Γράφει ο Πέτρος Ι. Νικολού, μαχόμενος Δικηγόρος Αθηνών, Νομική ΕΚΠΑ
Από τότε που ο Ελληνισμός εγκλωβίστηκε, περιχαρακώθηκε και περιορίστηκε σ’ ένα εξ ολοκλήρου ελεγχόμενο κρατίδιο αυστηρών δυτικών προδιαγραφών, καταπιέζοντας την συλλογική κοινοτιστική ταυτότητα του λαού του, διασωληνωμένο πλήρως στον τεχνητό αναπνευστικό μηχανισμό της Εσπερίας δίχως την εξαρτησιογόνα παρουσία της οποίας κινδυνεύει με εξαφάνιση, το κοσμοείδωλο της νεοραγιαδοσύνης προσέλαβε μία μορφή εντελώς ξένη, ασύμβατη και αντίθετη με την υπερχιλιετή παράδοση της Εκκλησίας και των παππούδων μας. Ο ατομοκεντρισμός εκ του οποίου απορρέουν ως βιοθεωρητικά επακόλουθα ο νοσηρός δικαιωματισμός και ο ναρκισσιστικός υποκειμενισμός διέβρωσαν τον τύπο της καθημερινότητός μας, αλλοτρίωσαν την ψυχή μας και μετήλλαξαν τον κώδικα συνηθειών και συμπερίφοράς μας. Τα πάντα εξαρτώνται πλέον όχι από την εμπειρία της κοινότητος, αλλά από την προτεραιότητα της ιδιωτικής βουλήσεως. Το άτομο έχει την απόλυτη, απροϋπόθετη και αναμφισβήτητη ελευθερία να καθορίσει το πώς θέλει να ζήσει και μαζί μ’ αυτό απέκτησε βαθμιαίως την πεποίθηση, ότι μπορεί να αναπλάσσει στα μέτρα, τα γούστα και τις ανάγκες του την θρησκεία, η οποία του εδόθη ως κληρονομιά. Ανεμορφώθη, λοιπόν, ένας Χριστιανισμός κομμένος και ραμμένος στο μπόϊ της αυταρεσκείας μας, βασισμένος στη δική μας δίκην θεσφάτου άποψη για την δικαιοσύνη, τις δικές μας αρετές και την δική μας καθαρότητα, ήτοι ένας Χριστιανισμός χωρίς Χριστό και την νύμφη Αυτού Εκκλησία.
Βουτηγμένοι μέσα στην ρυπαρά λίμνη της επιλεκτικής αποδοχής όσων στοιχείων μάς φαίνεται ότι ικανοποιούν τα εγωτικά δίοπτρα μέσα από τα οποία φανταζόμαστε (ούτε καν βιώνουμε) τη σχέση με τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, εισήχθημεν ασμένως στην δυσώδη άνοιξη των αιρέσεων. Ο καθένας πιστεύει σε μία δική του ανωτέρα δύναμη, διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι ομονοεί, ομοδοξεί και ομοφρονεί μετά των λοιπών αποκαλουμένων ως χριστιανών. Έρχεται ενιαυσίως η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, η πασχάλιος εορτή, η Ανάσταση του Κυρίου κι όλοι σχεδόν μιλούν με αφηρημένες ψυχολογικές έννοιες για ‘‘ανάταση ψυχής’’, ‘‘αναγέννηση της φύσης’’, ‘‘φωτεινές ευχές’’, ‘‘έγερση από τα δεσμά της κατάθλιψης’’, ‘‘λευτεριά από το θάνατο της ρουτίνας’’ κι άλλες παρόμοιες καλολογικές εμπνεύσεις, εντελώς αποστεωμένες από Πίστη βιωματική, μυστηριακή μέθεξη και εκκλησιαστική αποκάλυψη. Οι περισσότεροι στέκονται σε μία στείρα συναισθητική επιφάνεια του σταυραναστασίμου φαινομένου, ομολογούν ασαφώς τον ενστερνισμό μιάς αόριστης αθανασίας της ψυχής και διατυπώνουν, δοθείσης ευκαιρίας, μία εκλογικευμένη μεταθανάτια φιλοσοφία, η οποία καταλήγει να επισφραγίσει την αδυναμία τους να δοθούν ολοκληρωτικά στον πρός ταπείνωση και μετάνοια αγώνα για γνωριμία με τον Τριαδικό Θεό μέσα από την εκκλησιαστική αλήθεια. Η εκ νεκρών έγερση του Θεανθρώπου δεν είναι ούτε συμβολική αναπαράσταση μιάς αέναης ιδεατής πάλης ζωής και θανάτου ούτε θεωρητικοποιημένη διδαχή περί αρετής ούτε ηθοπλαστικός μύθος του Αισώπου. Η εν σαρκί Ανάσταση του Χριστού είναι ζώσα πραγματικότητα, ιστορικό γεγονός και υπερφυσικό βίωμα, το οποίο, όμως, συμβαίνει μέσα στον φυσικό κόσμο των ανθρώπων, και πρός την γεύση, μετοχή και βίωσή της μάς καλεί ο ίδιος ο πατήσας θανάτω τον θάνατον, νικήσας το κέντρον του Άδου και χαρισάμενος τοις εν τοις μνήμασι ζωήν, όπως ψάλλεται στις καταβασίες και διατυπώνει στον υπέροχο χαρμόσυνο κατηχήτικό του λόγο ο ιερός Χρυσόστομος, να βαδίσουμε στα ματωμένα ίχνη της δόξης Του αίροντας τον Σταυρό των παθών μας.
Αντί, λοιπόν, ορισμένοι, ειδικά φέτος, να προσπαθήσουν να ζήσουν -έστω για πρώτη φορά- την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, η οποία ηνοίχθη έμπροσθέν των ως μοναδική ευκαιρία πορεύσεως πρός την Ανάσταση του Υιού και Λόγου του Θεού, να λειτουργηθούν στις ακολουθίες, να εγκρατευθούν, ταπεινωθούν, εξομολογηθούν και ποτίσουν την άνυδρη ψυχή τους με την χαρμολύπη των μυστηρίων της Εκκλησίας, επέλεξαν να επιδοθούν σε μία ακατάσχετη, απροσμέτρητη και αφορήτως αποκρουστική εκλογολογία, υβρίζοντας σκαιώς από απύθμενο πάθος, λύσσα και μανία για εξουσία, είσοδο στην επομένη Βουλή και αναγόρευση εαυτών ως σωτήρων της Πατρίδος. Να με συγχωρέσετε, άδερφοί μου, αλλά στην αγάπη σας θέλω να σας εκμυστηρευθώ πως όσο και να το επιθυμώ διακαώς δυσκολεύομαι πραγματικά να πιστεύσω πως όλοι εκείνοι οι διαπρύσιοι κήρυκες του κομματικού νεοπατρωτισμού που στερούνται παντελώς πνευματικής ζωής, δεν έχουν καμμία σχέση με την παράδοση και την Πίστη της Εκκλησίας, δεν ενδιαφέρονται ούτε κατ’ ελάχιστον για τους γέροντες και τους λόγους των Αγίων Πατέρων, εκλαμβάνουν την Ορθοδοξία ως είτε απλώς κομμάτι της εθνικής ταυτότητος είτε σημαία καιροσκοπισμού πρός άγραν ψήφων, και δεν έχουν πάρει πρέφα από την εσχατολογία που λανθάνει στην αγιοπνευματική ζωή της ανατολικής χριστιανοσύνης, έχουν την ευλογία από τον Θεό να ηγηθούν του Εθνικού Αγώνος και για τον οποίον ράβουν κουστούμια πολυτελείας από την έπαρση να ομοιάσουν μ’ εκείνους που προηγουμένως -και ορθώς- κατήγγειλαν ανενδότως.
Οι Εθνικισμός που υποτιμά, παραγνωρίζει και περιφρονεί την ορθόδοξη μεταφυσική αποστολή του ανθρώπου και κατ’ αναλογίαν του Έθνους θα οδηγήσει μαζί μ’ αυτόν και την ίδια την Φυλή μας έξω του νυμφώνος Χριστού. Πριν την οποιαδήποτε Επανάσταση, για να ανακτήσουμε την Πατρίδα μας από τους εκάστοτε προδότες ιθύνοντες, προηγείται η παράδοσή μας στο θέλημα του Θεού, η ένταξη της προσπαθείας μας μέσα στο σχέδιο της Τριαδικής αλληλοπεριχωρήσεως και η μετοχή στην Ανάσταση για συμμαχία με τον ως μόνον υπάρχοντα Κύριο Ιησού Χριστό.
