Θεός, να σηκωθούμε όσο πιο νωρίς μπορούμε για να πάμε στην Εκκλησία.
Να μην μείνουμε μέσα στα σκεπάσματα και κρατήσουμε ζεστό το σώμα μας αλλά μείνει παγωμένη η καρδιά μας. (Εκτός από αυτούς που έχουνε θέματα υγείας).
Δεν πειράζει αν κρυώσει λίγο το σώμα μας, όμως θα πειρακτωθεί η καρδιά μας!!!
Να με συμπαθάς ευλογημένε Πέτρο που στο πρώτο σχόλιο μου έγραψα λάθος το επίθετο σου.
Θα ξανατονήσω πάλι αυτό που έγραψα όμως ποιο σωστά μέσ’ από τον αγαπημένο μας Φώτη Κόντογλου:
Δεν πειράζει αν κρυώσει λίγο το σώμα μας, όμως θα πειρακτωθεί η καρδιά μας από τὴν θέρμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος!!! Αμήν.