Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Η δημόσια διατύπωση θέσεως ενέχει πάντοτε τον κίνδυνο της εκθέσεως, της αυτοαναιρέσεως και πλειστάκις του ευτελισμού. Η αντιπαράθεση στο πολιτικό πεδίον των ιδεών απαιτεί τσαγανό, γερό στομάχι, ανθεκτικά μέζεα κάτωθεν της περισκελίδος, για να παραμείνει κανείς εδραίος, αμετακίνητος, ουσιαστικά σταθερός στις πεποιθήσεις του. Αν ενδώσεις στον πειρασμό του συμβιβασμού, της υπαναχωρήσεως, της εξομοιώσεως με τη συστημική κρατούσα άποψη, για να περιορίσεις τις αιχμές, τα βέλη και τις επιθέσεις σε βάρος σου, μετατοπίζεσαι αδικαιολογήτως εκών στο στρατόπεδο του αντιπάλου. Η αντίθεση του συντηρητικού εκκλησιαζομένου κόσμου στην διεξαγωγή της παρελάσεως των παρά φύσιν συνουσιαζομένων, των γυμνών ηδονιστών και των πάσης σατανικής φαντασίας διεστραμμένων σπανίως εξεφράσθη με την μορφή της διαφωνίας με την παραβίαση του νόμου και την διασάλευση της τάξεως. Ο μέσος Έλληνας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ο οποίος οχλείται κάθε Ιούνιο από την υπερπροβαλλομένη πανηγυρίζουσα επί των οδών ανωμαλία εφ’ αρμάτων πορνικών και σκηνών εκτρωματικών, στην πραγματικότητα εναντιώνεται σ’ αυτό καθ’ εαυτό το βιοτικό πρότυπο, το οποίο προπαγανδίζεται μέσα από μία πανσεξουαλιστική διοργάνωση, κι όχι τόσο στην πρόσκρουση της τελευταίας με την κειμένη νομοθεσία, η οποία παρεμπιπτόντως αληθεύει αυτοτελώς.
Η ρήξη με τις αηδιαστικές πολύχρωμες εκδηλώσεις της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητος μπορεί να εξεπορεύετο ως επί το πλείστον από μία αφετηρία αξιακή κι όχι από μία στεγνή θεώρηση του αν λαμβάνουν χώρα συννόμως ή παρανόμως, αλλά αυτό δεν σημαίνει, όπως ακούστηκε τελευταία από κομματικούς παράγοντες, ότι η σύμφωνη με τον νόμο λήψη αδείας από τις δημόσιες αρχές για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου συλλαλητηρίου το περιβάλλει εξ ολοκλήρου με το κύρος της νομιμότητος και πως δεν δύναται να παρατηρηθεί άλλη αντίθεση στην έννομη τάξη. Αν θέλανε όντως ένιοι να εξαντλήσουν τα όρια της νομίμου συγκροτήσεως και επιτελέσεως του Europride δεν θα ηρκούντο σε μία προσχηματική οχύρωση πίσω από την κατοχή των απαραιτήτων νομιμοποιητικών εγγράφων από Δήμο και αστυνομία, αλλά θα τολμούσαν να ισχυριστούν το εξής βάσιμο, πως οι διαπραττόμενες παράνομες πράξεις εντός αυτού καθιστούν συλλήβδην παράνομη και την ίδια την διοργάνωση ως όχημα-προκάλυμμα αξιοποίνων συμπεριφορών. Συγκεκριμένα, η κοινή τη θέα παράθεση των γενετικών οργάνων, η αντιαισθητική εν τω δρόμω σαρκική συνάφεια με πάσης φύσεως άτομα και η επιδεικτική σκόπιμη βεβήλωση θρησκευτικών και εθνικών συμβόλων δεν προσβάλλει απλώς την δημόσια αιδώ και δεν συγκρούεται μόνο με τα χρηστά ήθη και τους κανόνες της κοινωνικής ευπρέπειας, αλλά παράλληλα τιτρώσκει βάναυσα ατομικές ελευθερίες, όπως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα του παιδιού, αλλά και την συνταγματικά προστατευομένη επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος, καθώς και την έννοια της Πατρίδος, όπως θωρακίζεται στο ακροτελεύτιο άρθρο του καταστατικού χάρτη της Πολιτείας. Αντί, όμως, οι υπερθεματιστές της νομιμότητος να επιλέξουν σύμφωνα με όλα τα ανωτέρω να επιχειρηματολογήσουν νομικά υπέρ της απαγορεύσεως της εκδηλώσεως, όπως θα μπορούσαν, προτίμησαν να επιχειρηματολογήσουν στη βάση της «θέσεως ορίων», έχοντας το θράσος να ισχυριστούν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι όσοι εκζητούμε απαγόρευση κείμεθα εκτός δημοκρατικού πλαισίου και πως μόνο η δική τους -φοβική κατ’ ουσίαν- στάση βαστάζει ένα ύψος σοβαρότητος. Μάθαμε, εν άλλοις λόγοις, πως για τους «υπερθεσμικούς πατριώτες» που σέβονται, προσκυνούν και ομνύουν στο Σύνταγμα γίναμε ξαφνικά εξτρεμιστές όσοι επιμένουμε στην απαγόρευση κι απορεί κανείς σε τι θα διέφερε μία τέτοια δήλωση αν εξεστομίζετο από κυβερνητικά κι όχι αντιπολιτευτικά χείλη, ενώ με την δήθεν υπευθυνότητά τους θεώρησαν ότι αναβαθμίστηκαν ως συνομιλητές στον δημόσιο διάλογο για τις παρελάσεις της ντροπής, ασχέτως αν κι αυτούς μαζί μ’ εμάς «φασίστες» εξακολουθούν να μας ανεβάζουν, «ακροδεξιούς» να μας κατεβάζουν, και παράλληλα όλος ο πατριωτικός Χώρος να τούς αποδοκιμάζει. Καμμία διαστρέβλωση δεν χωρεί στο ξεκάθαρο άκουσμα, ότι αυτό με το οποίο διαφωνεί κανείς είναι ο «τρόπος» διεξαγωγής του Europride κι όχι η ίδια η διεξάγωγή του, άρα στο πώς πρέπει να γίνεται, κι όχι στο πώς πρέπει να το σταματήσουμε.
Όταν δεν διαθέτεις την πολιτική γενναιότητα να πείς τα πράγματα με τ’ όνομά τους, όταν σε διακατέχει ένα μόνιμο άγχος να εμφανιστείς οπαδός του πολιτεύματος και όταν δεν έχεις το θάρρος να υπερασπιστείς δημόσια αυτό που ενοχλεί το καθεστώς, δικαιώνεις αναπόφευκτα την ατζέντα του. Είναι κρίμα που ένα μέρος των βιωματικά χριστιανών έχει εκπαιδευτεί σε μία ενοχική συμπλεγματική κουλτούρα απέναντι στο σύστημα. Αντί να προταχθεί το ίνδαλμα του Χριστιανού της θυσίας και της Ομολογίας, ο οποίος δεν φοβάται τους χαρακτηρισμούς και δεν μετρά τα λόγια του, για να μην δυσαρεστήσει το κατεστημένο, εξωραΐζεται ο χριστιανός της μιζέριας, του ραπίσματος και του κυρτωμένου αναστήματος, όπως έχει ξαναγραφεί, ως παράδειγμα μιμήσεως. Απάντηση ηχηρή, δυναμική και μαζική στη σήψη και την παρακμή δεν θα προέλθει μέσα από άσφαιρους νομικούς ελιγμούς με ανεφάρμοστους ελέγχους των επιμέρους παρανόμων πράξεων στις κατά τόπους πορείες των ευρυπρώκτων, αλλά με αποφασιστική συμμετοχή στις δικές μας συναθροίσεις προασπίσεως της φυσιολογικής παραδοσιακής οικογενείας, όπως γίνεται στη Σερβία και στη Ρουμανία. Με φρόνημα ανδρείο, πνεύμα αντιστασιακό και νοοτροπία αγωνιστική θα αντιταχθούμε στα κύματα της ανωμαλίας που εποφθαλμιούν ολοφάνερα κατά βάθος τα ίδια μας τα παιδιά.
