Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
«Νὰ ἀγωνίζεσαι. Τὰ στεφάνια εἶναι γιὰ τοὺς ἀγωνιστές, ὄχι γι’ αὐτοὺς ποὺ κάθονται στὶς κερκίδες.», κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Σ’ αυτήν την ταπεινή στήλη έγραφον πριν την υπερψήφιση του σχεδίου νόμου για τις τροποποιήσεις στις διατάξεις του Οικογενειακού Δικαίου, πως όστις υπολαμβάνει πρώτον πως μετά τον περιώνυμο «γάμο» και την υιοθεσία παιδιών από τον συρφετό της κιναιδοκρατίας τελείωσε το παραμύθι με τις δικαιωματιστικές απαιτήσεις των ωρυομένων δαιμονοπλήκτων που τύπτουν τα ηδονισμένα κορμιά τους στο έδαφος στις παρελάσεις της ντροπής, εκζητώντας να μεταλλαχθούν σε παραδείσια πτηνά, και δεύτερον ότι οιοσδήποτε Αγών που δόθηκε έντιμα και με θάρρος επερατώθη ανεπιτυχώς, απλώς δεν έχει πάρει μυρωδιά από τη νεοταξίτικη θεομηνία που θα αλώσει σε λίγο καιρό κάθε σπιτικό και θα κατεδαφίσει κάθε οικογένεια, όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα. Όποιος σταματήσει τον αγώνα είναι καταδικασμένος να συμβιβαστεί επαισχύντως με την εξαλλαγή, την παράνοια και την πλήρη διαστροφή της ανθρώπινης οντολογίας και της κοινωνικής εξέλιξης. Δεν είναι δυνατόν να θεσπίζεται η περιώνυμη «ισότητα» στον πολιτικό γάμο και για τις διάφορες πλανεμένες ψυχές της ΛΟΑΤΚΙ παρατάξεως, αλλά ταυτοχρόνως να μην γίνεται δεκτή η πλήρης εξομοίωσή τους ως προς άπαντα τα δικαιώματα, τις παροχές και τις υπηρεσίες που επεφύλασσε ο νόμος για την ετεροφυλόφιλη γονεϊκότητα. Το ένα φέρνει τ’ άλλο αναπόδραστα.
Οι διεκδικήσεις της οργανωμένης κοινότητος των ομοφυλοφίλων και των συν αυτοίς αποκλίσεων και εκτροπών δεν θα σταματήσουν, αν δεν κυριαρχήσουν, εκτοπίζοντας το φυσιολογικό, ποινικοποιώντας την παραδοσιακή μορφή της οικογενείας και επιβάλλοντας την ανωμαλία σε κάθε έκφανση της δημοσίας και ιδιωτικής ζωής. Δεν χρειάστηκε καν να φανταστεί κανείς τι περισσότερο θα μπορούσαν να ζητήσουν οι ταλαίπωρες διατεταραγμένες φιγούρες μετά την εμμόνική τους αξίωση να γίνουν οι άνδρες μάνες και οι γυναίκες πατεράδες. Φρόντισαν ήδη τα δικά τους συντονισμένα δίκτυα, τα οποία μπαινοβγαίνουν στο Μαξίμου, διοικούν το γραφείο του Πρωθυπουργού και ελέγχουν εξ ολοκλήρου την χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής σε κοινωνικά θέματα, να μάς το ανακοινώσουν, αρχής γενομένης από ένα επίδομα μητρότητος και για τους αδικημένους άνδρες στους οποίους δεν χάρισε η ασπλαχνία της φύσεως μήτρα, σάλπιγγες και ωοθήκες, ωστόσο θεωρούν τους εαυτούς τους «μητέρες». Επειδή, όμως, καθώς θα αποδειχθεί στην πράξη, η ανδρολοχεία και τα συμπτώματα εγκυμοσύνης τους θα αργήσουν τουλάχιστον όσο ζούν και αναπνέουν αυτές οι υπάρξεις να τούς εμφανιστούν, και επειδή συγχρόνως δεν μπορεί να παραμένει αρρύθμιστο με κενό δικαίου μία περίπτωση που διαιωνίζει ανισότητες, όπως θα ισχυριστεί εμμανώς η πάσχουσα από έλλειψη τοξικής αρρενωπότητος πλευρά των στενών συμβούλων του γαλάζιου φεουδάρχη, θα χρειαστεί να παρέμβει και πάλι η πολιτεία, για να διορθώσει κι αυτήν την κατάφωρη αδικία. Επειδή, ωστόσο, προσέτι δεν μπορεί να γίνει ανεκτό γυναίκες που επέλεξαν να αξιοποιήσουν το αγαθό που τούς δώρισε η φύση και τυγχάνουν κυοφορίας, τοκετού και λοχείας κανονικά να απολαμβάνουν μόνο αυτές τις χρηματικές ενισχύσεις από το κράτος και να καταλείπονται ως μη δικαιούχοι θηλυπρεπή αγόρια που λαχταρούν να βυζάξουν τα στερνοπούλια τους, αλλά ανακαλύπτουν πως κάπου το πράγμα κολλάει, τότε τι ποίο δίκαιο -θα έλεγε τίς- από το να καταργηθεί τελείως το επίδομα μητρότητος. Αφού δεν θα μπορούν εφεξής να το δικαιολογήσουν όλες οι «μανάδες» της Ελλάδος, εφόσον σε κάποιες οι γαστέρες θα αυξάνουν και σε άλλες το μόνο που θα βλέπουν να αυξάνει είναι η τριχοφυΐα πέριξ αυτών, το δίκαιο επιτάσσει, εντός του πνεύματος του παραλογισμού που μεσουρανεί φυσικά, να μην παρέχεται σε καμμία τέτοιο οικονομικό στήριγμα. Μπορεί ο συλλογισμός αυτός που αναπτύχθηκε να τρομάζει ή να υποτιμάται, αλλά δεν θα αργήσουν να έρθουν οι μέρες που θα τον ακούσουν ένιοι δύσπιστοι από τα δελτία της τηλοψίας ιδίοις ωσίν, για να πειστούν σε τι δυστοπία με την αδράνεια, την αδιαφορία και την ιδιοτέλειά τους επέλεξαν να βαδίσουμε, παίρνοντας κι εμάς κι όλον τον Ελληνισμό στον λαιμό τους, νομίζοντας αφελώς πως τίποτε δεν τούς αγγίζει εκείνους κι αφήνοντας παράλληλα την άρχουσα τάξη να αποφασίζει για τις ζωές ημών ερήμην ημών.
Περισσότερο τώρα παρά ποτέ, λοιπόν, έχουμε καθήκον «ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπέρ σου.» (Σοφία Σειράχ, Δ, 28), διότι στην αέναη αυτή μάχη για την υπεράσπιση όχι απλώς της φυσικής και λογικής τάξεως των πραγμάτων, αλλά του ιδίου του θελήματος του Θεού για το ανώτερο πλάσμα της Δημιουργίας του, δεν είμαστε μόνοι. Έχουμε σύμμαχο τον Νικητή του θανάτου, τον ίδιο τον Αναστάντα Χριστό. Η πρόσφατη παρέλευση της επετείου του δυστυχήματος των Τεμπών μού θύμισε την αγιασμένη μορφή του συναγώνιστού μου Κυπριανού Παπαϊωάννου, ο οποίος εξέπνευσε ανάμεσα στις στάχτες και τα συντρίμμια εκείνη την φλεγόμενη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023. Οσάκις κάποιος μού απευθύνεται περιφρονώντας τον Αγώνα για τις ιδέες μας, εφεξής τού διηγούμαι την ιστορία του νεαρού Καταδρομέως από την Κύπρο, ο οποίος δεν έπαυσε ποτέ να αγωνίζεται στεφανωθείς δάφνες μαρτυρίου, γιατί σ’ όλον του τον βίο ομολόγησε Θεό και Πατρίδα. Δώστε τα όλα για την δόξα του Χριστού κι εκείνος θα μάς δικαιώσει!
