Γράφει ο Διονύσιος Σ. Δραγώνας, τελειόφοιτος Νομικής NUP
Πώς η ζωή να μην θεωρηθεί το δώρο των δώρων, όταν ο άνθρωπος ανεξαρτήτως ηλικίας αναζητεί το φάρμακο της οιονεί αθανασίας; Όταν θεωρεί ως τη βασικότερη ευχή αυτή του άπαντες και άπασες να χαίρουν άκρας υγείας; Είναι τόσο σημαντική και γίνεται αποδεκτή από συλλήβδην όλους τους ανθρώπους!
Και τι είναι όμως αυτή η ζωή; Την καθορίζει η φύση ή ο άνθρωπος; Ακόμη και η διαδικασία, είναι υπόθεση της βιολογίας ή της εξελίξιμης ιατρικής που αναζητεί τρόπους, ώστε και το ανδρικό φύλο να κυοφορεί; Είναι μάλλον από τη μία ασχολία των καινοφανών επιστημόνων να τροποποιήσουν τους νόμους της φύσης, και από την άλλη κάτι το σύνηθες – κάτι το επαναλαμβανόμενο για αυτούς που σέβονται και προστατεύουν την ομορφιά της φύσης, αυτό το τέλειο δημιούργημα δηλαδή.
Έχει ως αφετηρία όχι την πρώτη οπτική επαφή με τον γυναικολόγο, αλλά από τότε που ξεκινά να διαμορφώνεται, τότε τουτέστιν που για κάποιους θεωρείται ένα τίποτα ή ένα βάρος για άλλους, όμως ένα όνειρο που βαθμηδόν γίνεται απτή πραγματικότητα. Την πρώτη ζεστή αγκαλιά θα τη νιώσει από τη μητέρα, τη μητέρα που για εννιά μήνες κούραζε όμορφα, τη γυναίκα όμως που δεν γνωρίζει, αλλά αμελλητί ψάχνει πάνω της την τροφή του. Ενδεχομένως το κλάμα του να μην παύσει μέχρις ότου εμφανισθεί ξανά εκείνη η άγνωστη γυναίκα, που δεν γνωρίζει το όνομά της και τίποτε για αυτήν, γιγνώσκει όμως ότι είναι η μητέρα του, δίχως πάλι να ξέρει τον ρόλο της μητέρας. Σε κάθε δύσκολη περίσταση αυτήν θα φωνάξει, θα αναζητήσει και, εάν δεν την βρεί, θα νοσταλγήσει, όχι όταν είναι νεογνό αλλά καθ’ όλην την διάρκεια του βίου του.
Ακόμα κι ο κοινωνιολόγος Freud, αποκαλούμενος και ως o πατέρας της ψυχανάλυσης, εκείνος τον οποίον η Νέα Τάξη ανήγαγε σε ημίθεο της επιστημονικής αληθείας, θεωρεί πως για την ομαλή ανάπτυξη ενός παιδιού, αυτό θα πρέπει να περάσει από συγκεκριμένα αναπτυξιακά στάδια, ένα εκ των οποίων είναι το ψυχοσεξουαλικό στο οποίο βρίσκεται ο θηλασμός και η απομύζηση, τα οποία σαφώς είναι πράξεις μεταξύ μητρός και τέκνου. Μάλιστα, κατά το τρίτο στάδιο, το οποίο το αποκαλεί ο Freud, ως το φαλλικό στάδιο, αναφέρει πως η αγάπη του παιδιού προς τους δύο γονείς δεν είναι ίδια, καθώς το κορίτσι αναπτύσσει περισσότερα συναισθήματα για τον πατέρα του, ενώ για την μητέρα του αρνητικά, όπως και το αγόρι του οποίου ο πατέρας γίνεται αντίζηλος στην αγάπη της μητέρας του.
Όθεν, γίνεται ηλίου φαεινότερον πως το παιδί θα πρέπει να μεγαλώσει με μητέρα και πατέρα, ώστε η ανάπτυξή του να περάσει από τα απαιτούμενα στάδια, χωρίς τα οποία θα δημιουργηθούν σε μεταγενέστερο χρονικό σημείο προβλήματα λόγω της στέρησης των γονέων του.
Ας λογιστούμε, όμως, και τον πόνο του αθώου παιδιού, το οποίο από την αγκαλιά της μητέρας θα ξεριζωθεί και θα βρεθεί σε μία αγκαλιά αγνώστων, ακατάλληλων από τη φύση να ανατρέφουν από κοινού ένα παιδί, που μπορεί να το αγαπούν, να του δώσουν τόσα όσα δεν είδε παιδί ετεροφυλόφιλης οικογενείας, όμως η ψυχή του μάλλον δεν θα έχει χαμογελάσει. Και μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα κλονιστεί εσωτερικά, αφού η καθημερινότητά του θα τροποποιηθεί σημαντικά, κρίνοντας μάλλον μετέπειτα το ανήθικο ως ηθικό, το αφύσικο ως φυσικό, επειδή το παράνομο έγινε μία μέρα νόμιμο.
Προσέτι, από τις αμβλώσεις που ζητούσαν να γίνονται σχεδόν σε κάθε στάδιο της εγκυμοσύνης, πλέον θα εμφανιστεί και το φαινόμενο της αγοροπωλησίας παιδιών εν κρυπτώ των αρχών φυσικά, αλλά κατάδηλα στο νου όλων όσοι υπερψηφίσουν το σχέδιο νόμου, καθιστώντας έτσι τα παιδιά αντικείμενα στα οποία θα έχει κάποιος την πλήρη κυριότητα πάνω τους, αφού δύναται τόσο να τα καταστρέψει, ήτοι να υπεισέλθει σε έκτρωση, όσο και να τα πουλήσει σε ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων με ιδιωτική υιοθεσία.
Συνελόντι ειπείν, η ζωή και η αξιοπρέπεια αδιαλείπτως χάνουν έδαφος και αυτή συντελείται εις βάρος αγεννήτων και μικρών παιδιών, τα οποία ένεκεν της ηλικίας τους τα τελευταία δεν έχουν την δυνατότητα να αρνηθούν τα ως άνω, ενώ τα πρώτα δεν έχουν την δυνατότητα να μιλήσουν. Δυστυχώς, προς εξασφάλιση αλλοτρίων συμφερόντων, πάντοτε κάποιος ήταν το θύμα, στην παρούσα φάση είναι το παιδί, που θα γίνει αντικείμενο αγοράς και χαράς κάποιων των οποίων η φύση έχει απαγορεύσει τη διατροφή – επιμέλεια των παιδιών.
