Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, Φοιτητής Νομικής NUP, Κοινωνικής Θεολογίας ΕΚΠΑ
Δύο είναι οι μήνες εντός των οποίων εορτάζουμε εν χορδαίς και οργάνοις τις εθνικές μας εορτές. Δύο κυρίως είναι οι σχολές της εκπαιδεύσεως, τουτέστιν οι κατευθυντήριες γραμμές που δίδονται από διδασκάλους και γονείς – κηδεμόνες προς τα νέα παιδιά. Το παιδί από μικρή ηλικία κυρίως και προεχόντως λόγω της επιδράσεώς του από τους γονείς του θα γαλουχηθεί με συγκεκριμένο τρόπο, όπως δηλαδή επιθυμούν οι γονείς του, ήτοι αυτοί που του χάρισαν τη ζωή, το δώρο των δώρων. Το παιδί ακόμη κι αν έχει ανατραφεί με λανθασμένο τρόπο έχοντας μάλιστα υιοθετήσει λανθάνοντα τρόπο σκέψεως είναι δύσκολο να τροποποιηθεί στο σχολείο ή ακόμη δυσκολότερο στο Πανεπιστήμιο.
Οι γονείς θα φροντίσουν σε νεαρή ηλικία να του εμφυσήσουν τις αρχές μέσω των οποίων θα πορευθεί, ως Έλλην Ορθόδοξος Χριστιανός, όστις εναντιώνεται σε κάθε πράξη προσβολής του έθνους του μέσα στο οποίο κείται και η θρησκεία του. Υπάρχουν όμως και κάτι άλλοι «γονείς», που αντί αύριο να το ντύσουν καθώς πρέπειν, θα του δώσουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τη νυχτιά κάθε απρεπή και ακατάλληλη εκπομπή στη βάρβαρη τηλοψία, ενώ θα ξυπνήσει το μεσημέρι, δίχως να γνωρίζει πως αύριο εορτάζει το Ελληνικό έθνος, του οποίου οι άνδρες αντιστάθηκαν στην ιταλική επεκτατικότητα.
Το τέλος Οκτωβρίου μας θυμίζει την αυταπάρνηση των Ελλήνων του 20ου αιώνος με το περιβόητο «ΟΧΙ» του πατρός της νίκης, Ιωάννου Μεταξά, ενώ σε κάποιους τον ερχομό της εωσφορικής εορτής του Halloween, όταν μικρά παιδιά θα φορέσουν τρομακτικές στολές, ώστε να αλληλοτρομάζονται. Θα επισκεφθούν ξένους οίκους – κυρίως στις ΗΠΑ – για να πουν «Trick or treat» (μετάφραση: «φάρσα ή κέρασμα») με τους οικοδεσπότες να τους υποδέχονται χαρίζοντας στις αθώες ψυχές και δηλητηριώδη γλυκίσματα, όπως έχουμε πλειστάκις εισακούσει.
Τα τελευταία παιδιά, ακόμη και στην Ελλάδα που δεν εορτάζεται, όπως στις ΗΠΑ, θα υποδυθούν τους μοντέρνους φορώντας αμφιέσεις κρύβοντας την ταυτότητά τους και θέλοντας να υπεισέλθουν σε άλλους χαρακτήρες στους οποίους θέλουν να μοιάσουν και τους θεωρούν πρότυπα. Συνάμα όσοι παρέλασαν, κατέθεσαν στεφάνι υπέρ των ηρώων μας, εκφώνησαν στις σχολικές εορτές ποιήματα και αφηγήσεις από το δοξασμένο μέτωπο θα σχολιαστούν αρνητικά από τους μοντέρνους νέους, οι οποίοι θεώρησαν όλα αυτά πεπερασμένα.
Ακόμη και στο σχολείο θα υπάρξουν οι γνωστοί αριστεριστές καθηγητές, που δεν θα σταθούν προσοχή διαρκούσης της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, αλλά θα έχουν τα χέρια τους σταυρωμένα, δείχνοντας ολοφάνερα το σεβασμό που επιδεικνύουν εις όσους αγωνίσθηκαν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Οι μαθητές όμως μη έχοντας πλήρη γνώση θα θεωρήσουν τη στάση του δημοδιδασκάλου τους ορθή και η προσήκουσα σε μία τέτοια εκδήλωση. Στην εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου θα κάνουν κι αυτά το ίδιο. Θα δουν επίσης τους καθηγητές τους να μην ενδιαφέρονται και τόσο για τις παρελάσεις ή για τον εκκλησιασμό, που μεσούσης της θείας λειτουργίας θα λάβουν οι μαθητές Σώμα και Αίμα Χριστού. Ή ακόμη θα θεαθούν οι καθηγητές να καπνίζουν και να γελούν εκτός της Εκκλησίας, κάτι το οποίο οι μαθητές θα το θεωρήσουν ορθό και θα τους αντιγράψουν.
Ευεχία θεωρούν σήμερον κάθε απουσία από τις σχολικές αίθουσες, οι οποίες δεν γίνονται, ώστε οι μαθητές να μην διδαχθούν γλώσσα και μαθηματικά, αλλά για να μάθουν το παρελθόν τους, τους αγώνες των προ παππούδων τους. Αυτοί όμως είχαν σωστά πρότυπα, αφού έτσι είχαν γαλουχηθεί στην ΕΟΝ (Εθνική Οργάνωση Νεολαίας), η οποία αποτέλεσε τον φάρο των νέων, την αρχή της γνώσεων για αυτόν τον τόπο και το τέλος του απογευματινού ανούσιου ξαποστάματος.
