Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Νομικός
Ποιός δεν άκουσε έστω και αποσπάσματα από τις ομιλίες των πρώην προέδρων της ΝΔ και πρωθυπουργών του κράτους, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, ή έστω να διάβασε σε τίτλους περί ανελεήτων χαστουκιών από τους προαναφερθέντες προς το πρόσωπο του νυν πρωθυπουργού και γενικότερα της κυβέρνησης και των επιλογών της; Ο Σαμαράς έθεσε κυρίως ως έρεισμά του την απομάκρυνση του σκελετού της ΝΔ ή αλλιώς της βάσης της, η οποία φάνηκε κατάδηλα όχι μονάχα από την μείωση του ποσοστού αλλά κυρίως από την μείωση του αριθμού των ψήφων και δευτερευόντως από τα πανύψηλα ποσοστά αποχής, ενώ ο Κώστας Καραμανλής επικεντρώθηκε στην εξωτερική πολιτική. Ο λόγος που έμεινε, μολονότι ο Καραμανλής είχε την τιμητική του, αφού και το βιβλίο που παρουσιαζόταν αναφερόταν στην διακυβέρνησή του, ήταν του Σαμαρά, όστις κατάφερε να προσεγγίσει τα περισσότερα βλέμματα. Αμφότεροι οι λόγοι αναλύθηκαν εκτενώς αλλά και ο στόχος αυτών, όπως και τα αποτελέσματα, τα οποία εισέτι κείνται σε καταχνιά, αφού η πρόκληση σωματικής βλάβης από τον Αυγενάκη εις βάρος υπαλλήλου στον αερολιμένα Αθηνών συγκέντρωσε περισσότερες φωνές αντίδρασης κατά της ΝΔ.
Αδιαμφησβήτητα στο Μέγαρο Μαξίμου εκτός της δριμείας κριτικής που θα ασκούσαν οι πρώην, γνώριζαν επίσης και κάπως το περιεχόμενο αυτής, αφού ήδη είχαν κάνει πασίδηλες τις διαφωνίες τους σε κομμάτι που έφτανε σε κάθε αυτί Έλληνος. Άρα, ποιός ο λόγος της ανυπακοής όχι συλλήβδην των Ελλήνων αλλά της βάσεως του κόμματος ή ακόμη και μεγάλης μερίδας των εκλεγμένων βουλευτών τους; Ας εικάσουμε, λοιπόν, ελπίζοντας πως αυτοί οι λίγοι του Μαξίμου, όπως περίπου τους αποκάλεσε και ο Σαμαράς, είναι οι βέλτιστοι και αγνοώντας τις φωνές δυσαρέσκειας, χαράζουν το ορθό πέρα από «λαϊκίστικες» φωνές, φωνές αντιδράσεως προς προσέλκυση ψήφων. Είναι τούτο όμως ορθό; Εν άλλοις λόγοις, εάν πιστεύουν οι «καλύτεροι» πως κάτι καίτοι προσκρούει στις δεσμεύσεις τους και στην επιθυμία του λαού, θα πρέπει να υπεισέλθουν σε μία τέτοια ενέργεια προς όφελος της Ελλάδος, οφείλουν να το πράξουν;
Το άρθρο 1 του Συντάγματος στη παρ. 1 και 2 αναφέρει αφ’ ενός πως θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία αφ’ ετέρου πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και είναι υπέρ αυτού. Όθεν, κανείς αμελλητί θα συμπεράνει πως οι κυβερνήσεις υποχρεούνται να ακολουθούν όλες ανεξαιρέτως τις επιταγές του Ελληνικού λαού. Διαφωνώ! Από την άλλη μεριά, οι κυβερνήσεις από ακραιφνώς πολιτική οπτική γωνία, θα πρέπει να ακολουθούν τις εντολές του Ελληνικού λαού, αφού αυτός επέλεξε τα άτομα που θα χαράξουν την πολιτική, που εξυπηρετεί τα συμφέροντά του και συνακολούθα γενικότερα το συμφέρον του κράτους. Επίσης διαφωνώ!
Όπως μολονότι είναι πιο δημοκρατικό, πιο δίκαιο, πιο κοντά στην ισότητα κλπ οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές να μην βρίσκονται σε λίστα, αλλά να επιλέγονται από τους ψηφοφόρους και καταλήξαμε να εκλέγουμε επιεικώς αγραμμάτους, καλαθοσφαιριστές, ηθοποιούς, μετεωρολόγους, παρουσιαστές και ένα σωρό αναξίους, χάνοντας έτσι την δυνατότητα να επιτευχθεί ωφέλιμο έργο, έτσι λοιπόν δεν θα πρέπει να ακολουθείται και κάθε επιθυμία του πολίτου. Άρα, μήπως δεν θα πρέπει συλλήβδην οι επιθυμίες του ελληνικού λαού να γίνονται πράξη;
Ακόμη, και από άποψη συνταγματικού δικαίου, οι βουλευτές δεν ψηφίζουν δυνάμει των επιθυμιών των ψηφοφόρων τους, αλλά με βάση τη συνείδησή τους (ά. 60 παρ. 1 Συντ.), ενώ και όλες οι εξουσίες υπάρχουν υπέρ και του Έθνους (ά. 1 παρ. 3 Συντ.) Οπόταν, αφού και οι βουλευτές δεν δύνανται να διωχθούν για τις επιλογές τους, αλλά προσέτι έχουν καθήκον να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του ελληνικού έθνους, μήπως δεν θα πρέπει πάντοτε να ακολουθείται η γνώμη της πλειοψηφίας; Ιδίως τούτο θα πρέπει να γίνει αντιληπτό και κατανοητό αναφορικά με την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, όταν η πλειοψηφία των αποφάσεων, που λαμβάνονται από το ΥΠΕΞ δεν γίνονται γνωστές, οπότε και ο μέσος πολίτης είναι πιο δύσκολο να σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη για ειδικά θέματα εξωτερικής πολιτικής. Ενώ από πολιτικής άποψης, μόνο το γεγονός της μέγιστης αδιαφορίας των πολιτών για τα κοινά και ωσαύτως η αβυσσαλέα αμάθεια για την πολιτική, που έχει ως επιγέννημα συνεχώς την εκλογή ανθρώπων βάσει άλλων κριτηρίων, θεωρείται αρκετό ώστε οι πολιτικοί πάλι να μην έχουν από πολιτικής άποψης υπερχρέωση προς απαρέγκλιτη εφαρμογή των κελευσμάτων του λαού για ειδικά ζητήματα πολιτικής.
Ωστόσο, είναι επιβεβλημένο οι καίριες αποφάσεις, να λαμβάνονται κατόπιν οιονεί εγκρίσεως και από τον λαό, όπως θέματα κοινωνικού ενδιαφέροντος, στα οποία άλλωστε επικεντρώθηκε ο Σαμαράς εκτός των άλλων. Ο συνεχής διάλογος με τον κοινωνό του δικαίου, ήτοι τον πολίτη, είναι δημοκρατικά επιβεβλημένο, ενώ κατάφωρη αδιαφορία της γνώμης των πολιτών αλλοιώνει το δημοκρατικό πολίτευμα.
Τέλος, οι δύο πρώην εστίασαν σε θέματα καίρια, τα οποία αν και ειπώθηκαν για αλλοτρίους σκοπούς, οφείλουν να ληφθούν υπ’ όψιν αν στο Μάξιμου υπάρχουν ευήκοα ώτα. Η χάραξη πολιτικής από κλειστό κλαμπ δεν είναι πάντοτε ζημιογόνα, εντούτοις σήμερα στην Ελλάδα δεν αποδίδει πουθενά, όχι δυνάμει των εκλογικών αποτελεσμάτων, αλλά στη βάση διεθνών εκθέσεων και ερευνών, όπως και η μη επίτευξη πολλών από τους στόχους της κυβέρνησης.
