Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Η λογική των εκπτώσεων, των δειλών υπαναχωρήσεων και της συνεχούς υποχωρητικότητος απέναντι στη λερναία Ύδρα του δικαιωματισμού μάς έφτασε στο αίσχιστο σημείο να νομοθετείται πλέον, άνευ διαμαρτυρίας, οχλήσεων και ουσιαστικών αντιθέσεων, η αρπαγή των παιδιών μας από ψυχανώμαλες γκρούπες πανηδονιστών. Οι οργισμένες αντιδράσεις από τα μέσα κοινωνικής δικτυώσεως όσο τεκμηριωμένες κι αν είναι, όσο κι αν θεμελιώνονται στους κανόνες της φύσεως, την επιστήμη και τη θεολογία, δεν επέχουν θέση εμπράκτου αντιδράσεως και δεν ασκούν κοινωνικοπολιτική πίεση. Καλλιεργούν την ψευδαίσθηση της εναντιώσεως, ενώ επί της ουσίας καταλείπουν τα δεδομένα ανέγγιχτα από το διαδίκτυακό μας μελάνι, τις εξελίξεις αμετάβλητες από τις θεωρήτικές μας διαφωνίες και τις προκλήσεις ανεπηρέαστες από τις δικές μας κραυγές αγωνίας. Κατά παραχώρηση της ανοχής της αδρανούς πλειοψηφίας, ζούμε πιά την παράνοια να εξηγούμε τα αυτονόητα, για να υπερασπιστούμε όσα χάριν των οποίων ο Άνθρωπος υπάρχει μέχρι σήμερα, την Μάνα και τον Πατέρα, την ως μόνη υπάρχουσα δηλαδή παραδοσιακή οικογένεια του αγιασμένου με τα δεσμά του μυστηρίου του γάμου ετεροφύλου ζεύγους.
Σε μία ευνομουμένη πολιτεία, οι νόμοι θεσπίζονται, για να επιλύουν, ρυθμίζουν και οριοθετούν βιοτικά προβλήματα της κοινωνίας κι όχι για να ικανοποιούν τα βίτσια κάθε διατεταραγμένου, ο οποίος απαιτεί να του παρασχεθεί το δικαίωμα να πειραματίζεται επί μικρών ηλικιών. Ασθένειες, διαταραχές και ψυχοπαθολογικές προσκολλήσεις σε παρά φύσιν συνευρέσεις βαπτίζονται κανονικότητα, για να υποκαταστήσουν ρόλους χιλιετιών, ώστε να δικαιολογήσουν κάποιοι την νοσηρά έμμονή τους να γίνουν κάτι, το οποίο εκ βιολογικής αληθείας δεν μπορούν. Στην άρνηση πραγματικότητος από την οποία πάσχει λοιμωδώς το λοξό μέτωπο του δικαιωματισμού η θεραπεία δεν βρίσκεται στην ανατροπή των φυσικών νόμων, αλλά στο ψυχιατρείο ή βέλτιστα, δι’ ημάς τους Ορθοδόξους, στην καθοδήγηση του πνευματικού. Όσο κι αν ενίους τούς ενοχλεί που η οπισθία οπή δεν είναι εξοπλισμένη με μήτρα, σάλπιγγες και ωοθήκες προς τεκνοποίηση, δεν είμαστε αναγκασμένοι ούτε να αφουγκραστούμε τον παραλογισμό ούτε να επιτάξουμε με προεδρικό διάταγμα να γεννώνται παιδιά πρωκτικώ τω τρόπω, για να ευαρεστήσουμε τους αρνητές της Φύσεως. Οι έννοιες της μητρότητος και της πατρότητος, όπως και της οικογενείας δεν επιδέχονται σχετικοποίηση. Ο Βαγγέλης δεν θα μπορέσει ποτέ να υποκαταστήσει την αγκαλιά, τη θυσία και το τρυφερό χάδι της φυσικής Μάνας, ακόμα κι αν αυτοπυρποληθεί στο Σύνταγμα ως θύμα της ανισότητος, για να του κάνει η κυβέρνηση το χατίρι, κι αντιστοίχως η Μήτσενα δεν θα καταφέρει ποτέ να μιμηθεί την προστατευτική παρουσία του πατέρα, ακόμα κι να τύπτει εμμανώς το χρωματισμένο από μπογιές, στράς και χώμα ημίγυμνο κορμί της στο αθηναϊκό πλακόστρωστο στις παρελάσεις της ντροπής, υποδυομένη την αδικημένη της πατριαρχίας.
Ένα από τα βασικά πλήν όμως φαιδρά επιχειρήματα της αντίπερα όχθης μετέρχεται φαρισαϊκώς την άρση των διακρίσεων σε βάρος παιδιών, ήτοι ορφανών και εγκαταλελειμμένων, ενώ την ίδια στιγμή τούς στερεί το θεμελιώδες δικαίωμα σε μητρικό και πατρικό πρότυπο. Έχουν το θράσος να επικαλούνται το συμφέρον του τέκνου εκείνοι που ξεχνούν πως έχουν ανατραφεί με μάνα και με πατέρα, αίροντας το δάκτυλο έναντι όλων ημών των υπολοίπων, διατεινόμενοι πως δεν μάς αφορά τί θα κάνουν οι ίδιοι στη ζωή τους, λές και τα παιδιά δεν έχουν δική τους αυτοτελή ζωή, εκλαμβάνοντάς τα επαγωγικώς ως παιχνίδια/κινητά πράγματα με τίτλο κυριότητος, που δίδονται κατά παραγγελία. Λικνίζοντες μαντραχαλαίοι και αξύριστες με βραχνιασμένη φωνή, άπαντες ευαίσθητα διωκόμενα πλάσματα μιάς οπισθοδρομικής κοινωνίας που δεν τούς καταλαβαίνει, ισχυρίζονται πως την οικογένεια δεν την συνθέτουν τα στερεότυπα, αλλά η αγάπη. Μόνο που τα παιδιά δεν είναι κουτάβια και χρειάζονται κάτι παραπάνω από χάδια στο κούτελο και τροφή. Έχουν ανάγκη να βιώσουν, νοιώσουν και εμποτιστούν αληθινά με την φυσική σύνδεση δύο γονέων από τα σπλάχνα των οποίων εξεπήδησαν και με την αυθεντική, ατόφια και αμίμητη στοργή των οποίων εσπαργανώθησαν. Η όρεξη παιδικής σαρκός προς ικανοποίηση διαστροφικών σεξουαλικών τάσεων δεν μεταφράζεται σε αγάπη για τα παιδιά, πονηροί δικαιωματιστές, αλλά σε υποκρυπτομένη σκοπιμότητα βιασμού επί ψυχών και σωμάτων μικρών παιδιών.
Ωστόσο, δεν θα έπρεπε κάν αυτή τη στιγμή να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, δεν θα έπρεπε κάν να είχε γραφτεί αυτό το άρθρο. Καταλήξαμε να μιλάμε για παραδεδομένες εμπειρικές και αδιάψευστες αλήθειες της ανθρώπινης ζωής, επειδή ο συντηρητικός κόσμος των νοικοκυραίων ασχολείται με τη ζωούλα του και εξακολουθεί να μην τον νοιάζει τι γίνεται γύρω του. Εν αρχή αδιαφόρησε για τις εκδηλώσεις ανωμαλίας στις πλατείες, στη συνέχεια κατάπιε το σύμφωνο συμβιώσεως, υπαναχώρησε στον πολιτικό γάμο και τώρα τού προσγειώσανε στα μούτρα την υιοθεσία ως τετελεσμένη και προειλημμένη. Το Έθνος του οποίου κύτταρο αιμοδοτήσεως αποτελεί η παραδοσιακή οικογένεια έχει ανάγκη από μία πραγματική εκστρατεία προστασίας των παιδιών της οποίας θα επιληφθούν όχι οι νερόβραστοι βολευτές των κομμάτων, αλλά κοινωνικοί φορείς με οργανωμένη βάση, ισχυροί πατριωτικοί σύλλογοι και σωματεία με ακτιβιστική νοοτροπία. Η ‘‘Ελληνική Ορθόδοξη Νεολαία-Ε.Ο.Ν.’’ βρίσκεται ήδη στην πρώτη γραμμή υπέρ Πίστεως και Πατρίδος με μία μάχιμη νεολαία σε καθημερινό Εθνικό Αγώνα.
